„Заборавивме да живееме молитвено... Нашиот живот треба да мириса на молитва“

 

Заборавивме да живееме во молитва.

Не се молиме како што треба, колку што треба.

Нашите животи треба да бидат миризливи со молитва.

Молитва во заедничко богослужение, приватна молитва.

Без молитва, нашиот подвиг ќе отстапи, ќе се изопачи и ќе се задуши. Преку молитвата ние духовно дишеме.

Можеме да зборуваме за Бога, да го проучуваме Неговото слово и да се вклучиме во различни активности во Неговата Црква, но без молитва остануваме празни.

Затоа, ајде да посветиме лично време за да бидеме со Бога.

Ние и Тој.

Без одвлекување на вниманието.

Да ја кажеме молитвата тивко и стабилно.

И колку повеќе пуштаме, толку повеќе ќе бидеме мирни.

И колку повеќе склучуваме мир, толку повеќе ќе стекнуваме јасност на умот.

И така подобро ќе ги разбереме Божјите работи. Ќе созреваме духовно. Ќе разбереме кои сме и кои можеме да станеме. Подлабоко ќе се покаеме...

И така подобро ќе ги разбереме Божјите работи. Ќе созреваме духовно. Ќе разбереме кои сме и кои можеме да станеме. Подлабоко ќе се покаеме...

Молитвата е потреба на душата.

Без неа, душата гладува и на крајот духовно умира.

Како што на телото му е потребна храна за да се одржува и да процвета, така и на душата ѝ треба молитва за да се одмори, да расте, да се освети.

Многупати луѓето бараат молитви од свештениците. И свештениците, како отците, ќе ги кажат. Но, дали овие луѓе кои бараат молитви од другите се молат самите? Дали паѓаат на колена и велат: „Господи Исусе Христе, помилуј ме“?

Добро е да бараме од другите да се молат за нас, но најважно е да се молиме самите.

Без лично посветување време на молитвата, ќе останеме исклучени од големите дарови што се откриваат во тие моменти.

Без избрзани молитви...

Да побрзаме да ја започнеме нашата молитва, а не да ја завршиме.

Архимандрит Павлос Пападопулос