Божјата тишина

 Божјата тишина

Од ваков вид е и начинот на христијанинот воопшто.
На почетокот човекот е привлечен од Бога со дарот на благодатта, а кога веќе е привлечен, тогаш започнува долг период на искушение.
Слободата на човекот и неговата доверба во Бога се тестирани и испитани „тешко“. Во почетокот, молбите до Бога, малите и големите, дури и едвај изговорените молби, обично се исполнуваат на брз и прекрасен начин од Бога. Но, кога ќе дојде периодот на искушение, тогаш сè се менува и како да небото се затвора и станува глуво за сите молитви. Бог го напушта човекот. Дали е ова можно?
А сепак, наместо да ја доживее блискоста на Бога, душата чувствува дека Тој е бесконечен, недостижно далеку, надвор од ѕвездените светови, и сите приливи кон Него се губат беспомошно во пространоста на космичкиот простор. Душата внатрешно го засилува својот крик кон Него, но сепак не гледа помош ниту внимание. Сè тогаш станува бурно. Сè се постигнува со непропорционален напор. Животот е полн со труд и во човекот го буди чувството дека врз него тежи проклетството и гневот Божји.
Но, кога ќе поминат овие искушенија, тогаш тој ќе види дека Божјата прекрасна промисла внимателно го чувала во сите аспекти од неговиот живот. Илјадагодишното искуство, пренесено од колено на колено, вели дека кога Бог ќе ја види верата на душата на борецот за Него, како што ја видел верата на Јов, тогаш го води во бездни и висини кои се недостапни за другите. . Колку е поцелосна и посилна човечката вера и доверба во Бога, толку поголема ќе биде мерката на испитот и полнотата на искуството, кое може да достигне голема мера. Тогаш станува очигледно дека тој ги достигнал границите кои човекот не може да ги надмине.
Многумина Неговото молчење го сфаќаат како знак дека Бог „не постои“, „умрел“. Но, ако размислиме во каква положба го доведуваме Бога со нашите страсти, тогаш ќе видиме дека Тој нема друг избор освен да молчи. Го молиме Него да не поддржи во нашите неправди. Тој отворено не нè инкриминира. Тој нѐ остава да одиме по нашите зли патишта и да ги жнееме плодовите на нашите лични гревови.
Но, ако се обратиме кон Него со покајание, тогаш Тој доаѓа брзо, побрзо отколку што очекувавме. Знаејќи ги нашите потреби, тој многу често ги предвидува. Откако ќе ги понудиме во молитва нашите барања, кои се оправдани со реалноста на нашиот живот во светот. Тој веќе ги исполни.
Затоа, Божјото молчење е одговор на нашите неправди, најелоквентни, најмилосрдни.
Го истеравме Божјото Слово, словото Божјо, од нашите животи. Ја запоставивме оваа причина, и ете! Ние ги жнееме последиците од нашата работа.

Свети Софрониј Сахаров