ЈАС ВЕЌЕ ЈА ЗНАМ - ПРЕКРАСНО ЧУДО НА СВЕТИ ГАВРИЛ ГРУЗИЈСКИ

 

ЈАС ВЕЌЕ ЈА ЗНАМ - ПРЕКРАСНО ЧУДО НА СВЕТИ ГАВРИЛ ГРУЗИЈСКИ

 

 Десет години бев членка на сектата Јеховини сведоци.  Мајка ми, сега покојната Јоана, ме молеше да се вразумам, ме молеше да ја напуштам оваа заблуда и да се свртиме кон патот на Вистината.  Во тоа време овие зборови ме изнервираа, уште повеќе ми предизвикаа голем инает, поради што се скарав со мајка ми и нашите роднини.

 Кога мајка ми се упокои во Господа (како што реков тогаш „умре“), моите ја погребаа според Православното предание: повикаа свештеник, ја пееја, сè беше како што треба.  Кога почнаа да ја оплакуваат мајка ми, јас излегов и не ги слушав ниту молитвите, ниту проповедта, бидејќи тогаш сето тоа го сметав за непотребно и неточно.

 По погребот на мајка ми се чувствував лошо: имав силни главоболки, висок крвен притисок и вртоглавица.  Ме однесоа во болница и направија тестови, томографија.  Сите резултати се испратени на одделот за онкологија.  Ми беше дијагностициран рак на срцевиот мускул.  Оваа дијагноза бара многу истражувања и анализи за да се утврди кои органи се засегнати и каков третман треба да се спроведе.

 Пред да заминам во Турција на истражување и лекување, отидов во градот Толочин, каде што го поминав поголемиот дел од моето детство и каде се роди мајка ми.  Само сакав да го посетам мојот роден град, каде што во детството заедно со мајка ми и роднините - игравме, се забавувавме, пеевме, каде поминаа најсветлите денови од моето детство и адолесценција.  Одвреме-навреме го посетував Толочин, но по смртта на мајка ми, и со толку тешка дијагноза, сакав да се „поздравам“ за да шетам по улиците што ми се најблиску до срцето.  И така се случи.  Додека одев, се сеќавав на секој чекор што го направив во моето детство на овие прекрасни улици.  Одев и плачев!

 По пат поминав покрај Светиот Сретенски Манастир.  Се сетив како мајка ми пред две години влезе во манастирот да запали свеќи, како ме молеше само да влезам со неа внатре, а јас се спротивставив и на крајот иронично и реков дека ќе чекам надвор.  Никогаш нема да ги заборавам нејзините очи исполнети со солзи.

 Овој пат влегов во дворот, тргнав по патеката по која чекореше мајка ми.  Погледнав наназад, погледнав наоколу, мислев дека само ќе влезам, ќе ги погледнам местата поврзани со сеќавањата на мајка ми, ќе ја погледнам Црквата и нема да им кажам за тоа на моите „браќа и сестри“ од сектата. .  И така се случи.  Влегов во дворот и слушнав една убава, многу убава пеење.  Не на руски, туку на некој неразбирлив јазик.  Пеењето беше исполнето со толку убави звуци, ноти, со некои, би рекол мистериозни гласови, што само ненамерно влегов во храмот.  Слушајќи ја песната, сакав да плачам, да плачам.  Сфатив дека дојдоа Грузијци и донесоа голема икона што стоеше во центарот на храмот.  Затоа пеењето беше изведено на грузиски јазик.

 Еден од верниците ми пријде и ми рече: „Зошто стоиш?  Дојдете да го гледаме филмот за Отец Гаврил.  Го донесоа филмот од Грузија и ќе го прикажуваат кај нас“.  Од интерес и желба да слушам повеќе од овие Грузиски скандирања, го следев овој човек.  Влеговме во сала каде што веќе течеше филмот „Тиарата на старецот“.  Целосно не се согласував со содржината на филмот, но како некоја сила да не ме пушташе.  И сакав да слушам Грузиски песни.  Кога заврши филмот, Грузијците делеа икони и фотографии од истиот Отец  Гаврил за која е снимен филмот.  На излезот ми дадоа икона, но јас одбив и побрзав до скалите и заминав.

 Наскоро отидов во Турција на истражување.  Ме ставија на онколошкото одделение, ми ги направија сите тестови, ми правеа секакви тестови.  Тестовите покажаа дека имам рак на срце.  Ме оставија да се лекувам, ми ставија системи и ми внесоа огромна количина лекови.

 По девет дена во една ноќ сонував сон.  Мајка ми влезе во болничката соба каде што лежев и повика некој друг.  Свештеник влезе во собата во стара облека, слаб, со стап во рака и неверојатно убави очи.

 - Дали е ова таа?  праша свештеникот, странец на мајка ми.

 Да, таа е, кажа мајками тажно.

 Јас веќе ја познавам!  — одговорил свештеникот самоуверено и јасно.

 Ме погледна, се насмевна, блесна со Крстот, а потоа и шепна нешто на мајка ми на уво.  Потоа и двајцата ми се насмевнаа заедно и ја напуштија собата.  Почнав да и викам на мајка ми во сон.  Во тој момент ме разбуди медицинската сестра.  Неколку часа подоцна дојде докторот со голема папка во рацете.  Му објаснуваше нешто на преведувачот, кој долго го слушаше.  Преведувачот ми рече: Лена, докторот вели дека си здрава.  Немате никакви тумори, се е чисто и вашите тестови се нормални.  Го изгубив дарот за говор.  Неколку пати на мое барање, преведувачот го испрашуваше докторот и праша дали навистина се е во ред.  Со секое прашање, го гледав насмеаниот доктор како радосно му ги повторува истите зборови на преведувачот.  И  преведувачот со задоволство ми преведе: Сè е прекрасно, немаш рак, тестовите биднаа многу брзо.  Се е нормално.  Вие сте сосема здрави .

 Немаше никој посреќен од мене во тој момент.  А најнепредвидливото допрва требаше да дојде.  Собирајќи ги своите работи, ја најдов чантата и се замрзнав од чудење.  Во мојата чанта имаше икона од истиот Отец Гаврил за кој го гледавме филмот.  Иконата што Грузијците им ја дадоа на сите по проекцијата, а јас се откажав и не ја зедов!  Во рацете ја држев истата икона и не можев да поверувам како испадна во мојата чанта.

 Во еден момент, додека ја погледнав иконата, го задржав здивот, сфаќајќи дека човекот прикажан на иконата и непознатиот свештеник кој ми дојде на сон со мајка ми, всушност се истата личност.  Во рацете ја држев иконата на старецот Гаврил.  Во тој момент неутешно плачев.  Нешто ми се случи, нешто се смени.  Несакајќи се прекрстив, го прегрнав старецот и долго стоев на болничкиот кревет.

 Набрзо се вратив во татковината, каде што се обратив во Православието, поточно се врати изгубената ќерка.  По молитвите и директната интервенција на Отец Гаврил - големиот Светител на нашето време, архимандрит Гаврил Ургебадзе.  Слава на нашиот Бог!

 Елена Сенкевич