Младите денес се преосетливи. Ова има две причини..

 

Младите денес се преосетливи. Ова има две причини.. 

Во нашево време јасно се манифестираат две крајности, вклучително и во духовниот живот - бесчувствителност и пречувствителност. Последново е особено карактеристично за младите, вели митрополитот Лимасолски Атанасиј. Во разговорот со парохијаните, тој размислува како да го забележи ова искривување и да се спротивстави.

Кога се обидуваме да се спознаеме, постои опасност да налетаме на две работи, вели Митрополитот, или да почнеме да се осудуваме премногу остро, да изгубиме секаква надеж од самопонижување, или да се гледаме бесчувствително, да оправдаме сè. Немам некои посебни проблеми! Не сум како другите луѓе! Прекумерната чувствителност, како и рамнодушноста, не дозволува да се гледаат работите онакви какви што се, што значи дека го попречуваат животот со Бога. Што може да се спротивстави на ова?

За преосетливоста на младите

Младите луѓе денес се преосетливи. Тоа го изразуваат со безброј прашања „зошто“. Зошто го направив ова, зошто мислев така? Зошто би го направил ова или она? Зошто другите ме одбиваат, зошто не ми обрнуваат внимание? Зошто не ми се заблагодари овој и оној, зошто не ми го направи ова, зошто не го направи тоа? Овие бескрајни прашања нè прогонуваат и мачат.

Сè што се случува во нас може да се препознае по резултатите: ако вашиот стил на комуникација со луѓето, вашиот начин на размислување носи лоши резултати, вознемиреност, безнадежност, очај или предизвикува иритација и гнев, тогаш нешто не е во ред во вас, погледнете поблиску погледнете.

На пример, преосетливоста е манифестација на нездрав егоизам. Што може да се спротивстави на ова? Можете, резигнирано, да си ги поставите истите прашања: Па, тој не ме сака. Но, дали навистина заслужувам да бидам сакан од сите? Но, дали ги сакам сите? Дури и да ми гори срцето од љубов кон целиот свет, дали некој вети дека целиот свет ќе ме сака за возврат? Како што рече Свети Пајсиј, некои луѓе нè сакаат, додека други нè сакаат малку помалку“. Не сакаше да каже – „мразат“, па рече – „сакаат малку помалку“. Овој аранжман помага да се врати мирот во душата.

Да бевме ние самите подобри, да бевме совршени, како што треба да бидат Божјите деца, тогаш немаше да им биде тешко на другите луѓе да се справат со нас. Затоа, ако некој рече: Твоето однесување ме загрижува, ме боли, да не ги отфрламе неговите зборови, да размислиме за тоа. Ако сметаме дека се фер, ќе се обидеме да се поправиме, а ако тоа не е можно, понизно ќе кажеме: „Извинете, не можам ништо, не можам да сторам како што сакате. ”, а потоа го оставаме во рацете на Бога.

Смирението што го учи Црквата не е само смирено расположение. Понизност е кога ги разбирате вашите ограничувања, дејствувате слободно, со почит кон друга личност, верувајќи дека сè може да се надмине заедно со тоа што Бог нè зајакнува. Кога има понизност, неуспесите не плашат и перфекционизмот не мачи.

Понекогаш се измачуваме, брзајќи до крајности - прво сакаме да се промениме премногу брзо и нагло, а потоа, гледајќи дека тоа е невозможно, паѓаме во очај. Но, еден од знаците на понизност е способноста навреме да се повлечете од некоја работа или начин на размислување, ако видите дека тие се лажни. И ако продолжите да истраете, тогаш едно зло ќе повлече друго, ќе дојде темнината, безнадежноста и вознемиреноста.

Како можеме да се зближиме со Бог? 

Грешки кои често ги правиме поради недостиг на проценка, кога не ја мериме работата со свои сили. Знам, на пример, дека оваа торба тежи 50 килограми и можам да ја подигнам. И ако таа тежи 51 килограм, тогаш нема да го сторам тоа, бидејќи не можам. Истото важи и во духовниот живот. Ако некој рече: Не се плашам од искушение, тоа не е опасно за мене, нема да грешам. Ова ја покажува неговата незрелост и длабокиот егоизам, кој вели дека можете да правите сè и да знаете сè, а не ги земајте предвид ниту околностите, ниту вашите ограничени моќи. Како можеш да бидеш сигурен дека нема да паднеш? Џиновите по духот -  се плашеа да не паднат!

Претерувањето со гревовите е исто толку опасно како и да не ги забележувате.

Преосетливоста не е само од егоизмот, понекогаш нејзиниот извор е одреден тип на карактер. Таквата личност преувеличува сè.

Кога преосетливиот човек ќе ги погледне своите гревови, десет сантиметри се претвораат во илјада! Доаѓа безнадежноста, која се обидува да уништи човек: да покаже сè во црно, инспирира дека единствениот исход е катастрофа. Всушност, сè не е така: да, гревот е повреда што носи болка, но има свои граници.

Свети Пајсиј на шега им рекол на младите момци, кои трагично го доживеале и најмалото искушение: Ајде, одете кај бакалот во Кареас и купете килограм здрава чувствителност за да не внесете некои работи во себе.

Се сеќавам на еден свештеник на Света Гора, тогаш млад. Еднаш беше испратен да се причести со луѓето во светот, а Светите дарови паднаа на земја. Тој подлегна на паника, беше целосно скршен, повтори: Не можам повеќе да служам, ќе бидам едноставен монах! Го советувале да оди кај старецот, кој живеел на Света Гора 70 години. Дете, слушај, рече тој секако дека не е добро. Но, ова може да му се случи на секој од нас. Кога би му било угодно на Бога ангелите да Му служат, тогаш Тој би поставил ангели за свештеници, а тие би правеле сè совршено, ангелски. Прифатете дека сте човек. Како и другите. Рацете и стапалата ни треперат, понекогаш не гледаме добро. Да, направивте грешка, но не правете ја бесконечна.

Како да се справиме со лошите мисли и неуспесите во духовниот живот?

Значи, дури и да не остане ниту еден грев што не би го направил, има нешто што никој не може да ти го одземе (само ако самиот не сакаш). Тоа се вратите на покајанието во кои може да се влезе преку смирението. Што и да се случи, има решение. За сите има спасение - Христос. Запомнете дека ѓаволот сака да го затемни, збуни човекот, да го лиши од сила и надеж. Христос никогаш нема да ти каже: Знаеш, си направил лошо и ништо не можеш да направиш за тоа. Христос прв внесе во Рајот бескорисна личност - убиец, а самата помисла на тоа ги разбива сите наши стереотипи!

Митрополит Лимасолски Атанасиј