Како Христос одговара кога Го прашуваат „Што да правам сега, Боже мој?“

 Ова е вистинска приказна која ни ја раскажа некој што ја живеел одблиску.

 Мажот и жената биле бегалци од Смирна.

 Дедо ми, кој ни раскажа за нив, ги запозна во Атина.

 Беа сами, сами, без роднини како повеќето преживеани од Исток.

 Немаа ни деца.

 Двајца едноставни и болни луѓе кои никогаш не ја покажаа својата болка.

 Ја видовме само нивната надеж во Господ, која ги осветлува деновите и нивната сиромаштија што не можеше да се сокрие.

 Во еден полуподрум, еден човек имаше мала продавница и продаваше маслинки.

 Над ова, квадратната соба им беше домот.

 Куќата што е Бог:

 На едниот крај имаше железни стативи со дрвени штици, а ова беше кревет, до масата, две чаши вода за пиење, шпорет на гас, јагленисан сад и неколку алишта покриени со чаршаф.

 „Куќа“ изнајмена.

 Колку маслинки може да продаде еден христијанин за да заработи за живот?

 Тогаш тие беа најсиромашни од сите и беспомошни кои не мораа да постат ...

 Покајниците им помагале на сиромашните и двајцата рекле „Слава му на Бога“, бидејќи тоа е напишано во Светото Писмо и парот добро ја знаел математиката Божја, аритметиката на две туники.

 Годините минуваа, „дуќанот“ се затвори, пензии немаше во тие години, кутрите божји почнаа да питачат по ќошињата.

 После, ни тоа, затоа што се многу стари и болни.

 Ако некој им даде парче леб, ќе јадеа, ако не, ќе си легнат.

 „Господ има“ рекоа повторно „Господ има“ рекоа и кога нивната скромна облека стана партал, кога бакарните чаши позеленеја од дамнешни времиња, кога не мораа да плаќаат кирија.

 Ах, оваа кирија ...со години не ја платиле.

 Сопственикот викал, но потоа ја „заборавил“ колибата и тие продолжиле со вревата, не пропуштајќи ја Црквата и со доверба насмевнувајќи им се на сите икони на храмот.

 Дали толку многу Светии кои биле мачени, Учителот распнат, Мајката чие срце е изгорено и оние кои не претрпеле ништо, ќе бидат засенети?

 Меѓутоа, тие биле шокирани денот кога сопственикот им рекол да си одат бидејќи сакал да ја сруши куќата.

 Ќе изградил станбена зграда.

 Каде да се оди?

 Овде се сакаа, се благословија, беа сити, гладни, плачеа, се надеваа, еве ги нивните изгаснати свеќи, еве ги нивните партали, еве ги нивните 'рѓосани лажици.

 Оваа врата се затвора однадвор од дожд, снег, временски услови, а внатре живееше умереност на дадена надеж.

 Сега;

 „Што да правам сега, Боже мој?  старецот ги крева рацете кон таванот со искинатите ракави.

 Следниот ден дојде судскиот извршител, со документите за иселување.

 - „Мораш да си одиш“.

 - "Каде да одам;"

 Човекот погледна наоколу во сламата, преправајќи се дека е куќа ...

 Ги погледна и скелетните старци.

 „Ми остана простор“, полека рече тој.

 „Немаме пари“, срамежливо рече старецот.

 „Ајде да одиме“, рекол човекот и бидејќи немале што да земат, веднаш си заминале.

  Ги одвел во својата куќа, жената ги измила, ги облекла, ги хранела, немале деца, а собата била светла, чиста, со завеси што можеле да се покријат прозорците.

 Старците паднаа на подот да се заблагодарат, да плачат, да благословат, да посакаат, да слават.

 „И ќе имаме друштво“, рекла сопругата на човекот.  Ова е само….

 Сега старите луѓе мораа да се навикнат на мирисот на свеж леб што доаѓа од рерната, како мирисаше зовриената храна и како Христос му одговори на својот народ кога го прашаа: „Што да правам сега, Боже мој?“