Стани рано да се свртиш кон Бога

 Стани рано да се свртиш кон Бога

„Ќе станам рано“ ( Пс. 56:9 ).

Ова го кажува човек потиснат од грижи и таги. Ќе стане рано за да се засити со светлината на Божјото лице пред да види нечие човечко лице. За многу слуги Божји - Авраам, Јаков, Мојсеј, Самоил, Исус Навин и други - Светото Писмо вели дека тие станале рано. Овој збор го наоѓаме и во Новиот завет. Нашиот Господ, „утредента, во темни зори, стана, излезе и отиде во пусто место, и таму се молеше“ ( Марко 1:35 ).

Жените кои го оплакуваа ,,дојдоа на гробот многу рано, кога изгреваше сонцето“ ( Марко 16:2).

„утре ќе се наситите со леб, и ќе познаете дека јас сум Господ, Бог ваш“ ( 2. Мој. 16:12 ), му рекол Бог на Својот народ, а заедно со утринската роса лежела и небесната мана испратена од Бога во изобилство.

И сега има небесна храна за Божјиот народ, и сега ние мораме да се храниме ако сакаме да имаме сила да се спротивставиме на гревот.

Секој ден се соочувате со искушенија, луѓето ве вознемируваат, ве нервираат или заведуваат; Секој ден вие самите сте склони да ги збунувате или навредувате луѓето, секој ден треба да работите, да го надминете злото, да одите по тесниот пат без отстапување и без двоумење.

Кој е способен за ова? Оној што наутрото доби сила, кој ја отвори гладната душа да ја прими Божјата храна и да се насити. Тој воин е способен да се бори кој е целосно вооружен пред да влезе во битката. Што го чека разоружан човек освен пораз? За него нема место во редовите. Раниот аларм ги буди воините на акција кога тие се целосно вооружени, тогаш само тие се подготвени.

Значи, да станеме рано, и тоа не само заради нашата земна работа, туку пред се заради Бога; Да станеме рано за да види дека ние, пред земната добивка, го бараме Царството Божјо, дека ни е драго да се храниме со Неговото слово, да ги прифатиме Неговите разделни зборови за наредниот ден. На крајот само Тој, кој знае што нè чека, може да нè опреми со она што ни треба. И не кажувај: ќе имам време подоцна. Подоцна– грижи и неволји, и световна суета, и разговори, и расправии со луѓето. Подоцна - немирно срце, нељубезни зборови, грешни мисли. Потоа е тешка свеста дека овде си подлегнал на гревот и таму си постапил лошо, а зарем не е се затоа што си излегол во битка со гладна, невооружена душа?

Од дневникот на еден православен свештеник