Исповед на осумдесет годишен човек

Исповед на осумдесет годишен човек

 Пред извесно време дојде кај мене маж над осумдесет години. Бараше совет бидејќи повеќе не можеше да ги поднесе маките во кои живееше шеесет години. За време на Граѓанската војна во Русија, тој ја убил својата девојка. Тие многу се сакале и планирале да се венчаат, но за време на престрелка таа одеднаш се наведнала и тој случајно ја застрелал. И шеесет години не можеше да најде мир.

Тој не само што го скрати животот што му беше бескрајно драг, туку и го скрати животот што процвета и беше бескрајно драг на девојката што ја сакаше. Ми кажа дека се молел, барал од Господа прошка, отишол да се исповеда, се покајал, примил попустлива молитва и се причестил - направил се што му сугерирала неговата фантазија нему и на оние на кои им се обратил, но никогаш не нашол мир.

Завладеа со жестоко сочувство и , му реков: „Ти се сврте кон Христос, кого не го уби, кон свештениците, на кои не им наштети зошто никогаш не си помислил да се свртиш кон девојката што ја уби?“ Тој беше зачуден. Нели Бог простува? На крајот на краиштата, само Тој може да им ги прости гревовите на луѓето на земјата... Се разбира, тоа е така. Но, му реков дека ако девојката што ја убил му прости, ако таа се залага за него, тогаш дури ни Бог не може да го игнорира нејзиното простување.

Му предложив да седне по вечерните молитви и да ѝ каже на оваа девојка за шеесет години душевно страдање, за неговото празно срце, за маките што ги доживеал, да побара прошка и потоа да ја замоли да се посредува за него и да го моли Господа за мир во неговото срце, ако таа му простила.

Тој го направи ова, и дојде мирот... Она што не беше постигнато на земјата, може да се постигне. Она што не е завршено на земјата може да се исцели подоцна, но по цена, можеби, на долгогодишно страдање и каење, солзи...

Митрополитот Антониј Сурожски