За истрајноста во молитвата.

 За истрајноста во молитвата.

Денес во евангелското читање слушнавте една парабола за Господ:  „Во еден град имаше судија, кој од Бога не се плашеше, ниту од луѓето се срамуваше. Во истиот град живееше една вдовица и доаѓаше кај него, велејќи: “Заштити ме од мојот противник!” Но тој за долго време нејќеше. Најпосле си рече во себе: “Иако од Бога не се бојам и од луѓето не се срамувам, но, бидејќи оваа вдовица не ми дава мир, ќе ја заштитам, за да не доаѓа веќе и да не ми додева.”“ И рече Господ: „Чујте што зборува несправедливиот судија! Та Бог ли нема да ги заштити Своите избраници, што викаат кон Него дење и ноќе; макар и да забави? Ви велам, ќе ги заштити набргу. Но Синот Човечки, кога ќе дојде, ќе најде ли вера на земјата?” (Лука 18:2-8).
Господ е бавен, често бавен да не брани. Господ честопати се колеба да ги исполни нашите желби, нашите молби, но само доцни, зашто Господ рече: „Ви велам дека наскоро ќе ве заштитам“. Како некоја контрадикторност: „одложувања за одбрана“, но овде: „наскоро ќе даде заштита“.
Што значи тоа? Пред сè, дека во очите на Бога времињата и нивниот тек воопшто не се онакви какви што се во очите на луѓето. Слушни во Давидовиот псалм: „Зашто пред Твоите очи илјада години се како вчерашен ден, што поминал, и колку една стража преку ноќта.“ (Пс. 89:5). За Бога, илјада години се како еден ден: она што ни изгледа долго е многу кратко во Божјите очи.
Зошто Господ толку често се колеба да ги исполни желбите на оние кои плачат кон Него дење и ноќе? Затоа што нè учи да издржиме, во нас воспитува трпение. Трпението е голема христијанска доблест. Со големо трпение сите монаси, сите пустиници, сите пустиници се трудеа многу децении; Тие му се молеа на Бога со децении. И така ти кажав пред некој ден дека Свети Антониј Велики цела година се молеше Господ да му ги открие судбините на човечките души по одвојувањето од телото, а тоа, се разбира, беше негова многу помала желба од оние за кои постојано Му се молеше на Бога.: за осветувањето на твојата душа, твоето срце, за простувањето на твоите гревови. И ако се молел само цела година за да дознае каква е судбината на човечките души зад гробот, тогаш, нормално, се молел многу подолго за најважното.
И сите Свети поминаа децении во постојана молитва. Свети Серафим Саровски се молел илјада денови и илјада ноќи, стоејќи на камен. Зарем ова не е постојаност во молитвата? Нели е тоа трпение, нели е безгранична надеж во Бога: надежта која никогаш не пропаѓа, никогаш не лади. Така вредно и упорно треба да го молиме и Бога.
Не можеме да го примиме големото осветување на душата на првото барање, зашто Господ нè воспитува во трпеливост. Тој нè учи да не мислиме дека прерано ќе го добиеме она што го бараме од Него.
Ќе најдете многу за трпението, за неговото големо значење во Светото Писмо. Светиот апостол Јаков го вели ова: Радувајте се, браќа мои, кога ќе паднете во разни искушенија,знаејќи дека испитувањето на вашата вера создава трпеливост: трпеливоста, пак, нека ви биде совршена работа, за да бидете совршени и целосни, без никаков недостаток.“ (Јаков 1:2-4).
Гледате, Светиот апостол на трпението му припишува совршено дејство: трпението нè води до совршенство. Знај го ова и никогаш немој да мислиш дека на првата молитва, на првата молба ќе добиеш сè што ќе побараш од Бога: мора да заработуваш, да заработуваш со постојаноста на молитвата, постојаноста на надежта во Бога, постојаноста на верата дека Господ нема да одбиете ако непоколебливо, неуморно Му се молите. Мораме да веруваме во ова, мора да знаеме дека е неопходно немилосрдно да се молиме на Бога, како оваа вдовица, која го молела судијата да ја заштити. Само со упорност на нејзиното барање го добила тоа што го барала. Така, она што го бараме, ќе го добиеме од Бога само кога бараме со големо трпение, со непрекината надеж. Мораме да запомниме за светото трпение, дека оваа доблест е голема.
Не бидете импулсивни, не брзајте кога му се молите на Бога за било што. Барајте трпение, воспитајте ја душата во него. „Господ“, вели Светиот апостол Павле, „А Господ нека ги управи срцата ваши кон љубовта Божја и трпението Христово!“ (2. Солунјаните 3:5). И пак: „И така, не напуштајте ја вашата слобода, за која имате голема награда.
Најнапред ви е потребно трпение, па, откако ќе ја исполните волјата Божја, да го добиете ветеното;“ (Евр. 10:35-36). 

Не заминувај, не оставај ја својата надеж, со големо трпение, неуморно, непоколебливо моли Го Бога да ти го олесни тешкиот живот, да ги исчисти твоите срца од сета нечистотија што се гнезди во нив.

 

Свети Лука Кримски