Единство на презимиња како израз на духовно единство во бракот
Во христијанското разбирање на бракот, соединувањето на маж и жена не е само правна, емоционална или социјална структура; тоа е Света тајна.
Бракот е икона на единството на Црквата, но и икона на единството на Христос и Неговата Невеста – Црквата. Светиот апостол Павле вели: Двајцата ќе станат едно тело. (Еф. 5:31)
Во оваа светлина, сè што разделува, сè што ја задржува индивидуалноста како одбрана од заедницата, може да биде почеток на раздор.
Не во однос на вредноста на жените како поединци, туку во однос на раздорот што се јавува кога семејството не е формирано како целина.
Кога жената го задржува своето моминско презиме кога ќе се омажи, тоа не е нужно грев или прекршување на законот. Но, од христијанска перспектива, гестот може да биде симбол дека таа не се обединила целосно во новата заедница.
Презимето не е само буква, туку носи идентитет, припадност и потекло. Во античка смисла, прифаќањето на презимето на сопругот било прифаќање на неговиот дом, име, жртва, заштита и израз на доверба и посветеност.
Свети Пајсиј Светогорец, чии зборови често предизвикуваат длабоко размислување, не бил човек кој се занимавал со надворешноста, туку со суштината.
Тој препозна дека ситните пукнатини, навидум безначајни, честопати водат до подлабоки пукнатини.
Кога жената вели: Сакам да го задржам презимето, нека се разгледа тоа во дух на понизност - дали е тоа потреба на срцето или волја да се остане делумно дистанцирана од заедницата?
Во денешно време, кога бракот често се сфаќа како договор, како опција, како партнерство, а не како Света тајна - таквите зборови може да звучат премногу „конзервативно“.
Но, во вистината на Црквата, која не ја познава модата на векот, туку вечноста, тие ја одразуваат борбата за единство.
Семејството е едно тело.
Исто како што главата и раката не носат различни знаци на припадност, така и кога сопругот и сопругата стапуваат во брак, тие се повикани да станат едно по име, дух и жртва.
Секако, постојат исклучоци кога презимето на жената е поврзано со духовно наследство, кога се сака да се зачува нечие сеќавање или кога постојат други оправдани причини.
Но, дури и тогаш, ако постои согласност меѓу сопружниците и ако нема гордост или отпор, туку мир и љубов, тогаш нема грев.
Мерка на љубов и понизност е важна во сè. Она што е пораката на Свети Пајсиј не беше наредба, туку покана да се гледа сè во светлината на вечноста, а не во сенката на модата и трендовите. Бидејќи семејството не е проект, туку мала Црква. И во Црквата има едно срце, една душа и едно име.