Се чувствувам како да сум сам

 Се чувствувам како да сум сам

Не плашете се, не сте сами. Тој е сам кој сè уште не го познава Бога, дури и ако сите луѓе се дружат со него. Тој и во најбројното општество би рекол - како што сега некои велат - „досадно ми е, не знам што сакам да правам со себе, сè е досадно“. 

Тоа се души ослободени од Бога, лушпи без јами, пепел без јаглен. Но, вие не сте сами бидејќи сте до Господа и Господ е до вас.

Слушнете како големиот Павле, апостолот на светот, некогаш бил напуштен од сите и како зборува: „При мојата прва одбрана никого немаше при мене: сите ме оставија. Нека не им се прими за грев!;Но Господ беше со мене и ме укрепи, та преку мене да се утврди Благовестието и да чујат сите незнабошци; и јас се избавив од устата на лавот“ (2. Тим. 4, 16-17). 

Гледате, значи, колку свето размислувал и зборувал слугата Христов Павле во тие први денови, кога во светот сè уште немало ниту една христијанска црква, ниту христијански владетел! Додека денес целата земја е украсена со христијански цркви, а христијаните брои стотици милиони.

Не биди тажен затоа што се чувствуваш осамено на свое место. Ако се чувствувате како да сте во пустина, како што пишувате, знајте дека многумина во пустината беа спасени. Но, сите овие Божји пустиници се вознесоа во големото Божјо општество и ангелите Божји. Имаше луѓе кои не видоа човечко лице цели педесет години, а сепак не рекоа „сами сме“! Бидејќи Бог беше со нив, а тие со Бога. 

Можете да живеете без никого и без ништо, но не можете да живеете без Бог. Ова е нивно сопствено сведоштво кое и го предале на Црквата како нејзин главен град. Не е познато дали некој атеист успеал да преживее педесет години во целосна осаменост во пустината. Ова не е забележано во историјата на човечкиот род. Атеистот не е во позиција да направи такво нешто. 

За некој како него е досадно да се живее во општество на луѓе и уште помонотоно - уште поневозможно - надвор од општеството. Затоа што атеистот бара луѓето да ги разбрануваат нивните срца со својот атеизам и да се нахранат себеси со нивната болка. Но, во пустината кого ќе најде да јаде освен себеси? И со чија болка треба да се храни освен со својата?

Затоа, тргнете ги мислите кон духовните височини каде што живее Тој, кој единствено е најголемото и најнежното општество од целото човечко општество. Служете Му, дружете се со Него, разговарајте со Него, борете се за Него, сакајте Го со сето свое срце, со сиот ум Тој ќе најде начини да ги отвори очите на вашите ближни и нивните срца, за да им ја покаже живата вера во Него. 

Тогаш на твое место славата Божја ќе ја пее не само солист, како сега, туку хор. Мир и здравје од Бога.

Свети Николај Велимировиќ