Помилуј ме, Боже, според Твојата голема милост...

 

Светилките со смирен пламен. Исто како што ги просветлуваат Господа, Богородица, Претечата, Свети Златоуст, Светите апостоли. Свеќа за Дева Марија.

Сега го кажувам псалмот што го кажавме утрово. Прекрасниот псалм на Давид. Човек не може да се надева на ништо друго освен на милоста Божја. Што и да правиме е сиромашно, мало, безначајно.

Сам и мал пред големиот Бог.

По дневната мака, заборавот, разговорите и доаѓањата и заминувањата, тишина. Сам само со Бога. Уште еден ден беше додаден на живот, а еден беше одземен. Што додаде, а што отстрани? Сам пред лицето на тишината.

Зборовите од псалмот во ова време се како истрели во ноќта, како војничка труба што алармира во време на војна.

Во клупата на старешините, во црквата на отците, на покојните ктитори, во скитот на блажените, на Света Гора во 1991 година, на Света Гора подготвувајќи се за бдение.

Сам, но не сам. Сиромашен, но не и сиромашен. Болен, но не и болен. Уморен, но не уморен.

Повторување на меморирани стихови и со тоа спојување со стиховите на верните, претходниците, покајниците, покајниците, светителите и праведниците.

Убава е оваа осаменост, сиромаштија, замор, тишина, ноќта.

Во време кога еден свет страда, да комуницираш со Бога и да дозволиш таа комуникација да те исполни со она што лесно се нарекува радост, но тешко е да се искаже и потешко да се измери и уште потешко да се пренесе на хартија.

Создавањето е на сметка на неактивноста. Вториот не треба лесно да се загрева.

Тишината може да ве заспие. За смирување на страстите. Самопочитта и достоинството бараат голема борба. Лошо е да ти кажат дека си се затворил во својата школка и не се грижиш за никого.

Веројатно ми е лошо што со сета можна искреност мислам дека сум должен на сите. Овој ден се ближи кон крајот и моето срце е исполнето со надеж и храброст за утре.

Немојте да мислите дека оваа тишина личи на која било друга од оние што ги знаете во вашата куќа, на вашите планински прошетки, во вашиот звучно изолиран стан или во клиниката со платените насмевки и груби учтивости.

Мир и тишина, божествени дарови, неискористени, но златни...
Дали е прерано или предоцна?

Мирот и тишината се два скапоцени камења на Света Гора. Во свет и век кој е многу бучен и брборечки. Тишината ги ужаснува оние кои сакаат да се сретнат со сите освен со себе. Тишината ги загрижува мрзливите.

Тишината, според Свети Симеон Нов Богослов, е брзиот пат до освојувањето на добродетелите. Среброто и златото на мирот и тишината ја сочинуваат скапоцената кошница на молитвата.

Помилуј ме, Боже, според Твојата голема милост...

Монах Мојсеј Светогорец