Пофалбата на Крстот

За жал во наше време, дури и меѓу членовите на Црквата, гледаме дека многу малку го носат крстот околу вратот.

Симболот на жртвата и спасението се третира како скапоцен камен што ќе го облечеме со соодветната облека и соодветното расположение.

Претпоставувам дека за повеќето, особено крстениот крст ќе биде во некоја фиока во состојба на пајаци и прашина, заборавена.

Напротив, избираме не едноставен накит или симболи туку нешто полошо и секако не невино: ставаме очи, корнети, мали буди итн.

Избираме да носиме на пр. Бог Ганеша (Бог во хинду религијата со глава на слон), Крстот е старомоден. Дури и знакот на крстот со раката многу деца не го знаат.

Логично, бидејќи родителите штом ќе влезат во црква прават нешто како мандолина кога ќе пријдат да прегрнат некоја икона, и секако логично е и децата да го следат истиот пример. „Со кој учител и да седиш, такви букви ќе научиш“, вели мудриот народ.

Некои ќе речат „не е важно татко“. Жал ми е драги мои, но сè е важно, сè зад нив дефинира намера, расположение, верување, љубов или повреда. Како што велеше еден старец „не е важно едното, не ти здосадува на другиот“ и на крајот се акумулира многу што прави духовна штета.

Се срамиме да си го направиме крстот за да не не исмеваат во воз или на улица, се срамиме да го носиме крстот затоа што не оди со ваква чанта или таков фустан. . Ако не можеме да ги исповедаме ни овие работи, како ќе ги исповедаме големите? Не се срамиме од своето дете, од нашиот човек, тогаш како се срамиме од крстот?

Дали се плашиме за Христа? Дали се срамиме од нашата вера? Значи христијанинот е тој што само ќе пишува исповедни написи на ФБ или ќе објавува фотографија од аџилак?

Навистина, кога сме поканети на трпеза и тие ќе кажат нешто за верата и за Христос што правиме? Дали ќе ги наведнеме главите како влажни мачки или со насмевка и потсмев со зборот на расудувањето ќе го намирисаме светот со словото Божјо?

Ако дојде тој благословен ден, како што велеше света Матрона, и ни кажат да избереме Христос или леб, што ќе правиме?

Ако не можам да се крстам кога поминувам покрај црква, како да се прекрстам за друга? Кога не можам да ја поднесам ни оваа ситница, па дури и да го направам мојот крст прво ќе проверам дали некој ме гледа и ме исмејува? Крстот е пат на животот, почетокот на патот започна на денот на нашето крштевање. Тоа е пат кој не е поплочен со ливчиња од роза, туку со трње на крајот, но завршува на пристаништето на Царството Небесно.

Драги мои, Крстот за нас е фалба, како што вели Павле, апостолот на незнабошците: „да не ми даде Господ да се фалам со нешто друго, освен со крстот на нашиот Господ Исус Христос,преку Кого за мене светот е распнат, а и јас за светот.“ (Гал. 6, 14) (Што се однесува до мене, не сакам друга причина за фалење освен крстот на нашиот Господ Исус Христос, крстот на кој светот умре за мене, а јас за светот)“.

Да го носиме нашиот Крст, да го направиме нашиот Крст, да се прекрстиме за другите и да го почитуваме Распнатиот, љубителот на вселената.

отец Спиридон Скутис