Светите и Отците рекоа… Не очајувај пред крајот…

 

   

Светите и Отците рекоа… Не очајувај пред крајот…

Некои го слават она што го оставиле зад себе.

Некои други за тоа што следува.

Го слават именденот, денот кога се родени.

Луѓето сакаат секој ден да слават, да се радуваат и затоа секој ден се обидуваат да измислат некаква прослава.

Меѓутоа, многу пати луѓето присуствуваат на прослава без да

слават.

Нивната лична болка ја надминува прославата.

Тестот, искушението што дојде во нивните животи не им остава простор за славење.

На забавата е од обврска а не од волја.

И тоа ги чини.

Тие се таму, но не сакаат да се насмевнат, не можат, но мораат.

Се чувствуваат странци меѓу пријателите, се чувствуваат маргинализирани во центарот на прославата.

Мислат „подобро да не дојдам“ и можеби се во право.

Не треба да бидат некаде од обврска, а не од волја.

Нашите животи се полни со моменти на радост и тага.

Животот е среќен.

Многупати се чувствувате како да сте на неподнослива забава на која сте поканети да присуствувате.

Тогаш сè изгледа смешно и бесмислено.

Кога болката, разочарувањето ќе ве обземе.

А сепак, тагата можеби ве обвила, но не може да го оправда очајот.

Секаде и секогаш ќе има нешто во вашиот живот што може да стане повод неподносливата прослава што ја доживувате повторно да стане прослава.

Имате многу и непремостливи проблеми, велите.

Не ги познавам.

Но, помислете дека некои ваши ближни имаат поголеми проблеми.

Не случајно рече Свети Пајсиј Светогорец: Најдобриот лек за секое наше искушение е најголемото искушение на нашите ближни, се додека го земеме предвид.

И така вели Светиот за да разбереме дека не сме единствените кои страдаме, не сме сами во имагинарниот свет на искушенија.

И во исто време, да не бидеме неблагодарни за остатокот од добрите работи што ги имаме во нашите животи.

Има и такви што слават затоа што ја видоа светлината на денот, затоа што им беше даден животен дар, затоа што имаат чинија храна дури и да беше вчера, затоа што имаат очи да видат, нозе да одат, раце да фатат, бели дробови да дишат...

Вистина е дека на моменти животот изгледа без иднина, без надеж, полн со болка и тага.

Токму во овие моменти сме повикани да не се скршиме, можеби да се свиткаме некое време како пченицата на силен ветер.

Не е лесно да се живее со секој ден како прослава, но потешко е да се постои без надеж, да се дише откако се откажал од животворниот кислород на надежта.

„Кој ќе издржи до крај, ќе се спаси...“.

Затоа, пред да дојде крајот, не се откажувајте, пред да дојде крајот, не откажувајте се, пред да заврши „неподносливата“ прослава, не заминувајте... затоа што којзнае? Таму во темнината на нашата болка можат да влезат мали светулки и да направат темнината да изгледа како ѕвездено небо...

Архимандрит Павлос Пападопулос