Ова е големата тајна на верата...

 

Ова е големата тајна на верата...

Смирението, исповедта, покајанието кои кулминираат во Евхаристијата го водат човекот до живеалиштето Божјо во него. А потоа доаѓаат „испитите“.

После сето ова, како ученик кој после цело време читање, посетува настава, оди на училиште итн., мора да полага испити за да оди на следниот час, така и христијанинот.

„Испитувањата“ на Христовиот ученик се искушенија, таги, искушенија, отпор, неуспех, болести, катастрофи, самата смрт која доаѓа пред нас како конечен непријател, да ја разниша нашата вера и да не уништи сите нас. Сè што може да му се случи на човекот од секоја гледна точка, и духовна и физичка, се духовни испитувања. Тоа навистина го покажува она што го правевме толку долго. Затоа и еден Светител рекол: секое добродетелно дело кое не е запечатено со искушението да се смета за злосторство и дека е бескорисно нема автентичност.

Човекот ќе се гледа низ искушенија и тага и тешкотии. Затоа не треба да се плашиме од искушенија и таги, туку со вера да поминеме низ оваа печка, знаејќи дека ќе ја поминеме оваа ситуација и ќе излеземе од другата страна и таму ќе ја видиме Божјата слава. Ќе видиме дека на крајот ништо не може да му наштети на човек. Никој и ништо.

Без разлика со што некој може да ни се заканува, ништо не може да ни наштети. Зошто, ако човекот се надева на Бога, од кого треба да се плаши? Дури ни самата смрт. Ако веруваме во Распнатиот и Воскреснатиот Христос, тогаш дури и смртта ни е решена и целиот наш живот има поинаква перспектива со која го гледаме нашиот живот. Затоа, кога ни се приближуваат тагите, да не паничиме, туку да изгледаме како храбри спортисти и да се „радуваме на неволјите“.

Се разбира, човечки не е лесно. Навистина е многу тешко да се достигне крајната граница на човечката издржливост. Бог ќе ви дозволи да ја достигнете крајната граница на човечката сила и издржливост. А таму каде што мислиш дека сè се стопило, тогаш Бог сам ќе интервенира и ќе видиш дека е присутен и ќе добиеш сила на верата и ќе станеш уверен, како што споменуваат отците.

Низ искушенијата, тагите, тешкотиите, смртта со која се соочил и таму во последен момент го видел Бога присутен, овој човек сега ги достигнал оние мерки на верата, каде што Христос рекол: ако имаш вера како зрно синап , ќе правиш чуда и знаци во светот.

Ова е големата тајна на верата, која црквата не повикува да ја преземеме на себе. Земајќи го својот Крст секојдневно, со трпение ја трчаме трката пред нас, трката што ја имаме секој ден пред нас, во нашиот дом, во нашето семејство, во нашата работа и воопшто во нашата средина.

Борба со себе, со своето здравје, со финансиската состојба, дури и со годините и како што старееме, времето на нашиот живот се намалува. Ја трчаме трката, се трудиме, тагуваме во искушенија, но како противтежа ја имаме верата во нашиот Господ Исус Христос. Затоа, ние мора постојано да гледаме кон Него, бидејќи ако Тој ни избега, ќе потонеме и ќе бидеме задушени од очај и тага. Ако го имаме, сепак, постојано пред нас, добиваме сила од него и со волја, сила и вера трчаме на претстојната трка на нашиот живот.

Митрополит Лимасолски Атанасиј