Честопати имаме тенденција да гледаме кај другите што ни пречи, што нè нервира или што сметаме дека е погрешно...

 

Честопати имаме тенденција да гледаме кај другите што ни пречи, што нè нервира или што сметаме дека е погрешно.  Лесно е да се впери прстот кон туѓите слабости, да се осудат постапките што ни се чинат неправедни или да се советуваат другите како треба да живеат.  Но, ретко застануваме пред огледалото на душата и се прашуваме: А каде сум јас во сето тоа?

 Во духовна смисла, ова е повик за самоиспитување.  Светите отци често велеа дека најголемата победа е победата над самиот себе.  Нема потежок непријател од вашите сопствени мисли, страсти и гордост.  Осудувањето на друг човек е исто како да се обидувате да исчистите туѓа куќа додека вашата гори.  Зошто брзаме да им го наметнеме нашето гледиште за вистината на другите, а не брзаме да најдеме мир во нашите срца?

 Во световниот живот тоа се рефлектира во секојдневните ситуации.  Замислете колку лесно ги критикуваме колегите, семејството, пријателите кога ќе направат грешка и колку ни е тешко да ги признаеме нашите неуспеси.  Го гледаме гневот на другите луѓе, но не и нашиот сопствен фанатизам.  Ги обвинуваме другите за доцнење и не гледаме како ние самите губиме време на неважни работи.

 Животот не учи дека секое озборување, секоја осуда е само одраз на нашиот внатрешен немир.  Кога сме во хармонија со самите себе, со нашите вредности и верувања, немаме потреба да ги коригираме другите.  Тогаш наместо критика нудиме разбирање, наместо прекор - поддршка.

 Значи, да не брзаме да го поправиме светот ако не сме подготвени да започнеме со себе.  Затоа што кога ќе ги исчистиме нашите мисли и срце, светот околу нас сам ќе се промени.  Не затоа што ги променивме другите, туку затоа што преку нашата промена почнавме да гледаме на светот поинаку.