Заминете со крената глава и чиста совест. Да го оставиш зад себе отпечатокот на твојата љубов, а не чаурите од куршумите на твојот гнев...

Заминете со крената глава и чиста совест. Да го оставиш зад себе отпечатокот на твојата љубов, а не чаурите од куршумите на твојот гнев...

Минатото те повикува, те повикува, те влече назад.

Нека вреска, ќе престане во одреден момент кога не го храниш ни со твоите мисли. Одиме напред, не се враќаме назад, не застануваме да гледаме, затоа се што оставаме не останува на половина.

Заминете со крената глава и чиста совест. Да го оставиш зад себе отпечатокот на твојата љубов, а не чаурите од куршумите на твојот гнев.

Не оставајте недовршена работа. А кога ќе донесеш одлука да си заминеш, направи го тоа со тишина, а не со викање, тивко и со убавина, а не со грдотија.

Во животот нема ќорсокак, туку патишта по кои си повикан да чекориш и нови правци кои си повикани да ги издлабиш. Вие сте се бореле! Не заминувајте со кренати раце, туку борејќи се.

Минатото постои само за да ги трансформира болките во печати на светоста, а не да ги носи раните. Но, што е со трпението? Трпеливи сте таму каде што можете и додека можете според вашите сили и ситуации.

Дали сепак трпението има граници? Тој доби! Вашите вистински внатрешни сили. Не оние што ги правите со вашиот ум и вашите мисли, туку оние што ги има вашето „битие“. Ова конечно е ограниченото јас. Колку што оди и колку што трае.

Не мора да ги кршите вашите граници. Оди каде што можеш и издржи и невозможното ќе ти го „даде“ љубовта и милосрдието Божјо. Се разбира секогаш за корист и спас.

Трпението е залудно кога семето ќе падне во цементот или кога трпението конечно ја прави метастазата уште поголема. Кога некој ќе ни каже да бидеме трпеливи, не стоиме во место чекајќи автоматски промени, туку сме трпеливи како војниците во битката по Неговите стапки.

Ние сме трпеливи како движење во дијалог со Христос, а не како став на чекање работите да се променат без напор. Сликарот не очекува боите сами да одат на платното ако тој самиот не ја земе четката и не почне да слика.

Одговорноста за трпеливост ја преземаме секогаш со духовна зрелост и корист бидејќи не е секогаш предавство или кукавичлук да се напушти. Бегањето може да биде спас за вас и за другиот и за ситуациите воопшто.

Има една поговорка која вели „Бегај и спаси“, бегството може да биде откуп, но може да биде и од кукавичлук, себичност и предавство. И што ќе правиме на крајот! ??? Преземете одговорност и вашите избори во проникливост и молитва…

Отец Спиридон Скутис