Радост и молитва

 Радост и молитва

„Радувајте се секогаш; молете се постојано“ ( 1. Сол. 5:16–17 ).

Радоста и молитвата не можат да се противречат една на друга, дури и ако изгледа дека душата исполнета со радост и веселба нема што повеќе да бара од Господа. Но, молитвата не е само израз на тага и болест, крик на страдалната душа, зарем навистина немате потреба во најсветлата, најцелосна радост да се обратите кон Господа, принесувајќи Му благодарност за големиот дар на радост што исполнува; нашето срце? Во радоста, како и во тагата, душата пред сè треба да го бара Господа, Изворот на нашиот живот. Нему, на неговите нозе мораме да донесеме среќа, тага, солзи и радост.

„Секој совршен подарок иде одозгора“ ( Јаков 1:17 ). Радоста и тагата се од Него. И во молитвата има постојана комуникација со Него. Сè што е светло и радосно во нашиот живот е дар од Бога; младост, здравје, света семејна среќа, убавина на природата, секој сончев зрак, секој прекрасен цвет на полето - се што нè прави среќни, сè што ни е драго, сето тоа го прифаќаме од рацете на Создателот.

Но нашата главна радост, духовна радост, радост во Христа е полнотата на љубовта. Само во љубовта постои вистинска среќа, само љубовната душа свети со силна сончева светлина, одразувајќи го небесниот сјај. На љубовта и е потребна молитва, а оној кој се радува на љубовта постојано се моли, бидејќи самата вистинска љубов е молитва.

Во љубовта добиваме радост, но оваа радост е несовршена додека не ја положиме душата за нашиот пријател. „Никој нема поголема љубов од оваа: да ја положи душата своја за своите пријатели“ ( Јован 15:13 ). Обидувајќи се да се сакаме, да ја дадеме душата да им служи на ближните, да се заборавиме себеси за другите, почнуваме да разбираме дека вистинскиот живот е во љубовта. Тогаш ни станува јасно дека трпевме духовна глад и јадевме рогови додека живеевме само за себе. Колку е подлабока нашата љубов, толку е посилна нашата желба да се подобриме. Колку повеќе сакаме, толку повеќе се стремиме кон идеалот, толку помалку сме задоволни од самите себе. Среќата на нашиот ближен, неговиот мир, неговото здравје, неговите радости ја сочинуваат целта на нашиот живот. За нив дење и ноќе плачеме кон Господа, за нив прво повикуваме на Божји благослов.

Боже мој! Дај ми ја радоста во мене засекогаш со молитва и благодарност. Нека се моли во мене мојата љубов кон Тебе и кон моите ближни, сеќавајќи се на Твоите зборови на Крстот, кој никогаш да не го заборавам зборот што си го изговорил: „Жеден сум!“ ( Јован 19:28 ).

Овој збор ја изрази сета Твоја љубов, жеден за спасение на човештвото. Дај ми, Господи, да бидам жеден не само за спасение на мојата душа, туку и за спасение на сите луѓе. Дозволи ми да се радувам не само на земната, минлива радост, туку дозволи ми да влезам во радоста на мојот Господ ( Матеј 25:21 )! Дај ми ја силата на Твојата љубов, Твојата молитва, и кога ќе ја постигнам Твојата слава, ќе ми дадеш да ја вкусам вечната радост што е во Твојата десна рака засекогаш.

Од дневникот на еден православен свештеник