Злото што го содржи гревот...

 

Злото што го содржи гревот

Бог е врвното добро, кое мора да го сакаме, додека гревот е крајното зло, кое мораме да го мразиме.

Бог е огромен океан на совршенство, додека гревот е бездна без дно на злобата.

Бог е добар бескрајно подобар од сите добри работи, додека гревот е зло бескрајно полошо од сите зла.

Гревот е најголемото чудовиште и на сегашниот и на идниот живот.

Бог не знае зло пострашно и повеќе против Неговата величественост и добрина од гревот.

Адот, ако го остави гревот, веќе не би бил пекол туку рај. И ако гревот влезе во рајот, тоа веќе немаше да биде рај, туку пекол.

Така е горчлив и делотворен лекот на гревот!

Од она што го кажавме досега, разбираме колку Бог се гнаси од гревот, кој е непријател на Неговата добрина. И ние, сакајќи го ова чудовиште, наречено грев, стануваме омразени кон Бога, како што гревот е омразен кон Него: „исто како што Бог ги мрази безбожниците и нивната безбожност“.

Затоа да ја знаеме нашата беда и да бидеме длабоко понижени.

Да му благодариме на милостивиот Бог, кој ни ја подава раката и ни помага да се бориме.

Конечно, да ја активираме и сопствената волја, бидејќи ако не се соедини со Божјата милост, не е можно да се ослободиме од гревот.

Ние секогаш мораме силно да ја користиме нашата волја, молејќи го Бога да ја зголеми со Неговата благодат, за да можеме ефективно да се спротивставиме на злото.

Гревот, бидејќи е „движење против природата“, како што го дефинира Свети Максим, го лишува страдалниот грешник од сите натприродни дарови и добра. Ја убива човековата вера, надеж и љубов кон Бога.

Тоа ја лишува душата од благодатта на оправдувањето и посвојувањето, најголемиот дар што и е даден од Бога. Таа ја соголува душата од сите плати за нејзините претходни добри дела.

На човекот му го одзема дарот што Бог му го дал, да биде Негов пријател и Негово дете. И што е најважно, го спречува човекот да стане наследник на Царството Небесно.

Меѓутоа, гревот, откако ќе ја испразни душата од сите горенаведени натприродни добра, ја соголува и од природните добра. Со други зборови, ја одзема од неа острината на умот, просветлувањето и расудувањето на разумот, чувствителноста на срцето, мирот на помислите и совеста, чистотата на сите нејзини сили.

Но и ова сепак го слабее телото и ги инфицира неговите сетила. Со два збора, гревот го претвора живиот Божји храм во пештера на демони и „живеалиште за змејови“.

И тоа е се? Затоа што, според Свети Атанасиј Велики, „гревот и злото не се случуваат освен во Бога, ниту во Бога, ниту од почетокот на настаните, ниту се од неговата суштина“ - односно гревот е нешто суштински непостоечко, а нула - затоа поништува и тој што го прави тоа.

Човекот кој работи во гревот живее вознемирен живот, сличен на оној на Каин, кој, откако го убил својот брат, целиот треперел од страв. Дури му се чинеше дека планините се тресат и земјата се тресе.

Со еден збор, животот што човекот го живее по гревот, не треба да се нарекува живот туку смрт, поточно увертира и ангажман на идниот пекол.

Свети Јован Златоуст, толкувајќи го Битието, некаде вели дека блудникот или прељубникот или секој што прави сличен грев, дури и да успее да ги измами сите, не го поминува денот во мир. Се плаши од сомнежи, трепери од сенките, има постојана зима во душата.

Неговиот сон не е сладок. Неговата храна не му се заблагодарува. Полн е со стравови, од кои не може никако да се ослободи.

Освен сето ова, христијанинот, просветлен со разум и вера, не може, а да не го мрази гревот.

Затоа, браќа мои, да се срамиме од сите лоши работи што сме ги направиле до сега и да решиме да се однесуваме со своето тело, кое нè измами и фрли, само заради доброто. На крајот, да го молиме Бога да ни даде солзи и дух на вистинско покајание.

Но, да размислиме и за злото што ќе ни го предизвика гревот во иднина, односно вечниот пекол. Ако не можеме да поднесеме ни за миг да нè допре малку оган, кој во споредба со пламенот на пеколот е како оган на сликар, како ќе издржиме да гориме во вечните пламени?

Пророкот Исаија, размислувајќи за неискажливото страдање на неизгасливиот оган на пеколот, со голем страв и восхит извикал:

„Дали тој ви објавува дека гори оган? дали ти го објавува вечното место?“.

Да размислиме колку е страшно да се биде засекогаш лишен од Бога на љубов и милосрдие, кој се грижи за вечно среќна душа.

Затоа, да решиме храбро да се спротивставиме на искушенијата што ни ги носи ѓаволот за да нè натера да паднеме во грев.

И ако не е потребен еден, туку илјада животи за да се жртвуваат, доволно е да не попуштите.

Да го молиме Бога да нѐ зајакне со Неговата благодат за подобро да ја пролееме нашата крв отколку да Го огорчуваме со нови гревови.

Свети Никодим Светогорец