„Тогаш започнува прекрасниот пат на покајание и спасение...“





Се плашам да се соочам со себе за да можам да се соочам со Тебе, Христе мој...

Се плашиме да се соочиме со себе...

Се плашиме да се соочиме со Христос...

Зошто...?

Часови, денови и години минуваат во трчање и грижи, честопати за бескорисни работи. Нашето срце не може да најде мир. Состојбата на немир станува трајна. Многу пати не можеме без неа и премногу тишина нè излудува. „Марто, Марто, ти се грижиш и се трудиш за многу работи. Но само едно е потребно. Марија го избра добриот дел, кој нема да ѝ се одземе”  (Лука 10:38-42).

Се плашиме од тишина. Бидејќи таму ќе почне да се открива нашето вистинско јас, а потребна е храброст да се види вистината, да се признаат грешките и пропустите, за да можеме да ги донесеме големите одлуки за промена и покајание.

Тишината е начин на самооткривање, нуркање во срцето за да се пронајдат и откријат дијамантите, но и да се фрли ѓубрето во корпата за отпадоци.

Дајте си го ова тивко време како подарок. Дајте си подарок од 1 час од 24 часа на ден, за да се сретнете со себе и со Христос. Како? Со половина час молитва и половина час духовно читање. Не можете ли да направите толку многу? Правете помалку, но правете. Правете десет минути молитва и десет читање. Свето Писмо, светоотечко читање, заповеди на светителите... Ништо помалку.

Тоа е како да го доите бебето во вашата душа со млеко, не ја лишувајте вашата душа од оваа храна, бидејќи тогаш ја ставате на траекторија на смрт.

Нека ова време стане ваш сопствен рај, ваша сопствена лабораторија каде што ќе треба да гледате, поправате, дијагностицирате работи и да продолжите напред со лекувањето. 

И во Црквата, дојдете малку порано. Исклучете го мобилниот телефон, таблетот. Ставете узди на вашите страсти, погледнете ја иконата и слушајте ги благословите на Свештеникот. Доста е.

Дали сакате да напишете личен дневник? Направете го тоа! Но, ставете се на ѕид, запишете ја реалноста и барајте каде грешите кога вашите постапки, зборови и генерално вашиот живот не мирисаат на рај.

Ја започнуваш работата наутро, стануваш малку рано, палиш жар, молчиш, смири се и моли се. Прочитај два или три реда од Господовите зборови. Земи го својот крст и почни со Христос како твој придружник. И сè ќе биде добро... Почни со благослов!

Првиот пат кога ќе посакате да се смирите, ќе бидете вознемирени. Логично! Вашата душа не е навикната на ова. Тоа е како да му кажете на активно дете да се смири. Но, малку по малку, ќе се смирите. Прво, ајде полека да постигнеме смиреност, потоа да започне дијалогот, а потоа ќе ги земеме алатките.

Кога тишината ќе се постави на шините на трпението, тогаш возот на душата ќе пристигне безбедно на своето одредиште.

Да внесеме мир во нашите животи, да го вклучиме дури и со сила, бидејќи грижите нè бркаат. Мирот е расадник за разговор со нашата душа и за кажување на нејзиниот создател што ни е на ум.

И таму, во бесшумната тишина, да почнеме полека да пееме молитвен крик.

Советодавен говор за молчењето од старец Емилијан  Симонопетритски«

Исто како што ја сакаш својата жена/својот сопруг, така сакај го и мирот и тишината, и тогаш ќе го сакаш Бога и сите други многу повеќе. Зафатен и уморен човек не може да го сака Бога, не може да направи ништо.

Човек кој го поминува својот живот во илјада авантури, во многу работи, во интереси, во грижи, човек кој сака сè и сака да има збор во сè, нема да биде посебен и погоден за ништо. Затоа, брате мој, дозволи ти да најдеш малку време, дури и во десет или единаесет часот навечер, кога ќе ги успиеш своите деца, сами или со сопругата или секое посебно, и седни таму, „тагувај го срцето“. Ставете го умот во себе, погледнете се малку. Кога некој се посетува себеси - за жал, ние ги посетуваме сите, но се забораваме себеси -, кога го посетува своето срце и останува малку сам и неговото тело и душа се одмораат, тогаш се соочува пред себе со зората на Светиот Дух.

Да го молиме Христос, да Му зборуваме, а потоа да го слушнеме што има да ни каже... Во тишината се случуваат големите средби и длабоките нуркања. Средби со себе и со Господ, но и нуркање во нашите срца за да можеме да ги пронајдеме скапоцените камења на Светиот Дух што сме ги заборавиле во нашите грижи. 

Да не чекаме мирот да нè пронајде, да го поздравиме. Да направиме место во нашиот ден и во нашите животи за овој прекрасен однос со Христос. Ќе имаме голема корист, драги мои.

Да ја завршиме оваа статија со неколку совети од блажениот старец Емилијан Симонопетритски : „Но, ќе најдете време кога ќе бидете тивки, сами со Бога. Исто како што гледате на телевизија и се апсорбирате и заборавате на сè, така пронајдете нешто што ќе биде телевизија на небото, што ќе ве натера да мислите на ангелите и да се сетите на светителите, кои се околу нас во секое време. Малку тишина и малку молитва што треба да го правиме, а кое ќе биде наше правило.“

Потоа започнува прекрасниот пат на покајание и спасение.

Отец Спиридон Скутис

Comments