Остави го тоа, душо моја, и покај се!...

 

Остави го тоа, душо моја, и покај се!

 О, души човечки, зошто ги угнетувате сиромашните, ја задржувате платата на наемникот, зошто не одговарате на вашиот брат?  Зошто мислиш дека раката ти е господар на се, дека парите ќе ти се множат ако не дадеш, дека куќата ќе ти стои ако не го поддржиш тој што паѓа?  Зар не знаете дека Господ даде, а Господ зема?

 Сети се на времето на оние кои дојдоа пред нас.  Нашите древни немале изобилство од маси или раскошни палати, но го имале она што денес им недостига - душевен мир и љубов.  Спиеле на сламени душеци, но мирно спиеле, бидејќи тој ден никого не измамиле.  Јаделе парче леб со сол, но му се заблагодарувале на Бога како пред себе да имаат гозба.  И што правиме денес?  Не знаеме што да јадеме, а сè ни е пред нос.  Купуваме, а не користиме.  Сакаме, не благодариме.

 Времето на старите нè учи дека штедливоста е доблест, не поради среброљубие, туку да се даде на оние што немаат.  Порано се знаеше: кој има повеќе, споделува со оние што немаат.  Денес, кој има повеќе, го крие од оние што го немаат, како да е негова заслуга, а не Божја благодат.  Не мора секој ден да го купувате она што не ви треба - можеби тие пари ќе нахранат некој што не пробал леб со денови.

 Да не се гордееме, зашто гордоста нè води кон уништување.  Да не бидеме блудници, бидејќи блудот нè одвојува од Бога.  Не живееме само за себе, бидејќи животот не е само во јадење и пиење, туку во љубов, милост и простување.  Да не собираме богатство на земјата, затоа што 'рѓата ќе кородира, а крадците ќе ја украдат, туку да трупаме богатство на Рајот - добри дела, молитви, милосрдие.

 Љубов моја, зошто заборави дека се што имаш е само подарок?  Зошто мислиш дека утре е твое?  Зошто не си го омекнуваш срцето, наместо тоа станува камен?  Остави го, остави се што те дели од Бога!  Покајте се, зашто времето е кратко, а спасот е голем!

 Ако веќе знаевме да живееме во скромност и благодарност, зошто го заборавивме?  Ако некогаш сме биле задоволни со малку, зошто денес не ни е доволно?  Да се ​​вратиме на она што е вредно - љубовта, вербата, добрината.  Нека не ни се стискаат рацете од алчност, туку отворени во милосрдие.

Затоа што кога ќе дојде последниот момент, нема да не прашуваат што сме имале, туку што сме дале.  Нема да не прашуваат колку долго сме живееле, туку како сме живееле.  Нема да не прашуваат колку сме биле богати, туку колку сме биле добротворни.