Само во Црквата човекот е целосен...

 

   

Само во Црквата човекот е целосен

И наполнете се во Него, Кој е глава на секоја власт и сила.

О зборови! Вие го имате Самиот Него, вие сте целосни преку Неговата Божественост. Нашата природа се соедини со Божествената природа. Ние во Него, затоа што – се причестивме од Божествена природа (Теофилакт).

Господ Исус Христос е сета полнота на Божеството, а вие христијаните сте Негови, затоа што сте исполнети со Неговата полнота.

Човекот веќе не е мртов внатре, тој веќе не е празен во празниот свет.

Сè е целосно преку Бога. А неговата Божја душа со своите бесконечности може да се исполни само со Бога, може да се исполни само преку полнотата на Божеството. Сите видливи светови, дури и да се пренесат на душата, никогаш нема да можат да ја платат, внатрешно да ја наполнат.

Толку Божествени, толку огромен нејзиниот грб, нејзините височини и нејзините должини. Затоа човечката душа може навистина, само во Господ Исус Христос, да најде праведен мир, Божествен мир, да најде радост и Воскресение.

Затоа што само во Него ја наоѓа Божествената полнота на своето постоење, на своето битие, само во Него ја наоѓа сета своја бесмртност, својата вечност, своето Божествено совршенство, целосното остварување на нејзините Божествени цели.

Како, на кој начин човекот се „плаќа“, станува комплетен? Со полнотата на Божеството, само со Господ Исус Христос. Тоа се „плаќа“ само „од Него“ и „во Него“. А каде е Господ?

Во Неговото Богочовечко тело Црквата. Само како членови на Црквата, луѓето постепено се „исполнуваат“ со Господа Исуса Христа и се исполнуваат во Него, кој е глава на секоја власт и сила.

Затоа што Црквата е Неговото тело и всушност „полнотата“ на Него, Господ Исус Христос, Кој исполнува сè во сè(Еф. 1:23).

Само во Црквата луѓето ја доживуваат сета полнота на Божеството, како нешто човечко, како нешто свое, а не туѓо и така „по благодат“ „стануваат“ Богочовек.

И тие ја исполнуваат евангелската заповед на Светиот Апостол: спознајте ја Христовата љубов што го надминува знаењето, за да се исполните со сета Божја полнота (Еф. 3, 19).

Навистина, нема разлика меѓу Христос и Црквата. Тој е сè и сè е во Неа. Таа е Неговото тело, а Тој е нејзината глава.

Од Неговото бескрајно милосрдие, Тој „стана“ човек и ги направи сите овие работи да ни припаднат нам луѓето.

А тоа, без никакво сомневање, се гледа од фактот дека со евангелските вежби сме изградени во Неговото Свето тело и живееме „во Него“, со помош на Светите сили и Богочовечките тајни.

И така, „целата полнота на Божеството“, ја доживуваме повистинито, ја доживуваме физички, како нешто свое.

Појаснувајќи ги апостолските причини и вие „наполнете се во Него“, Свети Јован Дамаскин вели: Бидејќи станавте Негово тело, Негово тело и Негови членови и го имате за глава, исполнети сте со Светиот Дух. Истото го вели и Свети Јован Златоуст: Немате вина во Него и како што во Него живее Божеството, така и во вас.

И со сето наше „битие“, чувствуваме и знаеме многу добро, дека Господ Исус Христос за нас луѓето, е сè, и навистина е сè и сè во сите светови.

Сите други, останатите се недостојни за зборот „да го победам Христа“.

И така, сите наши желби се распрснуваат во една сеопфатна желба, која апостол Павле ја изразува: О! само Христос да прими, да се најде во Него и вечно да живее во Него.

О! тоа е сè што сакаме, само Тебе сакаме Господи Непроменлив, слушни го ова и помилуј не (Фил. 3,8-14).

Само во Црквата човекот е „целосен“, совршен човек, т.е има се што е потребно за вечен живот во сите светови.

Сè е крстено, сè е хуманизирано, сè е благодатно, сè е овековечено. Надвор од Црквата, човекот е облик на човек, тој е сенка на човекот, тој е дух, реверзија и роб. И тогаш се чувствува целиот „празен“, се чувствува празен.

И навистина, во своето срце нема срце, затоа што нема Бог! Во душата нема душа, затоа што нема Бог! Во неговата свест тој нема свест, затоа што нема Бог!

Свеста! Каква страшна и „гневна“ бездна е совеста, кога не е исполнета со Бога. Душа! Колку е пуста, огромна и бескрајно пуста душата, кога не е исполнета со Бога. Човечки! каков труп, каква беда може да изрази човекот, кој не е полн со Бога, кој е далеку од нашиот Спасител Исус Христос и Господ.

Свети Јустин Поповиќ