Детската молитва...

 

 Храмот е место за молитва и богослужба на Троичниот Бог и тоа никој не го оспорува.

Така многупати се случува да ни „пречат“ гласовите на малите деца кои беа со своите родители внатре во Храмот.

Видовме мајки како буквално ги грабнуваат своите деца и панично трчаат кон излезот од Храмот, плашејќи се од укор од присутните верници кои веруваат дека гласовите и звуците ја прекинуваат нивната молитва кон Бога!

Многупати бев принуден да интервенирам, барајќи ја преплашената мајка повторно да влезе во црквата со нејзиното збунето дете, кое не можеше да разбере зошто наеднаш го „преклопи“ и истрча...

И не треба да има укор, доволно е само жесток поглед мајката да сфати дека треба да си го земе детето...

Но, зачудувачки е како е можно да не вознемируваат гласовите на децата кои не можат да ја согледаат светоста на просторот и да останеме речиси рамнодушни од гласовите на возрасните кои и покрај тоа што знаат каде се, се однесуваат на начин кој не е во согласност со светоста на просторот.

На пример, никогаш нема да видите две деца во црква кога ќе се сретнат, како се гушкаат и се бакнуваат, како што прават некои „побожни“ дами кога влегуваат во Храмот!

И тоа не е доволно, туку каде и да се сретнат ќе почнат да разговор додека едниот не се осмели да го подбуцне другиот и да го прекине разговорот во Црквата. 

Возрасните знаат каде се, но како и секогаш, малите „плаќаат“. Но, дали некогаш сме помислиле дека нешто слично се случило и во случајот кога некој ги водел децата кај Христос за да ги благослови?

И тогаш, Неговите ученици протестираа! Меѓутоа, нашиот Христос ги прекори. Тој не се согласи со нивниот протест и дури покажува пат кој може да ги одведе големите до Царството Небесно.

Евангелистот Матеј пишува, опишувајќи го релевантниот настан:

„ Тогаш доведоа при Него деца за да ги положи рацете над нив и да се помоли, а учениците им бранеа. ; Но Исус рече: „Оставете ги децата и не пречете им да доаѓаат при Мене, зашто на такви е царството небесно.” ; И кога ги положи рацете над нив, Исус си отиде оттаму“ (Матеј 19:13).

Нека дојдат кај мене, им вели, зашто на такви им припаѓа царството небесно! А во друг момент, самиот Христос повторува: „ Вистина ви велам, ако не се повратите и не бидете како деца, нема да влезете во царството небесно“ (Матеј 18:3).

Што повеќе ни треба за да разбереме колку е погрешно нашето однесување кон децата во Храмот? Нашата толеранција кон нив ќе им помогне, како што ќе пораснат, сами да ја сфатат светоста на просторот и секако да се однесуваат соодветно.

Но, имам друга верзија, која сакам да ја споделам со вас. Се прашувам дали, сепак, вака децата комуницираат со Небесниот Отец.

Можеби овие гласови кои звучат досадно во нашите уши, на крајот стигнуваат до Престолот на Троичниот Бог како молитви! Не можеме да го разбереме ова.

Исто како што не можевме да го разбереме јазикот на Ангелите. Но, Бог разбира! И најлошото нешто што можете да го замислите е, која молитва е прифатлива за Него?

Возрасните кои молчејќи се молат без да го разберат тоа или малите кои гласно се „молат“ на свој начин и кои тоа го разбираат, чувствувајќи дека се во својот природен простор, во домот на својот Отец Небесен?

Некогаш, во една црква, свештеникот им го проповедаше Словото Божјо на христијаните кои го набљудуваа. Едно мало дете си најде место на првата скала на Деспотскиот трон и исто така го гледаше проповедникот кој зборуваше.

Во одреден момент, Проповедникот во текот на својот говор поставил реторичко прашање до верниците: „Кој овде чувствува дека е безгрешен?

Тогаш малото дете ги остави сите без зборови кога храбро ја подигна раката, како што ќе постапеше во училишната училница и гласно рече: „Јас“!!!

Кога повторно ќе се најдеме во близина на непослушно дете во Црквата, пред да се изнервираме или протестираме, да се потсетиме на подигнатата рака на тоа малото дете кое го потврдува Неговото Слово, дека ако нашите срца не станат како оние на малите деца, никогаш нема да го видиме лицето Божјо!

И бидејќи децата ја доживуваат паднатата природа на човекот, не е тешко да се разбере кои молитви Бог на крајот ги слуша, оние на малите или на возрасните...

Отец Томас Андреу