Да чувствуваш, да осетиш дека некој надвор од тебе те слуша...

 На моето последно патување на Света Гора го посетив манастирот Симонопетра.

 Прекрасен манастир полн со сино небо. Таму запознав  монах почетник од Кина. Бев навистина изненаден од неговото присуство. Православно Расо на Кинез. Почувствував нешто. Никогаш немав видено одблизу. Само од фотографии од мисијата. Носител на голема културна традиција и прифаќање на христијанството? И јас и моето друштво бевме љубопитни да го прашаме.

-Брате, ти си Кинез преку толку голема културна традиција си го прифатил Православното Христијанско монаштво. Дали бевте будист?

- Да, секако, бев будист.

-Тогаш со што ве освои христијанството?

-Божественото друштво!!!

-Еве ти;

-Да да отец хахахаха, се насмеа. Затоа што Кинезите се смеат на два од трите збора што ти ги кажуваат. Во будизмот, отец мој, ти си многу, многу сам. Не постои Бог. Целата борба е со тебе. Сами со себе, со твоето его. Вие сте сосема сами на овој курс. Многу осамен . Но, овде го имате Бога за помошник, поддржувач, придружник. Ти не си сам. Имате некој кој ве сака, се грижи за вас. Тој се грижи дури и кога вие не Го разбирате тоа. Ти зборуваш со него. Му кажуваш што чувствуваш, на што би се надевал, има врска. Не сте сами во тешката животна борба и духовно довршување.

Навистина одличен одговор и важно искуство. 

Сепак, тоа го сфатив деновиве. Тешка настинка ме стави во кревет. Ниту еден лекар не можеше да ми најде ништо. Клиничката слика кристално чиста, барем докторите не видоа ништо. Меѓутоа, болките беа неподносливи и ниту еден лек против болки не можепе да ги спречи. Сменив три различни лекови против болки и сепак болката не ми помина.

Во исто време пристигна веста дека братот на татко ми, чие име го носам и јас, има напреднат рак на гласните жици и гркланот. Значи, ларингектомија и што и да се појави. Со години гледате консумирање алкохол и цигари. Генерално лош живот, без никаков квалитет.

Тогаш чувствував што ми кажа малиот поранешен будистички, а сега Православен монах на Света Гора, дека ти треба Бог со кој можеш да разговараш. Да чувствуваш, да осетиш дека некој надвор од тебе те слуша.

Не знам дали е погрешно или правилно. Но, знам дека тоа е длабока човечка потреба. И тоа е потврдено од самиот живот. Дури и оние будисти кои се нетеистичка религија, создале различни божества. Дури и во јазикот и световите на соништата. Сепак, тие имаат потреба да се однесуваат на некого, на нешто, на некој надвор од нив, дури и сонливо. На крајот на краиштата, реалноста, вистината е нешто многу релативно и така ќе остане.

 Енигма, мистерија.

Тогаш се сетив на зборовите на Свети Григориј Богослов, чувствителен и меланхоличен по природа, кој рече: „..кога не си или не се чувствуваш добро зборувај. Зборувајте и нека биде во воздухот“.

Отец Хараламбос Пападопулос