СТРАШНА ПРИКАЗНА

Ви кажав како на Света Гора, во една пештера, монасите специјално поставиле големо Распетие, бидејќи темните сили ги исмеваат оние што живеат таму, ги плашат.  Во средината на пештерата има голем Крст, која оди длабоко во планината, а јас сум толку храбар, отидов таму да го читам правилото на Исусовата молитва еден час.  Ако ја затворите вратата на пештерата, тогаш таму станува целосна темнина.  Имав батериска ламба на челото, ја затворив вратата зад мене, отидов до Крстот, го прегрнав, ја исклучив батериската ламба и почнав да ја читам Исусовата молитва.  А нозете ми беа ладни до врвот, храбар сум а и плашлив, не можам да го спречам, ова студенило.  Не стоев ниту еден час, вкупно околу 15 минути, бидејќи ми беше непријатно.  Ова е силно искушение за пустиниците.  Мојот пријател, монах кој живее на карпа, знае дека сакам да останам сам, и намерно кога ќе дојдам, тој ќе најде изговор да замине три дена на работа - ме остава на мира;  Живеам сам, сликам мурали, се молам навечер.  А најсилното искушение за пустиниците, кога ноќе стравот не доаѓа ни во некоја форма, туку без каква било форма, само наеднаш ја замрзнува душата, и нема каде да бега, нема ни патеки за да излезеш, треба да се качиш по синџирите на карпата, но каде си ќе бегаш?  И викајте каде, и нема да повикате полиција, и нема да викате „мајко“.  Господи Исусе Христе, само Исус Христос.  Следниот пат кога дојдоа нашите монаси од Андреевка, дојдоа да ме посетат таму, јас им понудив да одиме во таа пештера да го прочитам правилото, но тоа не е страшно за сите заедно.  Повторно го прегрнав Крстот, а тие седнаа на клупата во близина на влезот.  Го изгаснав светлото, почнав да се молам и по 40 минути одеднаш некаде во длабочините на оваа пештера, во карпата, започна врева.  Тогаш оваа бучава станува се посилна и посилна и ни се приближува низ пештерата, и се чувствува како да летаат даски по оваа пештера, покрај ѕидовите, и сето тоа ни се приближува.  Во одреден момент, престанав да се молам, а тие молчеа, а јас молчев, ја вклучив батериската ламба - еднаш, сè беше тивко, немаше никој, тишина.  Се искачив малку погоре, има икони расфрлани по подот, ги собрав.  Се вратив, велам: „Па, браќа, останаа уште 15 минути, веќе сме достојни, заедно“.  Пак ја изгасив батериската ламба, и пак почнува, бам-трес, се се распаѓа.

 Интересно, секој е различен.  Во оваа пештера живеел духовниот отец на Свети Пајсиј Светогорец, Рускиот старец Тихон.  Сега таму живее монах, не го чепкаат.  Отец Н, за кого го сликав храмот, вели: „Таму и јас презимив една зима, но заминав, само физички ме извлекоа од креветот и ме фрлија на подот“.  Тој, по образование музичар, вели: „Еднаш седев во оваа пештера, се молев на бројаница - и наеднаш почна да свири класична музика, таа се истури над сите сводови на пештерата и беше толку очигледно што сакав да земам и ги запишувам нотите на делото, а потоа наеднаш ми текнува: Господи, од каде доаѓа музиката?  И само така реков - еднаш, а музиката ја снема.

 Обично оние кои велат „не се плашам од ништо“ некогаш ќе ги посетат.  Треба да бидете внимателни, не треба да придавате големо значење и генерално да не размислувате многу на оваа тема, за да не ја носите оваа тема во себе, но не треба да се фалите дека сте храбри и не се плашите од ништо.  Секој си има своја мерка и свој случај.  Може да биде толку страшно што за една ноќ ќе станеш побелена, но, фала му на Бога, го имаме Христос.  Вие велите: „Господи Исусе Христе“, и веднаш ви е добро.А Тој е до вас, а не само на зборови.

Протоереј Сергиј Баранов