Чудото на Свети Ефрем од Неа Макри

 Чудото на Свети Ефрем од Неа Макри

Беше недела, 19 ноември 2006 година, понеделник наутро кога Деспина и јас ги завршувавме последните реновирања на нашата куќа. Тогаш наеднаш целата куќа се наполни со силен мирис на темјан... и се запрашавме кој би можел да пали темјан во овој час?! Излеговме на балконот, колку време и да помина, мирисот се засилуваше. Силен мирис ја исполни цела куќа! Се погледнавме во очи и брзо излеговме-  исплашени, не знаејќи што се случува.

Кога престанавме со работа и излеговме од куќата, силниот мирис престана. По три дена се чувствував неверојатно исцрпено и болно. За прв пат посетив болница.

 Беше 22 ноември 2006 година. Првата официјална дијагноза од лекарите беше дека мојот црн дроб е речиси уништен и дека можам да живеам само чудо. Тогаш се свртев кон Деспина и ѝ реков: „Сакам да ме однесеш некаде да се помолам... има ли манастир овде во Атина?“, а таа ми одговори дека знае за манастирот „Св. Кипријан во Фили, за друг манастир во Пендели и за свети Ефрем во Неа Макри.

Веднаш одговорив: Сакам да ме земеш оттука и да ме однесеш право таму, кај свети Ефрем! Излеговме од болница, јас со цревото за инфузија во раката, не знаејќи каде точно одиме. Застанавме на бул. Маратонос на бензинска пумпа за да прашаме каде е манастирот. Но, наместо да не одведе кај него, таа почна да ни кажува каков чудотворец е свети Ефрем, дека се појавува со своето миро . Тогаш сфатив дека не мора да ми кажува каде да одам, само да го следам неговиот повик. Без да сфатам, се најдов пред манастирот.

Ме праша Деспина... знаеш ли каде беше? „Не“, одговорив и влеговме внатре. Кога се најдов пред моштите на свети Ефрем, со свиткани колена, плачев во неверојатни липања, принудувајќи ги верниците кои беа таму да ме остават на мира со Светителот. Многу плачев за гревовите во мојот живот. Бев целосно потресен, тоа беше моментот кога се во мене се смени. Верував дека ќе оздравам!

Потоа се вратив во болница, но сега имав неверојатна волја за живот и вера. Сè околу мене се промени сега. Од следниот ден, тестовите за прв пат покажаа подобрување. Од ден на ден црниот дроб ми закрепнуваше, а лекарите не можеа да го објаснат неочекуваното закрепнување. Во рок од две недели, 80% од мојот оштетен црн дроб целосно се опорави и јас бев подготвен да се вратам на работа. На Свети Ефрем му се ветив дека пред да си одам дома ќе одам во манастирот да му се заблагодарам... но не отидов како што му ветив и се вратив дома. По три дена повторно ме однесоа во болница.

Дијагнозата на лекарите беше апластична анемија. Коскената срцевина не произведуваше крв и требаше итна трансплантација. Кога влегов во изолираната просторија во која ќе бидам сместен следниот месец, ја наполнив собата со иконите на мојот сакан светител.

Го искинав душекот на мојот кревет и ја ставив иконата на свети Ефрем. Моето тело не реагираше на ниту една терапија. Веќе со месеци не излегував од собата, од изолација против моја волја. Со секој изминат ден моето тело слабееше, но мојот дух и верба се зајакнуваа. Беше пладне кога слушнавме гласови од соседната соба.

Родителите на дете врескале од ужас, а лекарите се слушале како панично трчаат... Си оди, си оди! – извикаа тие. Хаос владееше надвор од мојата соба. Со татко ми си рековме дека детето од соседната соба си оди... Се свртев и го погледнав насолзено, со црвени очи... Тогаш веднаш сфати и си замина. Ја извадив иконата од мојот душек и се молев... затоа што знам дека постоиш и дека си тука, покажи ми сега! Исцели го детето! Мојата молитва во моментот беше многу длабока. Се расплакав. Веднаш ја добив пораката... Ми рече дека детето е сега добро и да дојдам да му се заблагодарам. Почнав да тропам на вратата за да ме слушнат и да им ја дадам пораката. Но, никој не можеше да ме слушне. По две минути повторно влезе татко ми и му реков дека мора да му каже на таткото на детето дека син му ќе живее и ќе оздрави многу брзо, а татко ми зачудено ми одговори дека детето сега е добро, синко.

Таму се случи нешто неочекувано… и детето се опорави. Поминаа месеци и мојата состојба се влоши. Но, мојата вера не поколеба, туку зајакна. Повеќе не ми беше гајле дали да живеам или да умрам, освен ако ако умрам, ќе ме земе со себе, во негова близина или ако живеам, да пеам за него каде и да сум и каде и да сум. Речиси една година подоцна, ни беше кажано дека е пронајден компатибилен донатор во САД.

Беше четврток наутро. Во петокот наутро морав да одам од воената болница во болницата Евангелизмос, каде што ќе се изврши трансплантацијата во понеделник. Четврток напладне паднав во кома. Имаше течност во мојата глава, белите дробови и срцето. Заедно со мојот кревет ме однесоа на одделението за интензивна нега. Сигурно останав неколку дена. Во еден момент се освестив без да можам да ги отворам очите, се сеќавам дека ги слушнав најслатките мелодии што сум ги слушнал во животот... полни со мир и спокојство.

Не знаев каде сум, но сфатив дека сум на одделението за интензивна нега. Над мојата глава беше мојот доктор кој им кажуваше на татко ми и мојата свршеница дека Василиј има многу, многу силно тело, но со течност во главата, белите дробови и срцето, со нула тромбоцити и бели крвни зрнца, никој никогаш не излегол во таква состојба од интезивна нега. Татко ми не сакаше да го прифати ова, велејќи му... не го познаваш добро Василиј, служел во специјалните сили, не се откажува . Лекарот пријателски го тапкаше по грбот и рече дека би сакал да е така, но би било чудо ако успее да ја помине вечерва. Излегоа надвор. Мојата свршеница остана да ме гали по раката и да плаче. Се чувствував, но не можев да реагирам. Излезе и таа. Собата беше исполнета со неверојатна светлина, а мелодиите стануваа се погласни и погласни. Не сонував, бев буден и свесен. Многу висок, совршено видлив, целиот облечен во црно, со долга брада и огромно калимавка што речиси го допираше таванот на собата и влезе свети Ефрем.

Го држеше погледот кон мене, ми се приближи и со раката ми ја покри цела глава... прстите му беа огромни. Ми рече: „ЌЕ ТЕ ЗЕМАМ СЕГА!“ и си замина бавно како што влезе. Следниот ден повторно ги отворив очите во просторијата каде што бев изолиран. Излегов од одделението за интензивна нега. Околу мене се собраа сите мои роднини. Штом ме видоа како се будам, почнаа да се гушкаат и да викаат... Јавете се на доктор, јави се на докторот! Тој влезе и ми рече: „Јас не верувам во чуда, ниту во Бога, но вчера имаше светител со тебе!“.

Таа ноќ течноста во белите дробови, главата и срцето исчезна, а коскената срцевина почна  нормално ги произведува сите крвни зрнца како ништо да не се случило. Една недела подоцна бев отпуштен од болница и овој пат, пред да си одам дома, отидов во манастирот на мојот светител. Стоев пред ковчегот и трипати се слушна заглушувачки звук во мене, како од жезол или стап.

Пллачејќи му се заблагодарив.

 Денес, продолжувајќи да го живеам животот како нормален здрав човек, секоја недела без прекин одам во манастирот да се видам со мојот Светител, да го прославам, да му се заблагодарам каде и да се најдам и каде и да сум! Ти благодарам многу...дај ми здравје да бидам здрав и силен и ако сакаш дај ми дете да го дадам твоето име! Те сакам!

Василиј Мастројанис