Срцата на „Мразот“...

Сега се гледаме само слика еден од друг (на екранот) и ретко разговараме и на крај ништо не чувствуваме, те преплавува чувство на празнина и после бараш антидепресиви затоа што се чувствуваш празно.

Сега разговараме со #тагови и ги споделуваме нашите животи за да покажеме дека правиме нешто или испраќаме суви електронски желби да ја исполниме обврската и да се придржуваме до протоколот. Правиме селфи од патувања и состаноци за да им кажеме на другите „Еј! добро сум!!!" додека не си и сакаш да ја пополниш празнината што ја чувствуваш со другата празнина.

Многупати сте во голема група, се смеете и се забавувате, а внатре се чувствувате сами и плачете. Оваа празнина е ужасно чувство, бидејќи внатрешното доенче на душата плаче затоа што не се храни со Божјата благодат. И ти им кажуваш на сите „Добро сум!!!“ Дури и кога не сте дома, често плачете без да сакате да ја видите вашата лична одговорност во сопствениот живот.

Патувањата, таверните, парите, материјалните добра никогаш нема да можат да ја пополнат празнината на благодатта што постои во човечкото срце.

Остануваме на површината и за што сето тоа? Да потпишам социолошки легализам за да можам да ја задржам етикетата на добро дете.

И пак остануваш сам...ти и болката на осаменоста што и самиот сакаше да ја трпиш..

Јавете се за да го слушнете другиот, да го слушнете неговиот глас, да почувствувате како е, како му оди. Без да сакаш ништо...

Стигнуваме до точка кога другиот ни се јавува и го прашуваме што сака...

Леле! ми се јави да види што правам ???? Прекрасно! Чудо!

Дури и пријателските односи за жал стануваат професионални.

Не! Те повикав онака затоа што сакам да слушнам.

Ова, само онака, ништо друго.

Посетете го вашиот пријател кој слави. Да го видам, да разговарам со него, да го слушам. Слушајте ги неговите грижи, грешките, погледнете го во очи. Овој разговор е чудо сам по себе.

Како да го почувствувам Христос кога не можам ни да го почувствувам и да влезам во состојба на здрава комуникација со братот?

Ние сме обземени од секојдневието и грижите, што резултира со тоа што дури и нашите емоции се замрзнати во пакети со мраз, сè во бројки што завршуваат во € и некои други бројки што ги користиме за мерење на времето. Во сето ова невреме се губиме себеси и времето лета, доаѓа распаѓањето и не се менуваме на подобро туку внатрешно старееме.

Да најдеме, да бараме, да создадеме време за себе, нашиот партнер и Бог. Да ги стоплиме нашите срца со изрази на едноставност и добро расудување.

Во овие работи ќе најдеме блесоци на благодат. Само во тишина можеме да слушнеме што сака Христос да ни каже.

Нуркање во срцето со „Господи Исусе Христе, помилуј ме“ и срцето повторно ќе се стопли.

Па ајде да започнеме...

Отец Спиридон Скутис