Свети Трифун

 

 Во двесте триесет и осмата година на римскиот престол се качи царот Гордијан, кој иако идолопоклоник, не ги прогонуваше христијаните. Овој крал имал голема ќерка по име Гордијана, девица со голема интелигенција и убавина, па многу големи и славни кралеви сакале да ја омажат за своите синови. Но, оваа девица, и со неа и целото нејзино семејство, доживеале голема несреќа: по Божја дозвола влегол во неа демонот, кој сурово ја мачел, фрлајќи ја во оган и вода; не можеле да и помогнат ниту лекарите познати на болната девица, познати по својата мудрост. Но, ете, нечистиот дух, кој живееше само во девицата, по Божја заповед, рече:

-Никој не може да ме извлече одовде освен младиот Трифун.

Кралот веднаш наредил да го најдат. Многу луѓе што го носеа ова име беа донесени кај кралот, но никој од нив не можеше да истера демон од кралската ќерка. Најпосле, Светиот млад човек, кого го најдоа во Фригија, го доведоа во селото Камсада, каде што пасеше гуски покрај езеро - тогаш имаше седумнаесет години. Кога Светителот се приближи до Рим, ѓаволот, дознавајќи за неговото доаѓање, почна уште повеќе да ја мачи девицата и гласно извика:

Не можам повеќе да живеам овде бидејќи доаѓа Трифун и тој ќе дојде овде на третиот ден, не можам повеќе да издржам.

Така врескајќи, од девицата излезе нечистиот дух.

Третиот ден свети Трифун пристигнал во градот и веднаш бил донесен во царскиот дворец каде што бил пречекан многу љубезно од кралот, бидејќи во него царот го познавал младиот човек што ѓаволот го спомнал, излегувајќи од девицата. Но, за подобро да се увери дека тој ја излекувал ќерка му, кралот го молел лично да му го покаже ѓаволот за да може да го види со телесни очи. Светителот го прифатил барањето на царот и поминал шест дена во пост и молитва, по што  добил уште поголема и посилна моќ над нечистите духови. На седмиот ден, на изгрејсонце, царот дојде кај блажениот со сиот свој синклит, сакајќи да го види ѓаволот. Тогаш Свети Трифун, исполнет со Светиот Дух и гледајќи со своите духовни очи во невидливиот дух на злобата, му рече:

- Ти велам, нечиста душа, во името на мојот Господ Исус Христос, појави се лично пред оние овде, покажи им го твојот гнасен и бесрамен лик и покажи им ја својата слабост.

И демонот застанал пред сите во облик на црно куче, кое имало огнени очи и ја влечело својата главата на земја. Светецот го прашал:

- Кој те испрати овде, демоне, да влезеш во девицата, и како се осмелуваш да влезеш во создаденото освен во образот Божји, а самиот си толку грд и слаб и полн со секакви гадости?

Ѓаволот одговорил:

Овде ме испрати татко ми, сатаната, владетелот на секое зло, кој пребива во пеколот, од кого добив наредба да ја мачам оваа девица.

Тогаш Светителот повторно го прашал:

- Кој ти даде моќ да посегнеш по Божјото создание? Демонот, иако против своја волја, но принуден од невидливата Божја сила, морал да ја каже вистината.

Ние немаме моќ над оние, рече тој, кои го познаваат Бога и веруваат во Неговиот Единороден Син, Христос, за кого Петар и Павле умреа овде. А оние кои не веруваат во Бога и во Синот Божји и се послушни на нивните похоти, и ни прават нам угодни дела – над таквите добиваме целосна моќ да ги мачиме. Нам ни се пријатни дела: идолопоклонство, богохулење, прељуба, волшебство, завист, убиство, гордост; во вакви и слични дела луѓето се заплеткуваат како во мрежи, се отуѓуваат од Бога, својот Творец, самоволно ни стануваат пријатели и заедно со нас добиваат вечни маки.

Кога го слушнаа тоа, царот и оние околу него се преплашиле и се исполниле со ужас; и мнозина, напуштајќи го своето зло, поверуваа во Христа; а верниците станаа поцврсти во својата вера и Го славеа Бога.

Царот великодушно го дарувал Светителот и го ослободил на мир, но Светителот го разделил сето она што го добил на патот на сиромашните; а тој самиот, враќајќи се во својата татковина, се посвети на своите вообичаени дела, исцелувајќи ги немоќните и угодувајќи му на Бога со свет и непорочен живот...