За борба против богохулните мисли...

 

 За борба против богохулните мисли

Сите гревови на твојата вознемирена душа нека бидат врз мене.

Игуменот на Троица Сергиј Лавра, архимандрит Кронид, за себе рече: Во Лаврата му ја доверив духовната грижа на старецот о. Никодим, човек прост по срце, но мудар по душа, многу љубезен и духовно се зближивме. Очигледно, овој живот не му се допадна на непријателот на нашето спасение. Ме нападна со таква страшна злоба, вознемирувајќи ме со мисли за богохулење и за неверство, што за малку ќе се затемнив.

Започна Големиот пост од 1878 година. На чист понеделник радувајќи се што Господ ми даде можност да ги доживеам овие големи денови и да го поминам постот во покајание. Овде го насочив погледот кон икона на Спасителот со молитва кон Него за помош во делото на спасението. Одеднаш, неочекувано, како молња, низ умот ми блесна мисла за неверување и богохулење против Спасителот Христос. 

Ме исплаши толку многу што се замрзнав. Во истиот момент почувствував дека искра од пеколен оган ми го проби целото тело и срцето ми се исполни со смртна болка. Со страв и ужас го свртев погледот кон иконата на Пресветата Богородица, молејќи ѝ се да ме заштити од страшни и погубни мисли. Но, на мој ужас, забележав дека во мене уште посилно се креваат мислите за богохулење и клевета против Пресветата Богородица. Потоа се обратив во молитва кон Свети Сергиј. Но, грдата духовна злоупотреба падна врз него со страшна сила. Тогаш од мене во незапирлив поток се излеаа зборови на богохулење, неверување и богохулење против сè Свето и, страшно е да се каже, дури и против Светињата над Светињите, односно против Христовите Тајни. Умирав од мачна меланхолија и никаде не можев да најдам место.

Мојата духовна болка беше толку голема што за пет дена моето лице целосно се промени. Архимандритот Леонид ми посвети посебно внимание и ме праша: Отец Кронид! Што не е во ред со тебе? Ти си непрепознатлив! Му кажав дека ми е многу лошо.

Дојде петок и мислите продолжија. Одам кај мојот духовен отец да се исповедам и една мисла ми вели: Дали навистина ќе му ги кажеш на својот духовен отец сите твои деструктивни, богохулни мисли? Ги послушав интелектуалните совети и додека се исповедав, молчев за моите мисли. Но, кога излегов од ќелијата на исповедникот по исповедта, почувствував толку силна меланхолија што, од страшни внатрешни превирања, не можев да го задржам липањето и, плачејќи како дете, паднав на софата што беше близу вратата. Исповедникот се засрами и ме праша: Отец што не е во ред со тебе? Му одговарам: Оче! изгубен сум! - Како? Потоа му ги кажав моите духовни мисли кои ме мачеа цела недела, почнувајќи од чист понеделник. Слушајќи ме, исповедникот праша: Што правиш, дали те тешат овие мисли? Му одговарам: Не се тешам, отец, но неописливо страдам. Потоа исповедникот ме врати кај Крстот и Евангелието, повторно ја прочита молитвата за отпуштање на гревовите и ме пушти. После тоа, мојата душа се почувствува толку лесно што не го оставив духовниот отец, туку полетав на крилјата на радоста. Сите страшни мисли исчезнаа и јас, грешник, можев мирно да се приближам до Светиот Путир.

Светиот Маченик Кронид (Љубимов)