Молитвата како потреба...

 - Како, старче, ќе ја почувствуваме молитвата како потреба?

- Требаше да одиш во војна за да се разбереш! Во армијата, за време на војната, кога бевме во постојан контакт и „постојано го слушавме“ центарот, имавме поголема самодоверба. Кога комунициравме на секои два часа, се чувствувавме несигурни. Кога комунициравме само два пати на ден, наутро и навечер, тогаш се чувствувавме изоставени. Така е и со молитвата. Колку повеќе се молите, толку поголема духовна сигурност чувствувате. Молитвата е сигурност.

Ако сме во постојан контакт и „постојано го слушаме“ Бога, ќе го спречиме секое зло. Еднаш во автобусот имаше еден монах кој се молеше со затворени очи, а другите мислеа дека спие. Во еден момент камион кој доаѓал од спротивниот правец удрил во столбот на електродистрибуција , при што се судриле автомобили кои доаѓале од двете страни и биле оштетени. Но, автобусот бил пронајден на неколку метри од патот, како да го возел невидливо лице, а и немало повредени. Тие беа спасени со монашката молитва.

- Старешините и мирјаните често прашуваат како ќе се навикнат на молитвата.

- Видете, во старите времиња, некои кои почнале со монаштво и имале тврд карактер, оделе и вежбале на стрмни карпи, во пештери, во пагански гробници или во живеалишта на демоните. Таму биле во голема опасност - се плашеле да не пукне карпата, да рикаат демоните итн. - , а стравот ги натерал постојано да плачат: „Христе мој, Богородица моја“. Така, им остана добрата навика за континуирана молитва. Денес, со целоноќно возење, дрога и слично, многу од оние што возат не се контролираат. Значи човек оди на работа и не знае дали ќе се врати жив дома или ќе се најде осакатен во некоја болница. Зарем тоа не го тера човекот постојано да вели: „Христе мој, Богородице моја“..

Свети Пајсиј Светогорец