Денеска се навршуваат 105 години од погубувањето на Светото руското царско семејство Романови
Денеска се навршуваат 105 години од погубувањето на Светото руското царско семејство Романови. Ужасот што се случи тоа утро на 17 јули 1918 година во подрумот на куќата Ипатиев во Екатеринбург е неискажлив и секако никаков опис и ниту една приказна или легенда не можат да го оправдаат. Царот Николај II, неговата сопруга царицата Александра и нивните пет деца: Олга, Татјана, Марија, Анастасија и Алексеј беа погубени со стрелање од страна на комунистичките револуционери под водство на Јаков Јуровски. Без оглед на тоа што поминаа повеќе од 100 години од трагедијата, руското и светското јавно мислење се враќа на оваа страница од руската историја и се обидува да ја одрази и разбере.
Од 15 март 1917 година, поранешниот цар, Николај Романов ,беше затвореник на Болшевичката револуција. Привремената влада ги стави Николај и неговото семејство во домашен притвор во Александаровата палата во Царское Село, 15 милји јужно од Санкт Петербург. Во август 1917 година, владата на Керенски ги преселила Романови во Томболск на Урал, во домот на поранешниот гувернер, тврдејќи дека тоа ќе ги заштити од засилената револуционерна клима. Кога болшевиците дојдоа на власт во октомври, мерките за притвор им беа заострени, а се почесто се слушаше помислата дека Николаj ќе му се суди.
Додека контрареволуционерното „Бело движење“ (армијата што му остана лојална на царот) собираше сили, Николај II, Александра и нивната ќерка Марија беа префрлени на 30 април 1918 година во градот Екатеринбург на југот на планините Урал и ги чуваа во „куќата за специјална дестинација“ Ипатиев. Малиот цар Алексеј бил премногу болен за да ги придружува своите родители и останал со своите сестри големите војвотки Олга, Татјана и Анастасија во Тоболск до 23 мај 1918 година, кога тие биле повторно обединети со остатокот од нивното семејство. Сè што можеа сега да направат е да чекаат развој на настаните. Таму биле држени 78 дена пред да бидат погубени.
Куќата на Ипатиев во Екатеринбург каде што беше погубено Царското семејство. Срушенa е на 16 септември 1977 година со одлука на Политбирото (фотографија 1974 година).
Во Америка, Вашингтон пост објави гласини дека семејството Цар е веќе погубено. Во Британија, кралот Џорџ V ја повлече понудата за азил за семејството на царот. Всушност, судбината на Романови во овој момент висеше на тенка нишка. Ленин знаел дека нивната смрт ќе го налути Кајзерот, поради блиските врски на Романови со германското кралско семејство. Но, неговите советници опстојуваа, велејќи му дека Екатеринбург наскоро би можел да падне во рацете на Чесите, а империјалното семејство може да се покаже како точка на собирање против комунизмот.
И покрај сите проблеми, низ заробеништвото на Романови преовладува воздржан оптимизам.Царското семејство нема апсолутно никаков контакт со остатокот од светот, им е забрането да читаат весници и нема радио дури и во канцеларијата на офицерите. Условите за притвор беа релативно пристојни. Храната што им била нудена е слична на онаа што им се нуди на нивните затвореници. Физичките вежби се забранети освен дваесетминутната прошетка во градината која набрзо беше намалена на 5 минути. Секој следи специфичен распоред на учење, молитва, одење, јадење и пишување дневник. Се чинеше дека само Царината малку била разочара, ослабе, а косата и стана сива. Не ги следи другите на кратки прошетки, претпочитајќи да седи до болниот мал Алексеј кој боледувал од хемофилија (Кај хемофилија крвта не престанува кога ќе се отвори рана, мала или голема, и пациентот крвари до смрт). Шест дена пред крајот, длабоко религиозната Александра напишала: „Јас и моето семејство се подготвуваме себеси, нашите мисли, за нашиот влез во Царството Небесно“. Големите војвотки се весели, се смеат, играат, љубезни се, молчиви и трпеливи пред секаква навреда. Царот е исто така кроток, љубезен и секогаш подготвен да разговара со сите.
На 16 јули, единиците на чехословачката легија, повлекувајќи се од руската територија, се приближија до Екатеринбург, каде што се чуваше Царското семејство. Се разбира, Чехословаците, кои се упатија кон областа за да ја заштитат вредната железница, која беше под нивна контрола. Но, кога болшевиците биле информирани за движењата на армијата, тие биле вознемирени. Тие веруваа дека Чехословаците доаѓаат да го ослободат царот, кој во очите на останатите европски кралски семејства сè уште беше вистинскиот водач на Русија. Болшевиците реагираа веднаш. Се одржа итен совет на Уралскиот регионален совет и беше одлучено да се егзекутира царското семејство и оваа одлука беше соопштена на Москва. Истата вечер пристигна телеграма со наредба за егзекуција од Врховниот совет во Москва: „Никој не треба да преживее“. Оваа телеграма ја потпишал една од водечките фигури на револуцијата, Јаков Свердлов, по чие име го добил градот. Но, некои историчари тврдат дека одлуката му припаѓала на Владимир Ленин.
Јаков Михајлович Свердлов. Тој беше водечки организатор на Болшевичката партија и на Советската држава, каде што револуцијата го именуваше за претседател на Сојузниот Централен извршен комитет на Советите.
Одлуката на Регионалниот совет на Урал беше доставен до Врховниот совет:
„ Уралскиот совет категорично ја отфрла одговорноста за транспортот на Николај Романов во Москва. Напротив, тој тврди дека е неопходно да се ликвидира. Постои сериозна опасност граѓанинот Романов да биде искористен од Чехословаците и контрареволуционерите. Истовремено, мора да се егзекутираат семејството на поранешниот цар и оние кои доброволно избрале да останат под негови наредби. Ако другарите на Централниот комитет сметаат дека причините за надворешната политика бараат апсолутна тајност за егзекутираат големите војвотки и поранешната Царица, Уралскиот регионален совет изјавува дека е во состојба да ја организира егзекуцијата на таков начин што ќе остане апсолутно тајна. .
Трагичната ноќ на 17 јули...
Набргу по полноќ на 17 јули 1918 година, лекарот на царското семејство Романов, Евгениј Боткин, тропнал на вратите од спалната соба и ги разбудил. Тој им рекол да се подготват брзо, бидејќи поради нивна лична безбедност ќе бидат преместени на побезбедна локација, бидејќи се очекувало ,, да ја нападнат куќата,, по пристигнувањето на „белите“ во Екатеринбург. Јаков Јуровски, командант на „куќата за специјално одредиште“ Ипатиев, каде што се чувале Романови и комесар за правда на Уралскиот Совет, се качил малку порано, го разбудил Боткин и му рекол, доведувајќи го во заблуда: „Се подготвува напад на куќата и мора да се спуштите на приземје за поголема безбедност“. Планот за егзекуција на Царското семејство веќе бил одлучен малку порано.
Романови беа затворени од болшевиците од средината на март 1917 година и ненадејната наредба не ги изненади. Станаа, се подготвија и мирно одеа по скалите, придружувани од нивниот батлер Алексеј Трап, нивниот готвач Иван Харитонов и собарката на Александра, Ана Демидова. Се слушна како царот смирувачки им кажува на своите ќерки: „Ќе излеземе од ова место“ – доказ, велат некои, дека бил вистински маченик, целосно свесен за ужасите што доаѓаат.
Погубените: царот Николај, Царина Александра, Царевич Алексеј, војвотките Олга, Татјана, Марија и Анастасија, нивниот матичен лекар Евгениј Боткин, нивниот камериер Алексеј Трап, нивниот готвач Иван Харитонов и слугинката на Александра Ана Демидова.
Војниците ги одведоа во една мала соба во полу-подрумот на куќата Ипатиев, под изговор дека чекаат да се фотографираат за семејна фотографија за да се уверат дека луѓето се живи и потоа ќе заминат на новата безбедна локација. Влегувајќи во празната просторија, постои силен срам бидејќи нема ниту една столица. На барање на царот, Јуровски му наредува на Михаил Медведев да донесе две столици. Медведев се враќа со столици каде Николај седи со Алексеј во раце и Александра до него. Немајќи друг избор освен да се покорат, тие ги зазедоа позициите што им беа посочени. Царот Николај со Алексеј во раце и Александра беа седнати, а зад нив стоеја нивните четири ќерки Олга, Татјана, Марија и Анастасија. Девојките го сошиле накитот на кралското семејство во своите корсети за да ги скријат од бунтовниците. Се чинеше дека нивната тежина се множи во заморот и превирањата на ноќта, но тие трпеливо издржале…Уште неколку минути…и се ќе биде готово…во 02:33 часот…
Царското семејство и нивната придружба останале речиси 20 минути сами во собата. Џелатите во ова време прецизно ги организирале последните детали и смртоносното оружје им било дадено на војниците. Тогаш Јуровски, шефот на стрелачкиот вод, влезе во собата со војниците и му соопшти на царот, без никакво двоумење, дека е осуден на смрт: „ Николај Александрович Романов, бидејќи твоите роднини продолжуваат со нападот врз Советска Русија, Врховниот совет, реши да те погуби тебе и твоето семејство“, стои во соопштението прочитан. Николај, кој до тој момент се соочуваше со своите деца, изненадено се сврте кон џелатите и ги праша: „Што? Што;" Јуровски го повтори соопштението, го подигна пиштолот и го застрела Царот, прво во градите, а потоа во главата . Настана паника. Царицата и нејзината најстара ќерка Олга се обиделе да го направат својот крст, но биле убиени од првото пукање на одредот, и двете со куршум во главата. Николај, Александра и Олга беа убиени веднаш, но не сите имаа толку среќа. Најмногу настрадаа децата!
13-годишниот Алексеј е повреден, но се уште е жив. Тој лежел на подот покрај неговите мртви родители и не можел да се движи кога џелатите му пришле и го застрелале уште два пати додека не се уверат дека е мртов. Последните ги егзекутираа неговите сестри, заштитени со накитот сошиен во нивните корсети. Болшевиците се обиделе да ги убијат со бајонети, но ни тие не можеле да навлезат во нивните тела поради дијамантите. Конечно им пукале во глава. Татјана била застрелана во задниот дел од главата додека се обидувала да избега. Анастасија и Марија преплашено ползеле до ѕидот покривајќи ги главите додека повторно не беа застрелани, се сеќава Јуровски. Меѓутоа, друг сведок, Петар Ермаков, и рекол на сопругата дека Анастасија била прободена со бајонети.
Некои од оружјата користени при егзекуцијата на Романови. Пиштол Браунинг (модел 1900), бајонет од пушка Винчестер и футролата од револверот Колт што му припаѓал на Јуровски. Тие на главниот обвинител на Руската Федерација му ги предаде синот на Медведев во средината на 90-тите.
Остатокот од царската придружба веднаш биле застрелани со исклучок на Ана Демидова. Демидова го преживеала првото стрелање, но брзо била убиена на задниот ѕид од подрумот, избодена додека се обидувала да се одбрани со малата перница што ја донела со себе, исполнета со скапоцени камења. Саканото куче на Анастасија, Џеми, не било погодено од куршуми, но бил пронајден војник кој сакал да го претепа до смрт . На крајот на краиштата, наредбата е јасна „Никој не треба да преживее“.
Безживотните тела на Царското семејство и лојалните следбеници беа завиткани во чаршафи и транспортирани со камиони на тајна локација, назначена од Јуровски, за да се отстранат нивните траги. Долго време се веруваше дека тие се закопани на местото на напуштениот рудник „Четири сестри“, во близина на селото Коптјаки, 12 милји северно од Екатериненбург. Тоа навистина беше случај ноќта на егзекуцијата. Телата на Царското семејство и нивната придружба најпрво биле соблечени, а облеката им била запалена со бензин, а потоа фрлена во Ганина Јама длабока 9 метри. Јамата немала доволно вода за да ги покрие телата и не биле пронајдени мински гранати за да ја уништат.
Кога возилото со телата се заглавило во калта на стариот пат Коптјаки, сега веќе напуштен пат во областа на мочурливиот поток Поросионков, 4,5 милји од Ганина Јама, Јуровски ги сменил плановите и го закопал во крајна тајност. Таму телата на Алексеј и неговата сестра Марија ја добија првата бруталност. Прво биле распарчени, потоа спалени со бензин и на крајот закопани во мала јама. Останатите девет тела на Царското семејство и нивните придружници беа фрлени во јама ископана таа ноќ, на 64 метри од првиот гроб, распарчени со лопати, полеани со сулфурна киселина за да не можат да се идентификуваат, а на крајот гробот беше запечатен со дебели штици пронајдени од војниците покрај пругата. Јуровски ги одвои телата на двете деца, верувајќи дека тоа ќе ги доведе во заблуда промонархистичките „Бели“, кои ќе бараат единаесет тела, а не девет. Тој, исто така, експериментираше со телата на Алексеј и Марија за да види колку е лесен или тежок процесот на кремирање, но траеше многу часови, и поради оваа причина телата на другите жртви не беа кремирани.
Јуровски во својот дневник за таа вечер напишал: „4.30 ч. утрото 17 јули: Возилото се заглавило во кал и не можело да оди до рудникот. Остануваше само да ги закопаме или запалиме… Сакавме да ги запалиме Алексеј и Александра, но наместо овие, јас и Алексеј ја запаливме Демидова (која на крајот се покажа дека е Марија). Посмртните останки ги закопавме директно под огнот, а потоа ги закопавме глината со лопата врз остатоците и повторно запаливме друг оган на гробот, а потоа ги фрливме пепелта и јагленот така што секоја трага од копањето беше целосно покриена. Во меѓувреме на другите им беше ископан уште еден гроб. До околу 7 часот наутро, јама длабока шест метри и широка осум метри беше подготвена. Деветте трупови биле фрлени во дупката, распарчени со лопати и сите полиени со сулфурна киселина, за да не се препознаат и да се спречи смрдеата на трулеж (дупката не била длабока). Полеавме вар, а потоа го прекривме гробот со дебели трупци и камионот го прегази неколку пати – не остана ни трага. Тајната беше зачувана - Белите никогаш не го најдоа гробот“.
Погубени лојални следбеници заедно со царското семејство: доктор Евгениј Боткин, готвачот Иван Харитонов, слугинката на Александра Ана Демидова и Алексеј Трап
Забележано е дека не претходело судење, така што смртната казна на Царското семејство била запечатена. Болшевиците мораа со сите средства да ги смират граѓанските судири што избувнаа меѓу „Белите и црвените“, но пред сè да го намалат моралот и силата на Белото движење, Царската армија, која беше добро организирана. Смртта на Царското семејство се чинеше, за Јуровски, најдобро можно решение за да се обезбеди и победа на болшевиците и спречување на нивното соборување во иднина. Царската закана мораше еднаш засекогаш да се поништи. Грозоморното злосторство на векот, проследено со најциничната измама на упорното негирање. Московскиот Совет, сфаќајќи го наназад големината на злосторството за масовно колење, тој ширел гласини според кои се живи членовите на Царското семејство. Тој тврдеше дека гласините кои зборуваат за ритуално колење во подрум се измислица. Тој добро знаеше дека никој никогаш не може да го оправда колењето на цело семејство од пет деца.
Кој го погуби царското семејство…
Помина 104 години, но точниот број на оние кои го погубија Царското семејство сè уште не е познат. Други зборуваат за осум лица, а други за единаесет. Односно оние кои беа погубени. Најважни беа Јуровски и Медведев-Кудрин. И двајцата потоа напишаа мемоари со детали за ноќта на егзекуцијата. И двајцата до крајот на својот живот беа горди на историската улога што ја одиграа. И двајцата, до крајот на својот живот, беа на високи позиции и останаа почитувани личности во советското општество.
(лево) Јаков Јуровски, командант на куќата Ипатиев и шеф на одредот за егзекуција Романов. (Десно) Михаил Медведев-Кудрин, десна рака на Јуровски и протагонист на егзекуцијата на царското семејство.
Јаков Михајлович Јуровски (1878-1938) во 1918 година бил командант на куќата Ипатиев, каде што се чувало царското семејство, и комесар за правда на Уралскиот совет, додека тој самиот го предводел одредот за егзекуција. Според тврдењата на Јуровски, тој самиот го убил царот. Учеството на Евреинот Јуровски во егзекуцијата на царот подоцна им даде на националистите причина да тврдат дека „нашиот цар-татко бил убиен од странци“. Всушност, имаше само тројца „странци“. Самиот Јуровски, Филип Исаевич Голошекин и латвискиот ловец Челмс, чие учество во егзекуцијата не е со сигурност докажано.
Еден од регицидите, револуционерот Петар Ермаков, во потокот Поросионков, пред гробот на Романов во 1922 година. Петар Ермаков ги бодел погубените со бајонет.
Атентаторите на царот биле пријатели и се посетувале. Јуровски, заедно со Голошчекин и Медведев, кои исто така учествуваа во егзекуцијата, со шолја чај разговараа за смртната казна, како да е тоа вообичаена тема. Особено сакале да се расправаат за тоа кој таа вечер прв пукал. Еднаш Јуровски се сретна со другите на триумфален начин. Му донеле книга која била објавена на Запад, во која јасно пишувало дека го убил Николај. Беше среќен.
(лево) Филип Исаевич Голошекин. (десно) Петар Ермаков.
Михаил Александрович Медведеев-Кудрин (1891-1964), по револуцијата, тој исто така зазема високи позиции. Тој, на пример, беше помошник командант на Одделот А' на Дирекцијата за специјални ополномоштеници на Националниот комитет на Министерството за внатрешни работи на СССР. Во 1930-тите, тој отиде на провинциски универзитет каде што ја раскажуваше егзекуцијата на царското семејство. Во доцните 1950-ти, тој доби посебна и прилично висока - според стандардите на земјата - пензија. Зборувајќи во 1930 година пред студентите на Правниот факултет на Московскиот државен универзитет, тој со задоволство раскажуваше како во 1918 година ,,економизирале,, куршуми и ги убивале непријателите на работничката класа со бајонети.
Еден од револверите користени во атентатот на царското семејство. Маузер на Ермаков № 161474
По смртта на неговиот татко, синот на Медведев го убедил својот син Григориј Никулин - за кој се верува дека е обичен сведок на идентификацијата на телата на семејството Романов по егзекуцијата - да го сними неговото сведочење за радио. Синот на Никулин рече: „Се сеќавам дека во 1936 година, кога бев уште мал, Јаков Михајлович Јуровски дојде кај нас и напиша нешто… Се сеќавам дека се обидуваа да разјаснат нешто со татко ми, а понекогаш и не се согласуваа… Кој прв го застрелал Николај… таткото рекол дека пукал, додека Јуровски тврдел дека тој самиот пукал…“.
Во исто време, друг член на одредот за егзекуција на царот, Рањински, ги снимал своите сеќавања на магнетофон. „Некој - рече тој - влезе во водата (во Ганина Јама) со јажиња и ги извлече телата. Николаој беше првиот што беше изваден. Водата беше толку студена, што лицата на мртвите беа црвени, како живи... Камионот се заглави во мочуриште и со голема мака го извлековме... И тогаш ни дојде мисла, која ја спроведовме ... Решивме дека нема да најдеме подобро место... Копавме подлабоко во ова мочуриште... ги натопувавме труповите со сулфурна киселина... ги обезличивме... Железничката пруга беше во близина... носеше скапани даски за да го камуфлира гробот. Некои од погубените ги закопавме во мочуриштето, а останатите ги запаливме... Дефинитивно се сеќавам на Николај , дека го запаливме... И Боткин... и, мислам, Алексеј...“.
Во раните 1980-ти, шефот на КГБ, Андропов, сакаше да ги слуша признанијата на царските џелати навечер. Се шушка дека овие снимки до ден денес се чуваат во архивата на Службата за државна безбедност.
1991: Пронаоѓање на посмртните останки на Царското семејство…
Во 1991 година група археолози откриле гробница во близина на Екатеринбург, на стариот пат што води до селото Коптјаки во областа на потокот Порошионков, 4,5 милји од Ганина Јама, и многу брзо се увериле дека припаѓа на семејството на последниот цар на Русија. Кога бил отворен, археолозите сфатиле дека наместо единаесет реликвии (цар Николај, Царина Александра, Алексеј, војвотките Олга, Татјана, Марија и Анастасија, матичниот лекар Евгениј Боткин, Алексеј Трап, готвачот Иван Харитонов и нејзината собарка АлександраАна Демидова) во гробот имало само девет, кои биле подложени на ДНК тест за идентификација. Гробот веќе бил откриен на 29 мај 1979 година, но бил чуван во тајност, бидејќи комунизмот сè уште доминирал во земјата.
Процесот на идентификување беше исцрпувачки. Примероците се испратени во Велика Британија и САД на ДНК тестирање. Идентификацијата се врши со примерок од директните потомци, кои овде ги нема. Така тие прибегнаа кон потомството на браќата, но исклучиво преку жените. Испитувањата покажаа дека пет од скелетите се членови на семејството, а четири не. Утврдено е дека тројца од петте се деца. Мајката била поврзана со британското кралско семејство, тоа била Царина Александра. Принцот Филип, војводата од Единбург, внук на постарата сестра на Александра, Викторија од Батенберг, обезбеди примерок од ДНК за Царицата и децата што одговараше на скелетите. Откриено е дека таткото е поврзан со големата војвотка Ксенија Александровна, сестра на Николај Втори, значи тој бил цар. Примерок од ДНК за идентификација на царот и децата понуди Ксенија Николаевна Шереметиев Сфири (сопруга на бизнисменот Илиас Сфири), правнука на сестрата на царот.
Ксенија Шереметјев, со рускиот претседател Путин и патријархот Кирил во октомври 2001 година, кога тој сè уште беше митрополит.
Во 1993 година, британските научници од лабораторијата Алдермастон потврдија дека коските откриени во 1991 година навистина им припаѓаат на царот Николај II, неговата сопруга Александра, трите од нивните четири ќерки и нивните следбеници. Меѓутоа, здружените напори да се пронајдат посмртните останки на младите Алексеј и Марија се покажаа неплодни.
Сликата погоре ја прикажува гробницата со расфрланите останки на девет од единаесетте погубени, како што беше пронајдено во 1991 година кога беше отворена: 1). Ана Демидова. 2). Јуџин Боткин. 3). Големата војвотка Олга. 4). Цар Николај. 5). Големата војвотка Анастасија. 6). Големата војвотка Татјана. 7). Царица Александра. 8). Иван Харитонов. 9). Алексеј Трап
Посмртните останки на Царското семејство и нивните верни следбеници беа положени со државни почести на 17 јули 1998 година, каде што беа погребани со сета свеченост и помпезност во капелата Света Катерина во тврдината Свети Петар и Павле во Санкт Петербург, каде што сите руски императори од Петар Велики па наваму.
2007: Пронаоѓање на посмртните останки на Алексеј и Марија…
Потрагата по двете исчезнати деца на Царското семејство конечно заврши на 23 август 2007 година, кога аматерски руски археолози открија втор гроб, на само 200 метри од првиот во Поросионковскиот поток, кој содржеше два делумно зачувани скелети. Коските му припаѓале на момче кое во моментот на смртта имало меѓу десет и тринаесет години и на една млада жена на возраст од осумнаесет до дваесет и три години. Се чини дека ова место личи на местото опишано од Јуровски во неговите мемоари. Заедно со остатоците, археолозите пронајдоа и фрагменти од контејнер во кој имало сулфурна киселина, клинци, метални ленти од дрвена кутија и куршуми од различен калибар.
Местото каде се пронајдени коските на Алексеј и Марија е на само 64 метри од првиот гроб во Порошионков поток.
Во четвртокот, 09 јули 2015 година, рускиот премиер Дмитриј Медведев со декрет задолжи меѓуагенциска работна група на високо ниво со конечна идентификација и надзор на непосредното повторно погребување на посмртните останки на Царевич Алексеј и неговата сестра Големата војвотка Марија, кои се чуваат во државата Архиви на Русија речиси една деценија. Оваа група е под раководство на вториот вицепремиер на владата, Сергеј Приходко. „Акциите на работната група ќе бидат насочени кон зачувување на историското наследство на рускиот народ и создавање граѓански идентитет на руската нација“, подвлекувате во указот потпишан од Медведев. Додека руските криминални истражители пресудиле дека посмртните останки на Алексеј и Марија се автентични по ДНК тестот.
Истрагата за егзекуцијата на последниот цар и неговото семејство…
Во октомври 2008 година, Врховниот суд на Руската Федерација донесе одлука за реставрација на императорот Николај II и членовите на неговото семејство. Тој ги препозна Николај Втори и неговото семејство како „жртви на политичка репресија“, но првичната истрага за идентификување на одговорните за злосторството беше напуштена на почетокот на 2009 година
. Војводите и војвотките од крвта, егзекутирани од болшевиците по револуцијата. Беа обновени слугите и луѓето од блискиот круг на царското семејство кои беа погубени од болшевиците или беа предмет на прогон.
Потомците на царското семејство успеаја во мај 2010 година повторно да ја отворат истрагата што ја покрена московскиот суд. Истражителите на обвинителството сметаат дека убиството на членовите на Царското семејство е кривично, а не политичко кривично дело. Николај II, неговата сопруга Александра и нивните пет деца беа затворени, а потоа пократко егзекутирани од Чека, поларната полиција на Ленин.
Истрагите не открија докази дека таткото на болшевичката револуција, Владимир Ленин, наредил нивно истребување, а на 14 јануари 2011 година, руските правосудни власти засекогаш ја затворија истрагата.
Канонизацијата на царското семејство Романов…
Во 2000 година, царот Николај и неговото семејство беа канонизирани како патофори од Руската православна црква, што значи луѓе кои умреле токму затоа што живееле според нивната вера, а не маченици кои се оние кои умреле затоа што од нив било побарано да ја негираат нивната вера. Така, секоја година Руската православна црква го почитува нивниот спомен на 17 јули, денот на нивното убиство.
Царското семејство веќе беше прогласено за Свето во 1981 година од Руската православна црква во странство заедно со нивните верни придружници и другите жртви на советскиот режим како маченици на православието.
На местото на куќата Ипатиев каде што биле погубени, била изградена монументалната катедрална црква „Црква на крвта во чест на сите познати Светители во Руската земја“, една од најголемите православни цркви во Русија. Светиот олтар на главната црква се наоѓа директно над местото каде што биле погубени Романови.Монументалниот комплекс се состои од две капели во храмот, две камбанарии, патријаршиска егзархија и музеј посветен на Царското семејство.
Првата капела, Сите Светии, е посветена во чест на сите славни Светители во Руската земја. Ја симболизира неизгасната светилка, која гори во спомен на овие трагични настани што се случија на ова место. Особеноста на оваа пространа централна точка на храмот се многуте прозорци кои во текот на денот овозможуваат обилната сончева светлина да ги осветли сите области.
Втората капела на Црквата се наоѓа во подрумот и е посветена во чест на кралските маченици. Тоа е главното Светилиште на храмот во тој момент каде што е егзекутирано кралското семејство. Во криптата која се наоѓа во внатрешноста на Светилиштето се зачувани тули и камења од темелите на куќата Ипатиев.
Секоја година во средината на јули се организираат „Царските денови“ кои се посветени на датумот на егзекуција на царските затвореници. Врвот е сеноќната богослужба на 17 јули до „Црквата на крвта во чест на сите славни Светители во Руската земја“ и поворката на иконите на Светите кралски маченици Романови до поранешниот рудник.
Секогаш учествуваат десетици илјади луѓе, кои маршираат дваесет и еден километар, а меѓу нив има многу деца, старици и главно средовечни и млади луѓе.
За многумина, овие прослави се неопходен чекор во обновувањето на историската правда и повторното раѓање на моќта на Русија. Империјалното/царистичкото минато на Русија е составен дел од нејзиниот историски тек на европскиот континент.
Масакрот на Романови.
извор: www.royalchronicles.gr
Comments
Post a Comment
Напиши коментар