Велик четврток - Богослужба на дванаесетте Евангелија

  Велик четврток - Богослужба на дванаесетте Евангелија

Навечер или доцна навечер на Велики четврток се чита за последната средба на Господ Исус Христос со Неговите ученици околу трпезата и за страшната ноќ што ја поминал сам во Гетсиманската градина во исчекување на смртта, приказна за Неговото распнување и Неговата смрт…
Пред нас е слика на она што му се случи на Спасителот од љубов кон нас; Можеше да го избегне сето тоа само да се повлечеше, само да сакаше да се спаси и да не ја заврши работата за која дојде!.. Се разбира, тогаш немаше да биде она што навистина беше; Тој немаше да биде Божествена љубов воплотена, Тој немаше да биде наш Спасител; Но, која е цената на љубовта?
Христос поминува една страшна ноќ лице в лице со претстојната смрт; и Тој се бори со оваа смрт, која неуморно доаѓа врз Него, како што човек се бори пред смртта. Но, обично едно лице едноставно умира без одбрана; овде се случи нешто потрагично.
Пред ова, Христос им рекол на Своите ученици: Животот никој не ми го одзема – јас го давам бесплатно… И сега го даде бесплатно, но со каков ужас го даде… За прв пат се молеше на Отецот: Татко! Ако ова може да ме помине - да мине! .. и се бореше. И вториот пат се молеше: Оче! Ако оваа чаша не може да ме помине, нека биде Твојата воља... И само по трет пат, по нова борба, можеше да каже: нека биде волјата твоја...
Мораме да размислуваме за ова: секогаш – или често – ни се чини дека му беше лесно да го даде својот живот, бидејќи Бог стана човек: но Тој, нашиот Спасител, Христос, умира како Човек: не со Својата бесмртна Божественост но преку Неговото човечко, живо, навистина човечко тело…
И тогаш го гледаме Распнувањето: како беше убиен со бавна смрт и како Тој, без ниту еден збор на прекор, се предаде на маките. Единствените зборови упатени од Него до Отецот за мачители биле: Оче, прости им не знаат што прават...
Ова е она што мораме да го научиме: пред прогонството, пред понижувањето, пред навредите - пред илјада работи кои се далеку, далеку од самата помисла на смртта, мораме да погледнеме во човек кој нè навредува, нè понижува, сака да не уништи и да ја свртиме, душата кон Бога и да кажеме: Татко, прости им: не знаат што прават, не ја разбираат смислата на работите…

Митрополит Антониј Сурожки -1980 година