Парабола...

 Еве една парабола за поддршка на ова тврдење.  Тие беа двајца браќа.  По поделбата на наследството, едниот останал дома, а другиот, откако го потрошил сиот дел, бил осуден на прогонство, не можејќи да го поднесе срамот на својата беда.  Избрав да ви ја кажам оваа парабола за да ве научам дека има простување на гревовите по крштевањето, ако навистина сакаме.  Ова не го велам за да ве одведам во невнимание, туку за да ве спасам од очај, бидејќи тоа ни прави повеќе штета отколку безволност.

 Така овој прогонет син го нуди ликот на оние што паднале по крштевањето.  Очигледно е дека ги застапува, бидејќи го нарекуваат „син“.  Затоа што никој не може да се нарече така кога не е крстен.  Покрај тоа, тој живеел во куќата на неговиот татко, кој му дал дел од неговиот имот.  Меѓутоа, човек не може да учествува во добрата на Отецот или да го прими неговото наследство пред крштевањето.  Така, сите овие особини ја означуваат состојбата на верникот.  Згора на тоа, блудниот бил брат на многу ценет човек, и никој не е „брат“ ако не примил уште едно раѓање, она што го дава Светиот Дух.

 Сега, што вели расипникот кој паднал во најголема беда?  Ќе се вратам кај татко ми (Лука 15:18).  Причината зошто татко му го пуштил и не го спречил да замине во странство е тоа што ќе го искористи своето искуство за јасно да открие кои се придобивките од останувањето дома.  Честопати Бог, кога овие зборови не можат да убедат, дозволува искуството на фактите да нè научи на неговите лекции.

 Откако заминал во странство, блудниот учејќи од своите несреќи, во каква беда се впушта кога ја напушта татковата куќа, се вратил кај својот татко.  Не му замерил, туку го примил со раширени раце.  Зошто тогаш?  Затоа што тој беше татко, а не судија.  И имаше ора, гозби, веселба, накратко, целиот дом блескаше од радост.

 Значи, велите: "Дали вака се наградува лошото однесување?"  Не го славиме неговото лошо однесување, туку неговото враќање;  не неговиот грев, туку неговото преобраќање;  не неговата злоба, туку неговото преобразување.  Уште повеќе, кога најстариот син се налутил на сета таа радост, татко му малку го смирил велејќи му: Ти уште живееш со мене.  Но, тој беше изгубен, и тој беше пронајден;  тој беше мртов и оживеа (сп. Лука 15:31, 32).  Кога е потребно да се спасат изгубените, не е време за изрекување казна, ниту за детална истрага, туку само за милост и прошка.

  Свети Јован Златоуст