ЗИМСКA ГОСТИНKA - приказна за Света Ксенија Петроградска

   ЗИМСКA ГОСТИНKA - приказна за Света Ксенија Петроградска

Во текот на жешките летни месеци, едно четиричлено семејство случајно било далеку од својот дом и тоа во многу тешки околности. Домаќинот бил многу болен и по три месеци дури и лекарите изгубиле надеж за закрепнување. Како температурата и уморот да му ја одземаа последната сила. Не можеше ни уста да отвори, а камоли да јаде. Неговата сопруга никогаш не можеше да го заборави чудниот поглед на докторот и гласот со кој тој некако чудно рече дека ќе дојде утре. Ѝ звучеше како да ја најавува разделбата со сопругот. Затоа ги испратила децата во соседството, две куќи подалеку од местото каде што живееле, а потоа ширум ги отворила сите врати за да влезе чист воздух.

„Мојата тага беше придружена со грижи како сама ќе воспитам две деца“, рекла по неколку години побожната жена. „Ах, да сум дома, ќе отидев на гробиштата во Смоленск кај блажената Ксенија, на нејзиниот гроб ќе плачев за мојата тага и болка.

Мојата помисла беше прекината од звукот на портата, а потоа на вратата немо се појави необичена гостинка. Неможев да ја одредам нејзината возраст. Нејзината облека беше многу необична. На нозете носеше топли и меки чизми од филц, а беше облечена во капут со посебен крој, сето тоа на набори. На нејзината глава имаше бела мека марама, врзана на ист начин како што прават жените од народот за време на лутата руска зима. Сето тоа беше некако чудно и самата не знам како, но некој начин привлечно.

- Гулабице, ги барам Пирогови . Те молам кажи ми каде живеат - ми се обрати со тивок глас.

„Две куќи подалеку“, одговорив.

- А што, на маж ти не му е добро? праша таа покажувајќи кон вратата од собата каде што лежеше болесникот.

Потоа тивко помина покрај мене, влезе кај болесникот и гледаше во него само една минута.

- Слушај, мила, не тагувај. Вчера овде помина еден многу добар доктор. Велат дека е многу учен . Тој ги советуваше пациентите дека треба да се хранат на секои половина час, но само во мали количини, само две лажички: им треба малку млеко, па чај, па каша, а потоа и ти самата смисли нешто.

„Но, тој не отвора уста веќе три дена! - Одговорив.

- Не грижете се, само обидете се! И сега извини, брзам.

И таа исчезна толку тивко што не се слушашна ниту вратата од портата. Излегов на тераса. Десно и лево, оддалеку се гледаше улицата облеана во жешкото сонце, но мојата зимска гостинка никаде ја немаше. Дури тогаш го забележав целото несовпаѓање помеѓу нејзината зимска облека и оваа неподнослива жештина.

Отидов кај мажот ми, а тој со едвај звучен глас ме замоли да му дадам да пие. Со растреперени раце му донесов шолја чај, сè уште не осмелувајќи се да поверувам дека овој слаб зрак на живот е навестување за можно исцелување.

- Кој беше тоа до мене? -ме праша.

„Некоја непозната жена“, одговорив.

Длабоко воздивна, како некој човек да симнува тежок товар од себе. Потоа, заспивајќи, рече:

- Полесно ми е. Кој беше тоа до мене?

Се вратија и децата. Ги прашав дали кај Пирогови дошла жена облечена во зимска облека. Ми рекоа дека ниту таа, ниту некој друг дошол кај Пирогови. Отидов кај маж ми со чаша млеко. Ме поздрави со слаба насмевка на лицето, толку изнемоштен што повеќе не личеше на себе. Испи половина чаша млеко, па повторно ме праша:

- Кој беше тоа до мене?

Му објаснив, најдобро што можев, појавата на мистериозна гостинка и ветив дека ќе одам кај Пирогови да ги прашам за неа.

Но, соседите ми рекоа дека немале никаква посета и кога ја опишав непознатата жена, почнаа да ми се потсмеваат велејќи:

-Но на ваква жештина во капут и чизми од филц? Па, тоа мора да било или некаква јуровидова или привидение.

Не недознав ништо, се вратив дома. Сопругот веќе седеше на креветот, потпрен на перниците.

- Што направи, дали дозна нешто? -ме праша.

- Не, ништо не дознав; ја немаше, - му одговорив.

„Тогаш слушај ме“, ми рече сопругот. - Веќе умирав. Немав сила да ги отворам очите или да те повикам. Одеднаш почувствував дека некој ми приоѓа и наеднаш ме обзема некаква животворна свежина. Траеше само момент и се мачев да го досегнам струењето на таа свежина. Сега знам дека се опоравувам. Се молеше? Кого го повика за помош?

„Блажената Ксенија“, реков низ плакање.

Кога мојот сопруг целосно закрепна, почна да се распрашува кој е докторот што минувал во тоа време. Се испостави дека не дошол лекар и дека никој не ја видел необичната зимска гостинка.

Мојата душа знае дека тоа беше блажена Ксенија. Бескрајно благодарна на мојот Бог и благодарна на Света Ксенија, никогаш не престанав да ја повикувам на Блажената во моите молитви:

Света Ксенија, моли Го Бога за нас грешните!