Духовната борба во семејството

Духовната борба во семејството

Освен личните сомнежи за мојата соодветност како говорник на семејството, малото искуство во работата на исповедта и духовното водство на нашите браќа, кои се борат во светот, во благословениот простор и начин на семеен живот, ме убеди да се ограничам. до одговорот на прашањето и прашањето, кое често го слушаме од нашите браќа, кои ни велат дека „Татко, ние сме во светот, ние сме во општеството, имаме семејство, дали е можно да се спасиме“. Дали е можно да се достигнат стандардите на овие светци, чии животи ги читаме во книгите?

Мислам дека може малку да се задржиме на оваа тема, да видиме како се одвива борбата на духовниот живот во семејството, како таму се борат страстите и како човекот се лекува и осветува.

Бескомпромисната краткост и строгост на правилото, кое има многу други согласки, ни дава правилна основа и решение на материјата и затоа ни останува сега практично да ја видиме духовната војна во семејството.
Христијанскиот живот, а особено во овој случај семејството, е слика на животот на тројното Божество. Семејството, како општество на личности, го отсликува целосното љубовно единство на Света Троица, каде што трите личности ги одржуваат своите ипостаси без да се распуштаат во својот сојуз, туку живеат како една природа на три лица.
Класичниот термин „еден во тројство и три во единство“ јасно ја изразува суптилноста и прецизноста на тројниот Божествен однос и во исто време архетипот на секое вистинско семејство.
Бидејќи моралот се обликува со догма, затоа Православната положба на човекот во семејството е спас, но и довршување на неговата личност во заедницата на љубовно семејно единство, каде што многуте членови формираат неделиво тело.
Заеднички став на Светите Отци е дека поделбата се должи на личната дезинтеграција и изопаченост на „по образот Божји“ создавањето и природната убавина на секој човек, што резултира со индивидуализам и отуѓеност со сите нивни тажни последици. Како последица на падот доаѓаат страстите, кои оттогаш ја сочинуваат болеста на нашата природа, постојаниот и подмолен непријател на нашето спасение.
Затоа секој, каде и да е, го има пред себе овој тврд ѕид од страсти, кој мора да го надмине, за да може во љубов да се причести со живиот вистински Бог и неговиот Творец и со луѓето, како слики на Бог и неговите браќа.
Многу повеќе во неговото семејство, каде што врската мора да биде толку блиска, како цврсто и нераскинливо тело, кое ги носи сите товари како маж.
Нашите Светители преку сопственото искуство и мудроста во Бога, но главно од добродетелниот и архетипски живот на нашиот Господ, страстите ги делат на три општи, како што ги нарекуваат џинови на страстите, а од нив како извор излеваат страстите кои го сочинуваат различниот лавиринт на машини против нас на непријателот на нашето спасение.
А тоа не се ништо друго освен оние со кои како оружје сатаната го „испроба“ Господа кога постеше во пустината и затоа со право се сметаат за најважни, бидејќи ако со овие не се заокружи целиот круг на ѓаволски лукавство, не би ѓаволот бил универзално разоружан.
Значи, тоа се суета, самољубие и човекољубие, а бидејќи удираат и влегуваат како препреки на патот на секој човек во Христа, да испитаме што се прави со нив во областа на семејството и како се постапува со нив за да не ја постигнат нивната целта а тоа е распаѓање на сè, кое започнува од нас самите, продолжува до оние околу нас, до нашето семејство и завршува во Бога, нашиот Спасител.

Митрополит Лимасолски Атанасиј