Недела на раслабениот - Свети Лука Кримски

Недела на раслабениот - Свети Лука Кримски

Една вечер  Св. Пророкот Давид одмараше на покривот на својата куќа, а од висината на покривот видел една исклучително убава жена како се капе во соседниот двор. Тој се разгоре од страст за неа и ги испрати своите слуги да ја доведат во неговата куќа. Царот ја испрашал и дознал дека таа е сопруга на Урија, храбар воин кој се борел против Амониците и Сиријците. Ја зеде за себе. Го повикал командантот, под чија власт бил Урија, и наредил Урија да се стави на најопасното место и да се повлече за да биде убиен. Еден гласник дојде од тоа место и извести дека неговиот збор е исполнет - и Урија умре.

Два тешки гревови направил св. Пророк Давид: прељуба и убиство. Пророкот Натан дојде кај него и го осуди. Укорувајќи го, тој му ја кажа следнава парабола:

„...Во еден град имаше двајца луѓе - едниот богат, а другиот сиромав; богатиот имаше мошне многу ситен и крупен добиток, а сиромавиот немаше ништо, освен една овчичка, што ја беше купил мала и ја исхранил,и таа беше пораснала при него заедно со децата негови, таа јадеше од лебот негов, пиеше од чашата негова, спиеше на градите негови и му беше како ќерка, при богатиот човек дојде едне странец и нему не му се свиде да еме од овците или од воловите свои, за да згортви ручек на странецот, кој беше дошол при него, туку ја зеде овчичката на сиромавиот и му ја приготви неа на човекот, што беше дошол при него “ ( 2. Самоилова 12, 1–4 ).

Богатиот му завидувал на сиромавиот и му го одзел единственото јагне. Кажи ми, цару, што ќе правиш со овој богат човек?

Давид се разгорел од гнев и извикал: казни го, казни го!

Но Натан се спротивстави: ти си , царе Давиду, човекот што го зеде единственото јагне од кутриот Урија.

Кралот Давид бил шокиран: тој одеднаш ја сфатил целосната длабочина на својот пад, целосната сериозност на неговиот грд грев. И како се однесуваше кога го сфати својот страшен грев ?

„И Давид му рече на Натан: „Згрешив пред Господа!“( 2. Царевите 12:13 ).

Тој го напиша големиот Псалм 50, кој толку често го слушате: „Помилуј ме, Боже, поради големата Твоја милост, и заради големата Твоја добрина избриши ги безаконијата мои“(Пс. 50:1)

Во еден друг псалм напишал: „Се уморив воздивнувајќи, секоја ноќ го навлажнувам леглото мое, со солзи свои ја натопувам постелата моја; Од скрб ми се помрачи окото мое, остарев поради сите мои непријатели; Отстапете од мене вие сите, кои вршите неправда, оти Господ го чу гласот на мојот плач“ ( Пс. 6:6-8 ).

Секоја ноќ лееше солзи, секоја ноќ со солзи ја мокри постелата, мачен од покајанието за својот страшен грев.

А во друг псалм напишал: „...зашто дните ми исчезнуваат како дим, а коските мои се исушија како суварки; попарен сум како трева, срцето ми е исушено , така што заборавив и лебот свој да го јадам; од гласот на моите воздишки коските ми се залепија за телото мое; заприлегав на несит во пустиња, станав како був во урнатини; не спиев седев како самотна прица на покрив; секој ден ме навредуваа непријателите мои , и фалејќи се , ме преколнуваа; јадев пепел како лев и пијалокот свој со солзи го растворав...“ ( Пс. 101: 3-8;9 ).

Така свети Давид се покаја. И за таквото покајание му беше простено од Бога.

Веќе не еднаш ви кажав за големиот чудотворец и пустиник  Преподобен Јаков Постник (4 февруари / 17 март) , кој падна во тежок блуд со демоно опседната девојка, која родителите ја доведоа кај него на исцелување. Тој беше ужаснат од својот пад, беше во страв и сакаше да го скрие својот грев . Ја убил девојката, ја носел на раменици и ја фрлил во реката. Се згрози од злосторството што го направи со целото свое битие и падна во таков очај што сакаше да замине во светот. Но, тој сретнал еден стар пустиник кој го убедил дека Божјата милост е неисцрпна. Потоа влегол во пештера полна со човечки коски и во неа поминал десет години, дење и ноќе, миејќи ја душата од два тешки гревови со солзи.

Во една од моите поранешни парохији познавав една несреќна девојка, полна со побожност и љубов кон Христа, која постојано го посетуваше Божјиот храм и незаситно го читаше Христовото Евангелие. И ја заведе оваа кутра девојка и ја одведе во тежок грев од блудниот, многу искусен прељубник, кој беше специјализиран за расипување на чистите и богобојазливи девојки и уништи многу од нив.

Што се случи со оваа кутра девојка! Гледав и видов дека е шокирана до тој степен што го губи разумот и размислува за самоубиство. Знаете дека сум доктор и знам да ја разберам патолошката состојба на човечката душа. Со страв видов дека е блиску до лудило и ги забележав симптомите на претстојното лудило. Но Господ ми помогна да ја спречам оваа несреќна девојка: ѝ го покажав патот на плачливото покајание и ѝ наложив на нејзиниот тежок пост и постојана молитва.

Така се однесуваме со сите оние кои тешко згрешиле и со тоа ги враќаме во градите на Црквата, им ја враќаме милоста Божја кога ќе поминат тешките покајанија што ги наложивме.

И Господ ја помилува оваа кутра девојка.

Така се случува со богобојазлив човек кој го сака Христос. За никого, никој не е загарантиран против таквите падови ѓаволот понекогаш знае да ги собори подвижниците на побожноста од врвот на скалата на доблести.

Сега ќе ти ви кажам за друга жена.

Млада мажена жена немаше доволно пари за облека, за задоволства, а за да се стекне со овие пари влегла во незаконска заедница со странец кој воопшто не го сакала. Таа направи сериозна прељуба долго, долго време.

Кога ѝ кажале за ова, кога и замерувале, таа сосема смирено одговорила: „Па, ова се материјалните работи. Не правам ништо лошо, правам како сите други, како што прават многу луѓе“.

За таквите луѓе вели древниот мудрец Исус, синот на Сирах: „... се најала и ја избришала устата своја, па вели: ништо лошп не сум направила“ (Изр. 30:20).

А таа несреќна мисли дека ништо лошо не направила, продавајќи го телото, изневерувајќи го сопругот!!!

Што е ова, што се случува во оваа душа!

Ова веќе не е единствен пад на побожен човек, ова е духовна смрт во вистинска смисла на зборот.

Луѓето што го кажуваат ова, што постапуваат така, ја изгубиле совеста, го изгубиле срамот. Тие се напуштени, целосно напуштени од Бога, во Кого не веруваат.

Тие самите го напуштиле Бога и не Му се молат. Ним не им требаат големите тајни на Црквата, не им треба духовен живот, не им треба благодатта Божја добиена во духовно усовршување, зашто не размислуваат за ништо духовно - тие мислат само да му угодат на своето гнасно тело, не запирајќи на ништо за да му угодат.

Може да речете: добро, ако не веруваат во Бог и не се молат, сепак имаат совест.

Но, тие ја тераат својата совест да молчи, бидејќи може да биде принудена да молчи.

Кога човек најпрво ќе падне во грев , тогаш неговата совест гласно го осудува, но ако не го слуша гласот на совеста, тогаш тој глас станува сè потивок и потивок. Тој продолжува да греши, продолжува да го сквернави телото и душата, а совеста веќе тивко, срамежливо шепоти: замини, замини... Но, тој не слуша, ја прави својата совест целосно да молчи. И колку повеќе греши, колку повеќе го потиснува гласот на својата совест, толку побрзо ќе постигне тишина.

Ќе кажете, можеби, како таквите луѓе не го земаат предвид јавното мислење, дали навистина им е важно што мислат луѓето за нив, за нивното однесување?

Не, тие го земаат во предвид јавното мислење и се плашат од осуда на ова мислење. Но, имало и има моменти во историјата кога самото јавно мислење заслужува осуда, има моменти кога не само неколку, туку многу луѓе се однесуваат на ист начин и се виновни за истото. Тогаш сè се множи и се зголемува бројот на оние кои не се срамат од такви гнасни гревови како што се блудот и прељубата. Ова станува вообичаено во општеството. Сите, еден по друг, паѓаат во овие гревови, сите се расипуваат, а оваа општа расипаност води до тоа дека јавното мислење не ги осудува развратните - корупцијата се множи, се множи, се множи во несреќниот народ и ги расипува срцата и умовите на луѓето.

Така било во големата Римска империја пред нејзиниот пад, пред да биде уништена од варварските орди. Потоа имаше неопислива изопаченост, имаше општ пад на моралот; тогаш човештвото милоста за несреќниот ја сметаше за неприфатлива слабост. Тогаш се чисто, се добро, се свето се газеше под нога. Тогаш развратот, лагите и предавството беа издигнати на ниво на култ.

Сега, ако дојде такво страшно време во која било нација, во која било држава, ќе им се случи истото како со Рим.

Велиш, дали навистина немаа свест за гревот, немаа страв? Немаше страв од Бога, бидејќи тие не веруваа во Бога.

Исто така, постои страв од луѓето, од законот, кој ги казнува криминалците и со тоа ги спречува многумина да направат кривично дело. Да, секој го има овој страв, но маката е што законот на секоја држава казнува злосторства против имотот, против личните права, против грабеж, против нечисти трансакции. Но, законот не се меша во моралот, законот не забранува блуд и прељуба, и затоа, кога оваа несреќна жена јадела и си ја бришела устата, немала од што да се плаши од законот.

Но, сите побожни, сите добри, не се плашат од законот, зашто тие не прават злосторства, туку се плашат од Бога, а овој страв Божји спречува многу, многу од нас да не прават гнасни и валкани дела.

Имаше време кога децата се воспитуваа уште од мали нозе во Божјиот закон, во страв Божји. Сè уште има такви родители, такви баби, кои со сето срце се грижат да ги поучат своите деца и внуци на патот на вистината, на патот на доброто. Фала му на Бога уште има такви луѓе.

Но, овие кутри баби! Колку често слушаат од нивните синови и снаи: не ми се мешајте во воспитувањето на моите деца, јас сам ќе ги воспитам. Ако сакаш, оди во храмот, но остави ги моите деца и не ги воспитувајте во страв Божји.

А стравот Божји многумина ги спречува од пороците. Луѓето не се научени да се молат, а молитвата за душата е она што е лебот и водата за телото.

Растението кое не се наводнува се суши. Душата што не се моли, не се издржува со молитва, се суши, умира.

Таквите луѓе се чини дека се живи, но всушност тие се мртви, духовно мртви, бидејќи живеат само заради самозадоволување, задоволување на своето тело, без да размислуваат за ништо духовно.

И ако човек е толку нечист, ако живее без Бог, Бог го остава.

Сè што прави човек, секој чекор на христијанскиот пат е резултат на Божјата благодат што дејствува во нас. И по оваа благодат живееме и не умираме. А оние кои ги нареков духовно мртви, оние кои се како оваа несреќна жена која си ја избриша устата и мисли дека ништо лошо не направила, се луѓе осудени на вечна пропаст.

Само тоа е спасение за нас кои сакаме да влеземе во Царството Божјо, за преку неуморни молитви, за преку нашето покајание да ја привлечеме Божјата помош, Божјата благодат.

Сите оние кои се како оваа несреќна жена се духовно парализирани.

Слушнавте во денешното евангелско читање како Господ го излекувал раслабениот кај Овчата порта (Витезда).

Овој болен човек лежеше парализиран триесет и осум години, не можејќи да ги движи рацете и нозете.

Има многу луѓе кои се духовно опуштени. Раслабениот, кого Господ го подигна, исцеление го чекаше во овчиот извор, зашто Бог го испрати својот ангел да ја вознемири водата, а кој прв ќе влезеше, се излекуваше, без разлика од каква болест страдаше.

Но, за нас, оваа Витезда, оваа бања служи како слика на едно поинакво исцелување, а не она што еднаш годишно го добиваа оние што влегуваа во бањата.

Како сега се лекуваме? На што беше прототип овчиот извор? Прототип на она што го рекол Господ Исус Христос: „Кој е жеден, нека дојде при Мене да пие!; Кој верува во Мене, од неговата утроба, како што е речено во Писмото, ќе потечат реки од жива вода“ ( Јован 7:37-38 )

Само раслабениот духовно нека се сврти кон овој извор на живот, а потоа од неговиот стомак ќе потечат реки со жива вода - тој ќе биде толку исполнет со Божјата благодат, со познавање на едната вечна вистина, што против неговата волја оваа благодатна содржина од неговата душа ќе се излее, како реки од жива вода, врз оние луѓе околу него. Светлината на неговата душа ќе свети и врз оние несреќници кои остануваат во темнината на незнаењето на Бога.

Овчиот извор е истовремено и прототип на големата тајна на крштевањето, во која човекот се мие од сите свои гревови, зашто крстениот излегува оправдан, чист и светол од крштевањето.

Ова се нуди на сите, Светата Црква ги повикува сите , нашиот Господ Исус Христос зборува за сите: „Одете по сиот свет и проповедајте го Евангелието на секое создание; Кој ќе поверува и се крсти, ќе биде спасен, а кој не поверува, ќе биде осуден“ ( Марко 16:15-16 ).

О, несреќни луѓе како оваа прељубничка, ох вие луѓе со суво срце, ох вие луѓе со сува душа, и сега, а во последните денови, спомнете се за крштевањето, ако не сте крстени.

Запомнете дека тоа е големото средство на Божествената благодат, кое ќе ве воскресне од мртвите и ќе ве направи учесници во вечниот живот.

 Амин.