Еден ден ме замолија да го осветам домот на просперитетно и финансиски сигурно семејство...

 

Еден ден ме замолија да го осветам домот на просперитетно и финансиски сигурно семејство.

 Еден ден ме замолија да го осветам домот на просперитетно и финансиски сигурно семејство.

Прекрасен замок со скап мебел, внимателен распоред и опремен со се што е потребно за удобен живот. Во него живееја маж и жена со две возрасни деца.

По осветувањето ме поканија на ручек и секако прашав: која е причината за осветување на куќата?

Прашањето беше сосема нормално , бидејќи никогаш не сум ги видел меѓу парохијаните, а со главата на семејството комуницирав само во неговата голема канцеларија.

Гледаш отец, татко ни умре пред една година, ја започна својата приказна жената. Се беше во ред, но сега поминаа речиси два месеци откако почна да доаѓа кај нас ноќе.

- На сите во исто време или на некој конкретен? – прекинав со прашање.

Тој ги плаши сите, се приклучи во разговорот ќерката, но тој никогаш порано не го посетил тато...

-Што, го видовте и вие? – Се свртев кон газдата на куќата.

- Го видов одговори тој и продолжи. - Знаеш, отец, јас не верував порано во приказните на мојата сопруга или моите ќерки. Мислев дека оваа е некаква женска фантазија. И еве, овде горе, се разбудив пред три дена, обично спиејќи во мојата соба, со чувството дека некој интензивно гледа во мене. Ги отворам очите и мојот покоен татко е до мене и кажува нешто. Слушам глас, но не можам да ги разберам зборовите... Немав време ни навистина да се исплашам. Станав повторно да прашам што сака, а тој исчезна. Дури подоцна сфатив дека татко ми веќе беше погребан пред една година.

- Дали добро го погледна? – прашав.

Да, многу добро, одговори човекот.

Знаеш, отец, не е страшно кога ќе го видиш навечер, се вклучи во разговорот втората ќерка. - Но тогаш, кога ќе исчезне, понекогаш ме фаќа таков ужас.

Би било навистина страшно, си помислив.

Прашав како и зошто починал нивниот дедо и татко и дали имаше погреб. Се испостави дека починатиот почнал да зборува за неговата смрт пред два месеци, иако однадвор неговиот начин на живот воопшто не се променил. Сите мислеа дека старецот си игра. И тој само отиде и умре, веднаш на столот, по вечерата, со албум во рацете. Тоа беше толку неочекувано за сите што не можеа да поверуваат: тој штотуку разговараше со нив на вечера и сега го нема...

Го однесоа во црквата и го одржаа погребот.

- Не се молеше повеќе за него дома или во црква?

 Жена ми отиде по четириесет дена, ја изврши служба, почна да објаснува човекот, но ќерките, кога таткото почна да шета по собите ноќе, истрчаа во вашата црква. Се палеле свеќи за покој на душата.

На сите им кажав како да се сеќаваат на него, ги замолив да се молат за благосостојба на душата на починатиот, а потоа отидов во парохијата.

Во саботата на поменот, ја видов целата женска половина од ова семејство во црквата. После панихидата им пријдов со мисла дека нешто не е во ред во нивната куќа и се испостави дека не сум во право. Така ми кажаа.

Откако заминав, семејството долго време разговараше што се случува и одеднаш, секој поединечно и сите заедно, се сетија дека покојникот како да им кажал нешто за албумот. 

За фото албумот со кој почина во неговите раце. Го отворија овој албум и таму, меѓу жолтите страници и излитените фотографии на нивните далечни предци, имаше плик и во него белешка до синот, снаата и внуките, дека кога ќе умре, да му направат погреб, но не под името Григориј, туку како Димитриј. Така беше крстен, но животот се случи така и стана Григориј...

Го направивме погребот на покојниот Димитриј, го вклучивме во црковните книги и тој веќе не им пречи на семејството на моите нови познаници, а сега тие доаѓаат во црква, се молат за него и за себе.

Често луѓето таквата комуникација со мртвите ја доживуваат исклучиво како мистицизам, нешто полно со застрашувачки мистерии кои немаат одговор. Но, има одговор - и го добиваме во лична и црковна молитва за нив.

 Згора на тоа, ние самите го даваме одговорот кога се трудиме да станеме подобри, да ги промениме нашите животи во нивното сеќавање, како благодарност до нив.

Секој свештеник може да раскаже за слични случаи на учество на душите на починатите во нашата секојдневна реалност. Да, и не само свештеник! Речиси секој од нас оди на гробиштата на Денот на поменот. Земната логика не може да ја одреди оваа наша постапка, туку на директното прашање: Зошто одиш на гробишта?

Да се ​​посети, односно да се комуницира, да се сеќава и да се разговара. Да, да! Само зборувај!

Ако внимателно ги погледнете лицата на оние кои дојдоа на погребните места или на панихидата, тогаш покрај тага на нив ќе видите и тивка радост со едноставна дефиниција-заклучок: Фала богу, разговаравме!

Оваа утешна комуникација, која инспирира живот и служба, директно се однесува на нас, свештениците.

Протоереј Александар Авдјугин