Кажувате Извини или Ти простувам и слушаш дека вратата на рајот се отвора широко.

 

Кажувате Извини или Ти простувам и слушаш дека вратата на рајот се отвора широко.

Само што сфативте дека ова се мотото и клучните зборови. Простувањето е нешто подлабоко од она што мислиме дека е! Зборот што го зборувате е резултат на внатрешен духовен процес, но многупати може да биде само збор лишен од својата суштина и срцето може да се сврти кон предавство или омраза. Не е доволно само да се извините за грешките што сте ги направиле, туку и да им простите на оние што ве повредиле. Нема да се извинувам и да очекувам одговор. Едноставно посакувам во твоето срце да ја санираш раната што ја создадов и ако сакаш да ме отстраниш, немам проблем, нека е благословено.

А од друга страна ти простувам... Не можам да не простам, кога Христос на Крстот го направи истото за мене и ме откупи.

Како да кажам не кога ќе ја видам прегратката на Распнатиот? Невозможно…

Ако се извините или простите, но кога ќе го видите другиот, ќе добиете грутка во грлото или стомакот, тогаш вашата постапка не мириса на рај, но сепак има чад од пекол и омраза и треба работа...

Колку пати можеби сте се мачеле и сте трепереле некој да ви прости за нешто што сте го направиле, а сепак понекогаш кога ќе дојде време да го направите истото, не сакате да ...

Личност која вели „ништо не простувам, ниту се извинувам!“ со овие фрази ги отклучува портите на пеколот и на пропаст. Низ состојбата на нељубов се слушаат такви зборови...

Најчесто се извинуваме едноставно од социолошки причини, за да вратиме ситуација надворешно, да кажеме дека сме го направиле тоа. Многупати усните велат извини, но срцето не. Тоа е проблемот, тоа значи дека е направен чекор, но ние се сопнуваме.

Простувањето значи дека брат ти е убиен и додека ти „требаше“ да го распарчиш убиецот, го прегрнуваш и го правиш Божји човек (Житието на свети Дионисиј).

Простувањето не е едноставно да ја вклопите другата личност во вашето срце. Но, симнете се од тронот за да може некој друг да седне. Да бидеш цар и да го ставиш робот на твое место и да му станеш роб. Изгубиш сè.  Да се распаднеш.

Многу извинувања се површни, емотивни затоа што се мотивирани од некое внатрешно задоволство или подлабоко стремеж на индивидуално или општествено ниво.

Прошката што Свети Дионисиј му ја дал на убиецот на својот брат го имал Христос како извор.

„Бидејќи Христос ми простува, како можам да се задржам на злоба, или омраза или да барам одмазда?

Ваквите извинувања пред Господовите нозе, кај исповедниците, зрачат со светост.

Убаво е да се каже извини и да се прости... Пробај и почувствувај дека ти се крши срцето затоа што моментумот на љубовта доаѓа како Енкелад, не за да ги сруши работите туку да ги обнови...

Простувањето има таква моќ што злосторникот го претвора во светител, а исушениот цвет во расцутен цвет со солзите на покајанието.

Простување: „Парче од сложувалката од слика до сличност“

Како тоа Бог простува, а вие не простувате? Размислете за тоа...

Отец Спиридон Скутис