Ова е Христовата жалба...

 

Ова е Христовата жалба

Кој сака тој трпи и болки, но не се жали. Што и да се случи. Се наведнува во себе и сè трпи заради љубовта. Овде започнува жртвата. А љубовта без самопожртвуваност не е можна. Тоа не е реално.

Тоа е како несечената милостина на богаташот, а не како „парчето на вдовицата“. Затоа што да се издржи за љубов значи да се жртвува сопствената радост. Како што мајката се жртвува за своето дете. И тогаш љубовта повторно станува радост и се умножува „триесет, шеесет, сто пати“ повеќе од талентот на првата љубов, кој е дар Божји за сите души кога ќе се родат на овој свет.

Оваа вистина не треба да се помине низ лабораторијата на логиката, која знае само да собира и одзема, а уште повеќе претпочита делење и никогаш множење. Само во гревот знае да се размножува.

Во пари, во задоволства, во световна слава. Затоа вистината на љубовта мора да се гледа, почувствува и живее само преку срцето. Оставете ја логиката, која ви кажува дека на овој начин, со љубов, можете да испаднете, да бидете измамени, да ве искористат. Овие се гнасни зла и доаѓаат од злобниот…

Тој сака да нè спречи од неискажливата среќа на љубовта, од вечната светлина на слободата, која ја дава и љубовта, а пред се  злобникот сака да не спречи од прегратката Божја. Затоа што секој што сака, повеќе или помалку, веднаш ја чувствува Божјата рака врз него, милувајќи го со љубов...

Тогаш, како ги насловивме овие мисли „Христовата жалба“? Морам да објаснам дека оваа секуритизација ми ја даде една фраза на Свети Јован Златоуст, која вели:

- За време на Второто доаѓање тие најслатки очи, полни со неискажлива љубов и наклонетост и нежност, ќе нè погледнат, ќе не гледаат жално и тогаш ќе умреме, нема да знаеме каде да одиме и да се скриеме.

Поглед кој никој од нас нема да може да го поднесе и ќе не здроби и повреди како ништо друго, ништо друго. Тоа ќе биде како неизлечива рана и можеби ова ќе биде пеколот, кој не завршува, ќе биде огнот, кој ќе не гори постојано и без крај. Жалење и неподнослива горчина за среќата што ја изгубивме...

Затоа, тоа не е жалење на овој свет, туку Христова тага, кој ќе види како грешниците гинат од него, според нивниот сегашен избор, и живеат бескрајна беда во „надворешната темнина“, односно далеку од присуството на Бога, кое е вечниот рај. 

Христовиот жален поглед не е како нашите поплаки. Обично се жалиме на самите себе, ненаситните, затоа што некој ни згрешил или не заборавил или не го направил тоа што го сакавме. Се жалиме кога не ни почестуваат, не ни даваат, не ни користат. Се жалиме од себичност и себичност од гордост.

Меѓутоа, Христовата жалба е спротивна. Како да се жали во наше име, за нас, кои сме несреќни и не ги примивме неговите дарови и вечна среќа, кои Бог ги подготви „за оние што го сакаат“

Па што треба да правиме? Што да му кажеме на Христос што се жали, за нашата беда, душевна, материјална и духовна? Зошто, да ми дозволи мојот многу возљубен Свети Јован Златоуст да кажам дека Христос нема жален поглед само за време на Второто доаѓање, туку и сега го има постојано на нас, и нека е мирно во византиските икони што ги гледаме во храмовите. Тој и сега се жали дека не одиме кај Него, туку Го избегнуваме, полни со „пророштва во гревот“ ...

Тој се жали дека не ја користиме Неговата жртва и не ги примаме Неговите скапоцени дарови, кои се способни и да не исчистат и да нè спасат и да ни ја дадат отсега големата среќа на љубовта.

Уште во првите чекори, дури и во првите бранови, тоа ќе го разбранува мртвото море на срцето. Семето на љубовта постои во сите души. Ние сме рамнодушни кон Неговата вегетација и цветање. Сепак, ние мора да ја прифатиме благодатта на Светите Дарови, милоста на Неговата Црква „во слобода“

Жалбата Христова, овој шокантен жален поглед, кој не опфаќа сите нас, може отсега да не води кон спасение и Воскресение, доколку ги имаме постојано пред нас, како водич. Да не се плашиме од казна и пекол, туку да научиме да сакаме и никогаш да не се одвојуваме од изворот на вистинската љубов, кој е Христос

. Затоа што нема друг начин на вистинско покајание освен љубовта Господова. Само погледот на Христос.

Само тогаш нашето покајание може да започне и да процвета и да вроди со плод, ако го видиме Господовиот поглед лице в лице и само кога плачеме, макар и со една солза, за тагата што му ја предизвикуваме. Тогаш почнуваме да ги учиме тајните на љубовта, кои светат во очите на Богочовекот...

Христовата жалба е зошто не се каеме, зошто не ги пружиме рацете за да го прегрнеме. Зашто тоа е покајанието: да ја повикаме неговата помош и понизно да ја објавиме нашата немоќ.

Оваа мала точка бара, ова прво движење од нас Неговите слободни суштества, да истрча кон нас како молња и да не грабне од огнената река, која бара да не проголта. Дури и нашиот поглед кон страдалното лице на Христос може да нè спаси, ако нашиот поглед со скршеност ја повикува Неговата благодат.

Колкумина не го започнаа своето враќање кај Бога со таков поглед! Да се ​​потсетиме на случајот на Апостол Петар со големите зборови и големиот ентузијазам.

Истата ноќ Го предаде, иако беше првиот апостол, набргу по предавството на Јуда, кога тој трипати се одрече од Него. И тогаш Христовиот поглед го направи своето чудо и Петар што се одрече беше спасен. Тоа беше моментот кога Петар по трет пат се одрече од Христа, додека беше во негова близина.

- И свртувајќи се, Господ го погледна Петар, и Петар се сети на Господовото слово, како што рече дека три пати се одрекува; и кога излезе, Петар горко заплака.

Да излеземе и ние од нашата секојдневна суета и горко да плачеме под љубовниот поглед на Христос. Овој напор е крајниот, првиот чекор на патот на љубовта и спасението.

Сотирос