Најголемата грешка на современиот човек

 Најголемата грешка на современиот човек

Денес повеќето од нас имаат горда природа. Современиот човек постигна многу.
Отиде во вселената, успеа да се справи со доволно болести за да умре на постара возраст, удобно се движи во автомобили и авиони од место до место и генерално не страда во секојдневниот живот. И покрај економската криза, барем во целиот западен свет, од дневната трпеза горе-долу не изостанува чинија храна.
Наведеното има последица гордоста да се вкорени во нашата душа и на тој начин забораваме дека ни требаат вистинскиот Бог и Светиите. Свети Јован Златоуст не потсетува дека затоа Бог ни дал тело за, знаејќи дека сме направени од глина, да се смириме. Ни даде на пр. очите да се восхитуваат на природата, но ајде да размислиме колку болести можат да го нападнат овој чувствителен орган што може да не доведе до целосно слепило!
И дали се толку големи достигнувањата на научните сознанија што ги стекнавме денес? Со притискање на едно копче можеме да го уништиме целиот свет. Да размислиме и за еколошкото уништување што се прави денес затоа што се трудиме да си го олесниме животот што е можно повеќе. Ако филозофираме за нештата, можеби не треба да живееме со толку гордост. Ако се „нурнеме“ во нашиот внатрешен свет, ќе видиме дека многу други страсти не завладеале.
Живееме со гордост и се грижиме да се забавуваме секој ден. Но, што се случува кога болест или војна ни затропа на врата. Тогаш за жал повеќето од нас фанатиците ќе паднеме во бездната на очајот. Ја губиме надежта во вистинскиот Бог затоа што не сме се погрижиле да го направиме наш пријател и другар во животот. Понизниот човек оди умерено во овој живот. Не го навредува ближниот, ја намалува неговата омраза, ја ублажува ароганцијата што доаѓа од богатството и воопшто неговите неуспеси во животот се побезболни.
Моите размислувања ќе ги завршам со прекрасен текст што ми го испрати еден пријател на Интернет:
Кога другите ќе ти аплаудираат, ќе ја спуштиш главата и ќе речеш: Боже, покри ме во ова време... А кога другите ќе ти кажат „Браво!“, треба да почувствуваш дека крадеш од Бога, затоа што Бог е Тој што ти го дал за да ти ракоплескаат и да речат „Браво!“ другите. Никогаш не го оставајте умот и не кажувајте дека сте достојни за нешто. Секогаш чувствувајте дека сте недостојни. И да си достоен, затоа што и да си достоен, не си достоен по сопствена заслуга. Вреди да се позајмувате. Тие се даровите што ти ги дал Бог. Затоа мора да се понизите. Затоа човекот мора секогаш да биде во солзи, славејќи го Бога за тоа што му го дал. Тешко на човекот кој не смета на Бог, мислејќи дека, сеедно може сам...

протоереј Атанасиј Пол. Тимпа, богослов-музичар