Крајот е близу, но.. не ми ја расипувајте молитвата

 Крајот е близу, но.. не ми ја расипувај молитвата

Зимата 1990/1991 помина како пекол. Страшно страдаше таму во планините, со студ и влага. Помалку излегуваше од ќелијата. Ретко можеше да се спушти до Храмот. А кога излегол морал брзо да се врати, бидејќи ниту нозете го држеле, ниту срцето му дозволувало.
Одвреме-навреме го задушуваше стегање во градите…
Ноќе, но и дење добиваше напади. Се снаоѓаше со Божја помош… но се потешко. И одвреме-навреме мораше да си ги пие лековите… Лековите, сепак, за да не му наштетат на стомакот, треба и храна, добра храна.
Еве на што реагираше старецот. Но, реагираше и неговиот стомак, кој незамисливо ослабна и го мачеше при најмало нешто.
Го виделе отците од манастирот, биле вознемирени, не знаеле како да му помогнат. Лекарите инсистирале да не се заморува, да не работи и да јаде добро за лековите. Меѓутоа, тој не можеше ниту да ги остави своите свети дела, ниту да ја намали својата пракса.
Му беше незамисливо, строго постеше од крајот на февруари и цел март… Великиот пост. Беше опасно исцрпен. Стомакот со лекот беше многу болен. Велики понеделник, 1 април, отците ризикуваа.
Не можеше повеќе да излезе. Во неговата ќелија донесоа неколку гравчиња со неколку капки масло. Штом го сфати ова, беше незамисливо тажен. Тој беше тажен. Не ги јадеше и протестираше:
– Не ми ја расипувајте молитвата!
Четири дена не ставил залак во уста и покрај неговата состојба. Само на Велики

Четврток, по Литургијата, јадеше нешто. Но, тој го прослави Воскресението Господово со неопислив внатрешен сјај.
Беше надарен со неверојатни духовни искуства, гледаше и живееше чудесно… се гледаше во неговото блескаво весело лице… небесна радост, светлина на триумфот, неуништлив мир… лицето му беше огледало на рајот!
Во сите месеци што следеле, старецот бил проследен со блажени божествени искуства и физички маки. И не само. Меѓу нив се разви вистинско ривалство, следено од татковците.
Дали се зголемувале божествените искуства и дарови? болките се зголемиле, микроинфарктите се згуснале. Дали се множеа оние што беа исцелени од неговите молитви? неговите болести и искушенија во Манастирот се посилни.
Во овие месеци имал повеќе часови за умствена молитва. Тивко, но постојано велеше „Господи Исусе Христе, помилуј ме грешниот“.
Некогаш клечејќи, потпирајќи го десниот лакт на дрвениот орман, некогаш лежејќи – кога тоа беше апсолутно неопходно – а понекогаш клечејќи, пред Распнатиот, со епатрахил.
Се чини дека тој никогаш не зборувал за својата умствена молитва. Не објасни, не информираше. Можеби никој не го принудил да зборува за тоа, за тоа како е оваа молитва, за тоа што се случува со оние што ја практикуваат, па дури и за тоа што уживаат напредните. И додека не сакаше да зборува со усни, зборуваше со цело лице. И можеби поелоквентно.
Во неговото лице монахот можеше да ги види резултатите од умствената молитва. Солзи, светлина насекаде, лице и брада. Дали тоа беше свечениот момент кога умствената молитва стана молитва во срцето? неискажлива радост се разви во него и тој беше облеан во весела светлина.
Затоа што, се разбира, секој повеќе или помалку прави умствена молитва. Но, во неколку се продлабочува и станува срцева. Малкумина работат надвор од општите мерки, а малкумина уживаат во божествените искуства, кои се раѓаат во срцето и го преплавуваат целото битие.

Свети Јаков Цаликис