Излезот од Лавиринтот. . .

 

Излезот од Лавиринтот. . .

Многупати луѓето доаѓаат на Светата тајна исповед не за да општат со Бога за да одат во вистински живот, туку да ги префрлат своите дилеми, проблеми и одговорности за на тој начин да се ослободат од цената на нивниот избор.

Одиме на Исповед да не го фрламе нашиот Крст на другите, ниту, секако, да распнуваме други. До Светата Тајна доаѓаме со чувство на одговорност за нашите постапки и избори за да ги оставиме во прегратките на Господ и духовниот отец да ни стане сопатник во овој однос со Бога на патот на спасението. Ајде да го земеме нашиот Крст затоа што знаеме дека овој живот ќе биде полн со таги и тешкотии. Во светот ќе имате маки; само не бојте се, зашто Јас го победив светот (Јн. 16,33), но со Божја помош не е важно дали ќе ги победиме или не, туку дали ќе ги преобразиме за духовна спасоносна корист. 

Ќе го прикажеме примерот со лавиринтот за подобро да го разбереме.

Да претпоставиме дека човекот е во лавиринт, каде што лавиринтот се проблемите и страстите што го мачат. Човекот не го знае патот до слободата, сака да излезе, но не може. Духовникот кој е надвор од лавиринтот го „гледа“ излезот како остроумен набљудувач. Тој попушта да влезе во лавиринтот, односно проблемот на човекот и го сретнува во сопствената болна состојба.

Духовникот ќе му го покаже излезот, кој не е поплочен со ливчиња од роза. Тој ќе застане покрај човекот и секако самиот човек ќе чекори по патот со чувство на одговорност преку неговиот свесен слободен избор.

Духовниот отец ќе застане покрај болниот брат. Не пред него, не зад него, туку покрај него како сопатник, како ѓакон и брат. Ако влезе пред исповедникот, тогаш може да се развие феноменот на „стареење“ и осакатување на човечката волја. Да не заборавиме дека Господ е напред. Кој сака да врви по Мене, нека се одрече од себе, и нека го земе Крстот свој и нека оди по Мене( Мар.8:34), затоа што тој е оној што го покажува и „отвори“ патот како вистина и живот. Ако застане зад него или на оддалеченост излегувајќи од службата на снисходење, тогаш верникот ќе се чувствува осамен и беспомошен во тешкотиите што ќе се појават и стравот што ќе се роди може да го наведе на погрешен избор.

Духовното татковство е дружење и педагогија во Христа за спасение на човекот. Кога би можеле во една реченица да кажеме што е Света исповед, би можеле да ја наречеме прегратка Христова. Христос не се оддалечува од нас, туку ние правиме чекори наназад со нашите неуспеси од Светлината Христова, како резултат на што тонеме во темнина преку нашите сопствени избори и слабости.

Светата исповед не е дискусија на која на крајот очекуваме да слушнеме некаква казна или критика од правна природа, туку таа е тајна на спасението на човекот. Оти не дојдов да му судам на светот, туку светот да го спасам (Јован 12:47). Кога Свети Пајсиј Светогорец рече дека во исповедта одиме да се уредиме духовно, во суштина одиме повторно да ги соединиме парчињата од нашето срце што се скршени или исечени од нашите неуспеси (гревови). Ова соединување ќе се случи со благодатта и славата Божја, но и со напорот и синергијата на човечката наклонетост.

Одиме едноставно, искрено, доброволно, понизно, скршено и решени да се разведеме од гревот и да останеме со Младоженецот.

Добра борба браќа на ова прекрасно патување полно со рај

отец Спиридон Скутис