Борбата на Триодот во „вагата“

 

Поминуваме низ прекрасен период каде што ќе слушнеме неверојатни работи.

Во периодот на Триод започнува борбата за подвиг, но многупати нè наведуваат да го негираме подвигот, што резултира со цветање на трњето на ерес и духовно искривување. Ќе слушнеме многу работи во контекст на синкретизмот од типот: „Постот не е неопходен додека имаш љубов во срцето, постот не е неопходен додека не го јадеш ближниот, важно е она што излегува, а не она што влегува итн“. Не е важно дали се дотеруваш како карневал, се додека ја симнеш маската на егото и ставиш малку маскирање за да си поминеме убаво, нема врска, Христос не го гледа тоа. Што треба да правите за време на постот ако се карате со сопругот? Лошата работа е што често слушаме некои од овие работи од устата на религиозните луѓе. „Постави, Господи, стража пред устата моја и врата на усните мои“ (Псалм 140:3).

Гледаме, драги мои, дека демоните измислуваат убави изговори за да ни дадат одмор, но за жал овој одмор е како да лежите на јаглен што наскоро ќе ве изгори.

Ајде да погледнеме на едно добро познато искривување на зборовите на нашиот Господ: „ не она, што влегува во устата, го осквернува човекот, а она што излегува од устата, тоа го осквернува човекот“ (Матеј 15:11). Што е значењето на селото? Човекот не е загаден преку храната што ја добива „без миење раце“, односно без претходно да ги измие рацете, како што веруваа книжниците и фарисеите, следејќи го „преданието на старешините“ (Мат. 15:2). Напротив, она што го осквернува е она што доаѓа од неговото срце, лоши мисли, нечисти зборови, грешни дела (Мт. 15:17-20). Вообичаено, од маалската тетка  ова се преведува вака: „Не е важно што јадеме, се додека не го јадеме соседот“. Значи нема потреба од пост“.

Замката на рамнотежа и синкретизам е најлоша. Ако ги слушнеме луѓето како духовното го поставуваат на такви теолошки позиции, веројатно имаат полноќ од духовен живот. Можеби отците ги категоризирале страстите и гревовите според раната што ја предизвикуваат, а исто така и во категории како што се смртни и несмртни гревови, но тоа не значи дека тие не се рани и не им треба заздравување. Прашањето е во начинот на лекување, а не дали треба да лекувам нешто или да го оставам на милост и немилост на демоните.

Тоа е исто како да одиме на лекар да се лекуваме за нешто ситно што го имаме но треба да го лечиме и да му кажеме дека не ти е досадно, има и полоши работи и само така ќе оставам и што и да се случи. Си играме со оган. Малите ќе почнат да се собираат додека не станат големи, а потоа ќе започнат метастазите со катастрофални резултати.

Не постои човек кој вистински пости и го критикува својот ближен затоа што тогаш тоа значи дека не практикува правилно да пости, бидејќи постот ги вклучува сите сетила. Од друга страна, невозможно е некој да не критикува и да биде лаком затоа што, едноставно, внатрешните сили на човекот се поврзани една со друга како садови за комуникација, па не се изолирани.

Конечно, кога велиме спасение на човекот, мислиме на исцелување на целата духовна состојба на онтолошки план. Третманот не се однесува на дел од личноста туку на целата личност. Гледаме некои луѓе кои споредуваат и велат дека гледаме луѓе во црквата во нивните животи кои имаат проблеми или не се добри луѓе. Кој ни кажа дека луѓето од Црквата се совршени? Одиме во црква затоа што сме болни, одиме во црква да се излечиме за да се вратиме на чистотата на крштевањето, а не да добиваме награда за морал затоа што едноставно одиме и седиме два часа во нашата добра облека во клупа.  

Затоа, драги мои, да ги оставиме лозовите филозофии на терапевтската традиција на нашата Црква и, во овие денови, да влеземе во арената на подвижништвото со потполно послушание, а не како што нам ни одговара. Тактиката на синкретизам или сечење и шиење нема да не одведе ни до рајските скалила, туку до пропаст.

Добра борба, со свесност и послушност.

Отец Спиридон Скутис