Значењето на болката во нашите животи...

 

Значењето на болката во нашите животи 

Болката, физичката, душевната, духовната која по Божја дозвола влегла во животот на човекот, освен болката што ја предизвикува, има и позитивни ефекти врз животот и текот на човекот.

Лесно е некој да филозофира или теологизира за болката. Но, тешко е правилно да се справите со болката кога тој самиот поминува низ многу болки во животот. Сметам дека е многу смело да се зборува за болка кога не ве боли. Мислам на сите наши браќа ширум светот, кои се повредуваат физички, психички или духовно.

Физички ги повредиле луѓе од болести, маки, глад. Психолошки страдаат од прогонство, клевета, недостаток на љубов и неодговарање на љубовта понудена на другите сакани, неисполнети желби, болести и смрт на сакани и други причини. Тие што го сакаат Бога и човекот, а сепак гледаат дека со своите гревови Го натажуваат Бога и го навредуваат Божјиот лик, човекот, страдаат духовно.

Како болката влезе во нашите животи?

Таа секако не влезе по Божја волја. Тој влезе со Божја отстапка, кога човекот со својата себична непослушност го загуби Изворот на Животот, својот Творец. Од мачната состојба на Божественото Царство се нашол во друга состојба, во која, бидејќи не владеел вистинскиот Живот, преовладувал истрошен живот, проткаен со смрт, страсти и грев.

Корисните ефекти на болката.

Во оваа нова состојба, смртта и болката се чинеше дека имаат позитивно значење, како и другите кожни туники со кои Бог ги облекол првородените кога го напуштиле Рајот за да ги утеши во нивното изгнанство. Смртта става крај на злото, кое инаку би било бесмртно на земјата.

Физичката болка предупредува на болест за да може да се обезбеди соодветен третман. Лекарите знаат колку е корисна болката. Исто така, болките од секаков вид ни помагаат да добиеме чувство за нашата кревкост и на тој начин да ги знаеме нашите конечни граници, спасувајќи нè од секаков облик на самообожение.

Болката ни помага да го разгледаме текот на нашиот живот и да го преориентираме кон неговиот соодветен центар, кој е Троичниот Бог.

Болката ни помага да ја осветлиме нашата љубов кон Бога, за да го сакаме Бога не затоа што Тој ни ги дава Своите дарови (како здравје, семејна среќа итн.), туку за Самиот Него.

Така Јов, со начинот на кој се соочуваше со болести и други неподносливи искушенија, докажа дека го сака Бога за Бога, а не Бога за Неговите дарови. Го сакаше Бога силно, - кога лежеше на ѓубриштето, полн со рани и со десетте убиени деца - толку силно, како кога беше среќен.

Болката ни помага и правилно да се позиционираме кон нашите ближни, кои многупати, кога не нè боли, ги презираме, им грешиме, ги тераме да страдаат со нашиот себичен однос. Кога задоволството со кое ги цицаме нашите ближни станува болка, разбираме дека недозволените задоволства нè уништуваат.

Многупати луѓето кои трпеа големи болки преку болката го наоѓаа своето вистинско лице совладувајќи ги маските и за тоа му се заблагодаруваа на Бога за дарот на болката, макар тоа е неизлечива и болна болест.

Понекогаш болката им помага и на духовно зрелите луѓе да достигнат повисоки облици на духовно совршенство, да поддржат и утешат многу души.

Како пример го наведувам блажениот старец Пајсиј, кој со радост ја прифатил таканаречената „дегенерирана“ болест, правејќи ја пресметката дека лаиците што страдаат се тешат кога ќе дознаат дека страдаат и монасите. Така фаталната болест стана благословена болест за отец Пајсиј.

Теолошко разбирање на страдањето

Многу длабоко „зошто, зошто Боже?“ понекогаш се крева на усните на личноста која има болка. Мислам дека нема човечки одговор на ова „зошто“. Има само еден одговор: Божјото учество во нашата сопствена болка. Крстот Христов. Ние веруваме во Бог распнат, што значи Бог понижен, понижен, измачуван. Во џамијата Омар во Ерусалим го има следниот натпис: „Никој да не кажува богохулење дека Бог има син“. Малку подалеку е ридот Голгота, каде што Божјиот Син пострада за сите нас. Не се срамиме да веруваме во Бог воплотен, Распнат и Воскреснат. На Бога кој од бескрајна љубов ја сподели нашата сопствена болест, го зеде нашето сопствено смртно и страдално тело, за да го овековечи. Бог недостапен, затворен за себе, незаопштен, не би му верувале, не би го почувствувале, нема да го прифатиме. Еден средношколец еднаш ми рече: „Му се восхитувам на Сократ поради неговата смрт, која ја прифати со филозофска апатија, но јас го сакам Христос за Неговата човечка смрт“. Да не заборавиме „Боже мој, Боже мој, зошто ме остави?“.

Божествената чувствителност на секоја болка на сите созданија ја стекнува и Божјиот народ, кој страда за сите лоши и тажни работи што ги трпат Божјите созданија. Ава Исак вели: „Срцето на милосрдие е запалено срце за целото создание, тие пееја за луѓето, и птиците, и животните, и демони и за целото создание, од чие сеќавање и теорија течат солзи од очите од многу сочувство и милост срцето на милостивите се собира и не може да трпи, да види или да слушне каква било штета или тага што му се случува на создавањето и поради оваа причина и во корист на коњите, животните и во корист на неговите непријатели на вистината. , а за оние кои се повредени, тој се моли во секое време по солзи, за да ги заштити Бог и да ги помилува; тој се моли и за влекачи поради неговата голема милост, затоа што неизмерно се движи во неговото срце“ (Logos pa). А сепак болката на Светите за Божјите созданија не е пасивно сочувство од будистички тип, туку активно учество во страдањата на братот. Авва Агатон на пр. барал да се најде лепрозен за да му го даде своето здраво тело и да го прими неговото болно тело.

На крајот на краиштата, болката секогаш останува тајна, испреплетена со неизмерната длабочина на човековата слобода. Сега релативно само „и во наше име“ е откриена оваа тајна. Кога ќе ни се отворат очите, тогаш појасно „гледаме“.

Да застанеме со почит, внимание и братска љубов и разбирање покрај секој од нашите браќа кои страдаат и да се молиме на нашиот Распнат Господ да ни даде благодат, просветлување и сила правилно да се соочиме со сите болки низ кои Неговата љубов ни дозволува да поминеме во нашиот земен животот додека одиме кон небото.

Старец Георгиј Капсанис