Да биде Твојата волја...

 

   

Да биде Твојата волја

Вреди да се препроучи Божественото и Светото Евангелие. Христос во својата проповед ги благословува ожалостените, мртвите, онеправданите, обвинетите, изгонетите, уморните, борците, грешниците кои се каат.

Среде многу болка одеднаш извира голема радост и мир, благодарност и пофалба.

Да биде волјата Твоја на неделната молитва се слуша со веселост, со радост. Солзите од тага стануваат солзи радосници. Тагата станува радосна, радосниот занес, занесот засладување и откупување, искупувањето предвкус на небесната храна. Од темнината влегуваш во обилна светлина.

Сето тоа преку она што го сметавте за Божја казна, Божјо отсуство, Божјо бегство. Бог е сеприсутен. Тој не може да биде отсутен. Не може да се сокрие. Неговиот говор може да биде нејасен. Обично зборува со низок глас и му треба многу внатрешна и надворешна тишина за да го слушне неговиот глас...

Не му се лутете на Бога, драги мои, што не е таков каков што сакаме да биде. Ајде да се налутиме еднаш на себе, која за жал останува непонизен и непреобразен. Само така ќе бидеме малку спокојни, ако ја достигнеме висината на смирението.

Воопшто не можам да кажам дека на човекот му е лесно постојано да се смирува, да се моли без да мисли дека се слуша, а Бог да не му покаже ниту знак на неговата присутност.

Има моменти кога во трагедијата на настаните човекот се чувствува многу осамен, а Бог далечен, туѓ, непознат и минлив.

Божјите правила сигурно нема да бидат одредени од нас. Не можеме да му кажеме како да се однесува, кога да интервенира, што точно да прави. Единственото нешто што ние малите можеме да го направиме пред Неговото Величие е да се поклониме прифаќајќи ја Неговата волја и понизно да се молиме, ослободувајќи се од безброј непотребни грижи.

Ова е многу угодно на Бога и сигурно ќе не утеши суштински.

Многу е поважно да се доживее сето ова отколку да се чита за него во книги. Искуството има голема моќ. Понекогаш тишината е подобра. Да му дозволиме на Бог да зборува подобро. Сигурно некогаш ќе проговори.

Во време на голема болка да го слушаме страдалникот да ни каже нешто. Да не се задржуваме на бескрајните совети, кои понекогаш самите не ги доживуваме и затоа воопшто не ги допираат срцата на другите.

Да станеме потолерантни кон тешкотијата на другиот да прифатиме Бог кој се чини дека не го слуша и веднаш да сочувствуваме со него.

Прифаќањето на трагичното во нашите животи без поплаки е голема работа и покажува длабока духовност. Знајте тогаш колку Бог нè љуби и колкава утеха ќе ни даде за ова наше вистинско понижување.

Господ е тој што е а не тој што сакаме да го ограничиме, да го разбереме и да направиме сојуз со него за да си поминеме убаво. Рационализацијата на Бога е глупава задача.

Погрешен впечаток и проценка на Бога не откупува. Ние тогаш стануваме едно со паганите кои го сметаа распнувањето на Христос за грев и со Евреите кои го сметаа за голем скандал.

Нестраствен, безгрешен, совршен Бог доброволно сака да страда, да биде распнат, да умре за нас страсните, грешниците, несовршените. Неговата жртва за рационалистите е неразбирлива. Тој е убиен за да Воскресне и да биде Вознесен.

Божјиот план е непознат, но секогаш е спас за човекот.

 Монах Мојсеј Светогорец