Во секој момент бидете подготвени да го напуштите овој живот!...

 

Во секој момент бидете подготвени да го напуштите овој живот!

    

Познато е дека Свети Силуан Атонски како што и самиот забележува во  писмо во познатата книга на Свети Софрониј од Есекс за него, се однесува на големиот Светител на Руската црква Свети Јован Кронштатски и го нагласува каталитичкиот ефект што го имала молитвата на Светителот врз неговиот млад живот, толку многу што извесно време чувствувал како „неговиот пламен“ го покрива.

Исто така, Свети Софрониј Сахаров во своите говори во манастирот во Есекс што го основал, честопати се осврнувал на светоста на животот на Свети Јован Кронштатски, за да ја истакне големината на неговиот подвижнички живот, неговата воздржаност и постот, подготвеноста на неговото послушание на молитвите на Црквата, но и на самата негова Света мајка, како и на постојаното заедништво преку молитва што го имал со Бога, дури и ако секојдневно бил опкружен со толпа луѓе.

Еден од многуте совети на Свети Јован Кронштатски кој делува како упатство за осветување на луѓето е следниот пасус:

Да го поминеш својот живот овде за во секој момент да бидеш подготвен да го напуштиш. Никогаш не дозволувајте задоволствата да ве натераат да заборавите на себе и на Бога. Секогаш запомнете дека вашиот живот и среќа се дарови од Бога, дарови кои не ги заслужувате. Грев е кога не уживаме правилно во овој дар, исто како што е грев да заборавиме дека сè што имаме во нашите животи е дар од Бога.

Подготвеноста да се напушти овој живот во секое време очигледно не се заснова, според Светителот, на авантуристичка перцепција на животот, според која се движи „на нозе“ искористувајќи го сето она што се појавува во неговиот живот - перцепција што открива дека некој го избришал Бога од својата совест, но не и во депресивен тип на гледиште, каде што меланхолијата има тенденција да ја впие секоја трошка од животот, не оставајќи простор за надеж за ништо позитивно - иако Светителот во младоста поминал и низ оваа фаза што со Божјата милост и сопствениот напор го победи. Подготвеноста „бегство“ за која тој зборува се заснова на длабоката вера во Исус Христос и Троичниот Бог, Кој ги идентификува сите нешта, земни и небесни, како Господар на животот и смртта, со што ја открива (подготвеноста) дека центарот на гравитација за проникливиот христијанин, тоа е Христос, а не светот во кој се наоѓаме. Бидејќи, од една страна, христијанинот од оваа височина се чувствува како член на Христос, интегриран во Неговото Свето Тело и облечен во Него, од друга страна, со очите на душата „гледа“ дека „го произведува обликот на овој свет“, а тој самиот „нема живеалиште, но иднината ја бара во него. Еве што ни донесе откровението на Исус Христос: да можеме да ги видиме суштинските работи на животот, кои, сепак, не се видливите материјали, туку невидливи, според Апостол Павле - видливото е привремено, додека невидливото, т.е. неговата милост Божја, тоа е засекогаш. Како што вели Свети Јован Кронштатски: Постојано го живее Бога и неговата грижа е „да не се заборава себеси и Бога“ - заборавот на Бога е еднаков на заборавот на себеси; длабоко теолошко и антрополошко набљудување на него.

Станува збор за она што самиот Господ го поттикнал: Бидете подготвени зашто Господ доаѓа во час што не го знаете; за она што нè натера да видиме преку параболата за десетте девици: Младоженецот доаѓа среде ноќ - исто како што е токму поради она што го тера Апостолот да каже: Имам желба да се распуштам и да бидам со Христа - на крајот на краиштата, верникот е Светител кој достигнува до точка „секој час да посакува смрт“ (Свети Јован Лествичник), затоа што го живее вистинскиот живот кој е Христос: Јас го живеам Христос и умирам за Него. Значи, говорот на Свети Јован Кронштатски човекот го разбира како продолжение на Евангелскиот, Апостолскиот и Татковскиот говор, кој исто така е искажан од него на таков начин што разбирате дека тоа претставува и негово сопствено искуство. И тоа е вистина: Светителот на Кронштат го принесуваше она што го кажа и го проповедаше како свое „тело и крв“, затоа што прво го живееше и постојано се бореше да го живее, за верниот народ од неговото време да го асимилира како своја храната, како сила одозгора – „прогласена од моќта Моја“.

Но, никој да не мисли дека Светителот стигнал до точка на поништување на добрата од овој живот. Целата негова ориентација можеби била кон Христос и но токму поради тоа тој имал просветлување да го види присуството на Бога во сè уште од Создавањето, па да го прими и да ужива во него како дар од Него. Секогаш запомнете дека вашиот живот и среќа се дар од Бога. И што значи тоа? Дека добрата од овој живот, кои ги сметал за дарови од Бога, го навеле од една страна да го прослави Давателот, од друга страна да сака да му возврати на секој свој ближен. Самиот негов живот, од почеток до крај, е спомен на оваа реалност: Низ неговите раце минувале „бесконечни“ пари и донации на луѓе. Но да станат прекривки на љубовта за секој што има болка и потреба, како и пофални извици не само од него, туку и од луѓето кои ги прифатиле приносите. И што е уште поважно: овие Божји дарови го доведоа - а на тоа ги повика и верниците - до длабочина на понизување, бидејќи виде дека Бог нуди без ние да бидеме достојни за Неговата понуда. „Подароци што не ги заслужувате“. И можеби, следејќи го чувството на Свети Јован Лествичник и другите отци, тука е границата на вистинското смирение: да ги вкусите даровите Божји и не само да не се гордеете, туку да бидете доведени до поголемо чувство на недостојност!

Но, зборот на Светителот, очигледно толку едноставен, продолжува да делува како изненадување. Затоа  што вели следно? Дека неприфаќањето на Божјите дарови – а што не е дар Божји во овој живот? Сè што имаме е... нашите гревови и нашата нула! – токму во смисла на дар, затоа како нешто што не го заслужуваме и не го бараме, се поистоветува со самиот грев. Дури и ако ова е навистина дефиниција на теолошки здравото размислување и на духовниот човек: гревот не е да избегаш од некои правила на моралниот духовен живот – разбирањето на површното сфаќање на гревот – но да не можеш да видиш дека целиот живот и сè што ми го нудат изворот на Божјата љубов: „тие се Негови дарови“ и понатаму: неможноста да уживам во животот како дар од Отецот. Со други зборови, Бог не ни дозволи да бидеме во светот за да страдаме - ова е нашето „достигнување“ поради злоупотребата на нашата слобода што го победува нашиот Бог - туку да се радуваме и да уживаме во нашите животи. Сепак точно! Што ќе го каже со отворени очи за да можеме да го видиме во однос на Него и во послушност кон Него, за да функционира како пофалба и благодарност кон Него. За Свети Јован Кронштатски, со други зборови, „Слава Ти Боже“ е химна за секој аспект од животот на верникот. И во напредни фази; и за оваа димензија на Страста и искушенијата. „Слава на Бога во сè“.

Постојано да го живееме присуството Христово во секој чекор од нашиот живот, да Му бидеме благодарни за нашето постоење и за сè што се случува во нашите животи, да бидеме ориентирани кон вистинската татковина, затоа спремно да бегаме од овде на таму: кратка опомена на Свети Јован, кој затоа што живеел, како што рековме, тоа што го кажал во благодатта го прикажал со своето вистинско лице: како друг Христос во светот.

И да додадеме уште еден негов пасус што треба да фрли повеќе светлина на неговиот говор со белешки: Зошто да гледаме во иднината? Доста е злото на овој ден (Мт. 6:34). Да се ​​предадеме како деца на Небесниот Отец наш. Бог нема да дозволи да бидете искушувани повеќе од она што го можете (1. Кор. 10:13).Со сомнежите вие ​​само се измачувате себеси и не ја служите целта што сте ја поставиле. Дури и самите си наштетувате со тоа што априори замислувате дека има штета таму каде што можеби нема.

Отец Георгиос Дорпаракис