Монахот со исцелителната дарба...

 

   

Монахот со исцелителната дарба

Моментот го сметаме за соодветен, заради опомена, да ја цитираме приказната за еден монах кој ја потчинал својата волја на волјата Божја и уживал голем мир во душата, добивајќи од Бога исцелителен дар.

Многу луѓе беа излекувани само со допир на неговата облека. Секаде со голема почит луѓето се однесуваа спрема него.

Меѓу нив, браќата од манастирот беа многу изненадени од тоа што го направи нивниот монах, бидејќи во него не забележаа никаков особено истакнат подвижнички подвиг, ниту строг пост, ниту прекумерен труд, ниту нешто друго.

Живееше како и сите други.

Само за едно се држеше цврсто. Сè што му се случувало доброволно прифатил и му се заблагодарил на Бога за тоа. Едно го издвојуваше: тој целосно ѝ се предаде на волјата Божја.

Еднаш кога овој монах исцелувал некои болни без никакви медицински средства живеејќи во оваа благодат и моќ, игуменот го прашал што е причината за исцелувањето, зошто оние што доаѓаат кај него добиваат исцеление.

- И јас самиот сум изненаден како можам да им го дадам нивното здравје, одговори монахот. Се срамам што мојата облека има исцелителна моќ, бидејќи ниту со постот, ниту со другите подвижнички, монашки обичаи не сум заслужил да добијам таков дар од Бога.

– Ова е вистина, рече игуменот. Гледаме дека си обичен човек и нема ништо во тебе што те разликува од другите отци.

Игуменот решил по секоја цена да ја открие вистинската причина за живата исцелителна харизма што ја имал монахот. Имаше долги разговори со него, обидувајќи се да ги дознае сите негови добри факти и да ја открие тајната на неговото срце. На прашањата на игуменот, блажениот монах рече:

– Се сетив на нешто поврзано со милоста што ми е дадена од Бога: цврсто, во сè ја усогласувам својата волја со Божествената волја.

Никогаш не размислувам за нешто што би било спротивно на волјата Божја.

Никогаш не се плашам пред непредвидени настани, кои би можеле да ми го потресат умот и да го ослабат моето срце.

Никогаш за ништо не се жалев на другите, ниту им ја покажував мојата тага. Истото, и какви и да ми се случат среќни настани во животот, не ме задоволуваат до тој степен да бидам повесел од остатокот од времето.

Сè прифаќам подеднакво, како да е испратено од раката Божја, и пријатното и непријатното за мене.

Не се молам на Бога сè да биде по моја желба, туку сакам во сè да биде Неговата Света волја.

На тој начин, ништо посебно не ме радува, ништо не ме здробува и збунува, и ништо не ме радува, како само оваа Божја волја.

Затоа во сите мои молитви Го молам Бога само едно: Божествената волја да биде секогаш и целосно во мене и во сите Негови созданија.

Игуменот многу се восхитувал на зборовите на монахот и, обраќајќи му се, го прашал:

– Мој сакан брате! Кажи ми како се чувствуваше вчера кога избувна пожар во нашиот манастир? Дали навистина не тагуваше со сите други, кога злобниот човек ги запали монашките згради и изгоре голем дел од нашата пченица?

- Нема да кријам, одговори монахот, дека сета оваа штета на манастирот не ми предизвика ни најмала тага, бидејќи имам навика да му благодарам на Бога за сè, и за тажното и за пријатното, и тивко го прифаќам и ова и други.

Убеден сум дека она што ни се случи се случи според волјата Божја, Кој сè насочува кон духовна корист.

Затоа не ми е гајле и не размислувам ништо за тоа. Помалку или повеќе го имаме лебот наш, а останатото за исхрана, затоа што цврсто верувам дека Бог може секогаш да нè засити со трошка и со цел леб.

Така мирно, без никаква забуна го поминувам животот.

Восхитен од зборовите на монахот, игуменот продолжил долго да разговара со него, обидувајќи се да го натера братот да го изнесе својот начин на размислување, своите ставови и уште појасно да ја открие својата духовна состојба.

Меѓу многуте одговори што скромниот монах му ги дал на игуменот, тој го кажал и следново:

- Со секојдневното нудење на Божјата волја, постигнав таков напредок во мојата послушност кон Него, што ако претходно знаев дека Бог отсекогаш имал намера да ме испрати во пеколот, тогаш немаше да се обидам да направам ништо против Него.

Исто така, ви велам дека, дури и да е можно да ја сменам оваа Божествена одлука со велејќи „Оче наш“ - вистината ви велам - не би се осмелил да го сторам тоа, туку уште пожестоко би му се молел на Бога да би постапил кон мене според Неговата Пресвета Волја и да ми ја подари Неговата благодат која ќе ме зајакнува во бескрајните векови, за да не мислам ништо спротивно на Неговата Света волја.

По долго молчење, игуменот конечно му вели на монахот:

-Оди, отец, оди и чесно исполни го своето ветување кон Бога, како што ми објасни. Го најдовте рајот надвор од рајот. Запомнете дека таквата благодат не е дадена од Бога на многумина.

Нема многу кои никогаш не влегуваат во неволја и не се навредуваат од никого.

Само тој е заштитен во својот живот со силни и непробојни ѕидови, кој секогаш и во сè, што и да наиде во својот живот, се согласува со волјата Божја, односно прифаќа сè како да е испратено од Бога.

Нека биде Божјата волја во сите. 

Старец Савва Утешителот