Христос оди полека...

 

Христос оди полека

Една мајка ме праша неодамна: Има ли Воскресение на мртвите? Нејзиниот син се борел јужно од Битола и бил убиен. Одеше на бојното поле и ископа еден гроб по друг за да го најде својот син. Мртвите веќе долго време лежеа под земја и сите беа исти меѓу себе и исти со земјата. Мајката го препознала синот од јаката на градите. Таа веќе не можеше да го препознае по лице. Дури и облеката изгледаше побесмртна од човекот што ја носеше.

Мајката не можеше да плаче: разорниот ужас на смртта и ги заслепи очите и и ја замрзна душата. Пред неа беше застрашувачка тајна. Животот станал јаглен и глина. Од човечко суштество, кое некогаш било составен дел од нејзиното тело и душа, од човекот кој ја нарекувал нејзината мајка, кој го носел оружјето и се борел во битките, пред нејзините очи се појавила груткаста, безоблична маса, која се измешала со земја – неактивна маса земја, која повеќе не чувствувала сродство со никого освен со земјата.

Штом мајката се осмели да го фати синот за раце. Таа сакаше барем да го погали овој суров спомен на нејзиниот прекрасен син. Но, тоа беше извлечено како од лош сон: прстите не можеа да се држат за површината, туку веднаш потонаа длабоко во скапаното тело како расипана тиква. Страв ја зафати мајката. Помеѓу неа и нејзиниот син се почувствува непремостлив јаз. Ништо нејзино и ништо сакано не можеше да види во овој отворен гроб, во оваа темна, подземна хемиска лабораторија. Таа дојде исцрпена, а кога ми ја раскажа страшната глетка, ме праша: Дали има Воскресение на мртвите?

 Да го исповедаме, браќа, Бога како владетел на животот, а не на смртта. Оваа исповед ќе нè наведе да веруваме во нашиот небесен Татко, кој ќе ги исполни нашите души со радост и молитва: Боже, ние сме прав што си го оживеал со својот дух. Не поставивте во долина исполнета со мртви коски и гнило месо. Дај ни сила, да можеме да го поднесеме изобличеното лице на мртвите, чиј број денес и утре ќе се зголемува.

Ќе не Воскреснеш од мртвите, Боже, како што го Воскресна Твојот Син, Христос, нашиот брат. Не си ги родил децата, Оче, само за да можат за миг да погледнат во твојата раскошна куќа и потоа да ги фрлат во темнината, во најголемиот затвор. Не си ги родил за да ги проголта темнината. Ти ги роди да ти бидат сопатници во вечноста.

Не те прашуваме, Оче, со какво тело ќе не облечеш во идниот живот, ниту со каква сила ќе не оживееш. Не, туку само Те молиме: Зајакни ја нашата доверба во Тебе и нашата верба во животот. Бидејќи она што го правиш со нас, ќе биде неспоредливо помудро од она што би го направиле сами. Твоите планови се подобри од сите наши желби. Твојата моќ е над сета наша имагинација. Ти, кој имаш моќ да создаваш, имаш моќ да убиваш, а Ти што имаш моќ да убиваш, имаш моќ да оживееш. Создателу на живите, Воскресни ги мртвите, создади во нас живите верата во Воскресението, бидејќи без оваа вера ние сме живи мртви и посетете не со смрт, за и ние, иако мртви, да оживееме. Само Ти биди секогаш со нас и во животот и во смртта, и секогаш ќе го имаме тоа што го сакаме. Бидејќи Ти си животот и давателот на животот, од секогаш и засекогаш. 

Амин

Свети Николај Велимировиќ