„Во секој случај, едно е да дознаеш дека некој се разболел, а друго е самиот да се разболиш

 

Деновиве трчајќи по лекари и болници поради здравствени проблеми, од преглед до преглед, поминувајќи низ сценарија и толкувања на резултатите од истражувањето, уште еднаш размислував како може да се чувствува човекот, на кој докторот по лекарски преглед му вели „за жал веста не е добра. Имаш рак… „или уште потрагично“ имаш уште три или шест месеци живот“. Како човечката душа поднесува такви зборови?

Свети Пајсиј Светогорец вели: „Во секој случај, едно е да дознаеш дека некој се разболел, а друго е самиот да се разболиш. Тогаш ќе го разберете пациентот. Слушнав „хемотерапија“ и мислев дека е „хемотерапија“, т.е. лечете ги болните од рак со сокови, со природна храна! Но сега разбирам какво мачење е ова.

Лично, не верувам дека некој може да издржи таква порака и потоа да се соочи како и со смртта на своето дете со оваа болест без Божја благодат, без разлика дали верува или не верува во Бог, дали оди во црква или не. Оваа благодат е дар за зајакнување и утеха на безусловната Божја љубов. И сега седни да ги пресметаш постапките и љубовта Божја со математичка логика и анализа. Па, никогаш нема да го разбереш Бог. Прифатете го, парадоксот на Неговите патишта ве надминува вас.

Потполно ќе се согласам со она што Свети Пајсиј Светогорец го рекол „Ракот ќе го исполни Рајот со маченици“. Затоа што зборуваме за маченици. Не само поради болката што ја трпат и тортурата на која се подложени во телото и душата, туку затоа што со својата борба ја штитат вредноста и светоста на животот. А тој што се бори за живот, свесно или не, сведочи за Бога.

Затоа Ставрос Зумбулакис многу прецизно вели „Не прифаќам проповед за воскресението, освен за болен од рак во 4-ти стадиум (т.н. стадиум на напреднат или метастатски карцином )“.

Болеста, вели Сајмон Вејл, доаѓа да ни покаже дека сме „ништо“. Тоа секако не значи едно психолошко, туку едно онтолошко ништо. Со други зборови, болеста не потсетува на нашето создавање и смртност; дека имаме егзистенцијални граници.

Чувствуваме дека таму се игра драмата на целата наша поврзаност со болеста, нашето Јас и Бог: болеста ме учи дека сум „ништо“ од голема вредност; дека Бог многу го сака ова смртно суштество кое се плаши, збунува, греши, умира. Не е лесно, а моментот кога си во пеколот и гориш од болест и ментална затвореност. Но, ова е единствената утеха за една неутешна болка - дека Бог страда со мене и многу ме сака. Се борам да го заштитам животот што ми е даден од смртта што му се заканува.

Се разбира, не сите луѓе во иста состојба реагираат на ист начин, но многу повеќе кога станува збор за гранични состојби. Но, дури и оваа каприциозност, гнев или многукратно очигледната жестокост или неверување со кои многумина се бранат од заканата од болест се „свети“ состојби за мене. Бидејќи тоа се начини на кои распнатите луѓе „врескаат“ на единствен начин, јас сум длабоко егзистенцијално „жеден“ од Крстот на кој се наоѓаат. Можам и сакам да го почитувам само ова.

Овие луѓе го следат патот на некаква „Светост“. Не на „Светоста“ на силата и моќта, туку на беспомошноста, на чувствителноста, на солзите, на стравот, кој знае да се надева, на она малку што се случува, на верата што се губи и се наоѓа како доверба, на жалењето, што се преобразува во „да биде волјата Твоја“. До разбиена „светост“ која ги обвива сите чувства и ги преобразува. Таму солзата не е срам или неверување, прашањето „Зошто? - грев или закана од пеколот. „Светост“ што ја разбира немоќта, создаденото, смртникот што го обвива, преобразува и спасува.

Во добата во која живееме, „светот“ нема да биде победникот, победникот, силниот и моќниот, туку тие скршени души, распнатите луѓе кои тивко, трпеливо и немо го носат крстот на својот живот. Светецот стои гол во свет кој ги облекува и маскира своите несигурности со моќ и сила. Светецот оди само со својата вера, во свет кој сака се да толкува. Ова не е можно. Најголемата молитва е „Не знам, не разбирам, Ти се предавам Господи“.

Ставрос Зумбулакис пишува за својата долготрпелива сестра Јула: „Сестра ми заслужи се и немаше ништо, немаше здравје, кариера, социјално признание, пари, ништо. Сепак, таа беше полна со добрина кон сите. Кроток и непростлив. Училиште за добрина и љубов... Ако постои рај, јас сум апсолутно убеден дека сестра ми е таму. Конечно без лекари и лекови, среде радоста на созерцанието на лицето Господово и топлината на заедницата на вистинските Светители…

 Отец Хараламбос Пападопулос