Сите ние се бориме со сопствените несовршености

 Сите ние се бориме со сопствените несовршености. 

Дали совршенството постои некаде? Ако постои, тогаш нека ви кажат каде, да одиме таму да го најдеме. И дури и да не беше меѓу Христовите ученици, дали навистина ќе биде во овој свет?

Црквата не е збирка на непогрешливи и безгрешни луѓе, туку луѓе кои се трудат и се каат, кои знаат покајание, можат да се борат и да не се откажуваат од борбата, што и да се случи. Човек може да има многу страсти и недостатоци, но, сепак, не знаете како Бог му суди на оваа личност. Многу често со свои очи видовме дека Божјата проценка е сосема поинаква од човечката.

Па, зошто треба да тагуваме во разни искушенија?

,,та вашата вера испитана, да излезе подрагоцена од нетрајното злато, па било тоа да е испитано и преку оган, за пофалба и чест и слава, кога ќе се појави Исус Христос,, (1. Пет. 1:7).

Од целата оваа несреќа излегува нешто многу важно - тест на верата. Со тестирање не мислам дека Бог нè испитува нас. Ако отидеш и му речеш на некој што гори во огнот на тагата и искушенијата:

– Знаеш, Бог те тестира! - ќе ти одговори:

- Па, извини! Што е ова? Дали Господ си игра со нас? Зошто треба да ме тестира?! Што му е потребно на овој тест за мене?

„Но, Бог те тестира“.

- За што? Зарем Бог не знае дали сум верен? Дали треба да ме здробиш за да видиш дали сум верен?

Односно, изгледа како Бог да вели: „Па, ајде да видиме, овој овде верува во Мене? Да го стиснам малку!“

Токму тоа го правиме ние, не знаејќи го срцето на другиот, додека Бог го знае нашето срце! Тој знае дали веруваме во Него или не. Каков тест е ова тогаш? Зошто се вика така?

Овој тест не значи тестирање во смисла што обично ја подразбираме со овој збор - односно да се обидеме да извлечеме заклучок за тоа што се случува. Кадет значи човек кој е веќе искусен и научен, односно многу цврст. Тестот на верата е токму тест за цврстината на верата. Низ искушенијата, низ тагите, низ тешкотиите, човекот станува цврст, пушта длабоки корени, се потврдува во верата и е принуден да зајакне, да стане толку силен што не се наведнува и не паѓа; неговото срце станува како карпа - така што тој станува непоколеблив.

Затоа, неволјите и искушенијата ни помагаат, тие не му помагаат на Бог да разбере ништо. Бог не чувствува потреба да го збогати своето знаење за нас; искушенијата ни помагаат, и ако човек ги користи испитите духовно, тогаш тој навистина станува многу силен. Се случува она што го вели апостолот: човекот станува како злато што се искушува во оган: се топи и се фрла во оган за да стане чист, така што нечистотијата се одвојува и останува само чисто злато. Така е и со човек кој поминува низ искушенија и се чисти од 'рѓата, од страстите што ги има и станува како злато пред Христа за пофалба, слава и чест кога ќе се појави.

Токму тоа е тајната на Црквата и затоа таа влегува во нашите животи, а не за да стави крај на нашите таги. Црквата не ги запира тагите и не избавува од нив и од искушенијата, туку ни покажува како да ги свртиме во наша корист, така што тешкото и болно да ни стане корисно и радосно.

Така тој отров станува лек, горчливиот станува сладок, и човекот излегува од овој тест со голема духовна корист, до таа мера што отците велат: ако човек не помине низ таги, искушенија , тогаш тој во суштина е неискусен, тој, како што вели народот, сака недоволно зготвена храна. Не е тоа? Земете сирова храна, ставете ја во тенџере, додадете ги сите добри зачини што треба да ги има во неа, но ако почнете да ја жалите и кажете: „Не, ќе биде прескапо да се пече, штета е да се стави на оган“, тогаш што ќе се случи со неа?

Еднаш на Света Гора, еден старец – Влав, Романец – рекол:

- Знајте дека човекот - и монах и секој христијанин - е како леб. Лебот да има уста, тогаш кога ќе го фрлиме во врела рерна, кутриот ќе почне да вреска: „Помош! Но, ти, знаејќи дека за да може да се јаде, треба добро да се испече и да има добар вкус, му велиш: „Не!“ А ти седиш таму еден час, седиш и го чуваш, а тој протестира, вика: „Помош, смилувај ме! изгорев!“ Ништо. Стоите пред рерната еден час да се испече, да стане многу вкусен! И колку подобро се пече лебот, толку е повкусен! Зарем тоа не го правиме со храната, велејќи: „Таа мора да биде добро зготвена“?

Митрополит Атанасиј Лимасолски