ЗА ЕДНА МАЈКА НА БОЛНО ДЕТЕ

 ЗА ЕДНА МАЈКА НА БОЛНО ДЕТЕ

По вечерната богослужба седнуваме пред Црквата, се дружиме и разговараме.  Убаво друштво, убава тема.  Ние ги споделуваме нашите искуства со вера.  Кој што прочитал, кој каде бил, кој знае кој свештеник, каков манастир, кој што направил и така натаму... има малку фалење, ама добро.  Убаво е.
Во текот на тие разговори, погледот на жената ми го привлече вниманието.  Таму е со своето дете кое е болно од раѓање и за него е приврзана петнаесет години.  Го чува дење и ноќе.  Видно измачуван.  Велам, нејзиниот поглед ми го привлече вниманието.  Видов неверојатен восхит во нејзините очи.  Тој нè гледа, се восхитува на сè што ќе кажеме, ни се восхитува.  Тоа не го крие ниту со повремените засрамувачки коментари.  Во нејзините очи и зборови нема завист и негодување поради нејзиниот тежок живот.  Само радост и восхит.
Таа, за која најголема радост е повремената посета на храмот;  онаа кој нема време за најосновните работи, а камоли да чита книга или да гледа емисија;  онаа што нема доволно средства ни за лекови, а камоли за некои други работи... Не гледа и мисли дека е грешна и недостојна, а ние сме некои големи верници!
О жено!  О Света жено!  Само да можев да и кажам.  Би сакал да можев да и објаснам.  Сите наши дела што ги набројуваме, помножени со милион, не се ни мал дел од нејзината жртва.  Сите ние заедно не сме ни до колена пред Господа.
Бог им ги дава најголемите битки на најголемите воини.  Таа е еден таков воин, маченик, жив Божји Светец.  Овој свет почива на такви праведници.  Поради таквите праведни луѓе и нивните страдања, Бог нè заштитува и нас, а ние сме спасени со нејзината молитва.
Светителите се таму, меѓу нас, едноставно не ги забележуваме поради нарушените параметри на вредности што ни ги наметнува материјализмот.
Таа не е свесна за нејзината големина и никогаш нема да биде.  Таа мисли дека е никој и ништо.  Така ќе биде додека не го чуе Господовиот глас: „Влезете во радоста на вашиот Господ“.
  Таа и нејзиниот мал ангел ќе одат во Царството Небесно.  Останува прашањето како ќе се спасиме?  Како ќе застанеме до неа во Рајот.  Што ќе му кажеме на Господ кога ќе не праша каде ни се раните, каде е нашата жртва?  Ние кои ги имаме сите услови во животот сè уште сме незадоволни, љубоморни, завидливи, огорчени, а многу често мрмориме и хулиме.  Овој живот брзо ќе ни пролета.  Таа со чест го носи својот Крст.
Ние луѓето многу често имаме погрешна слика за тоа како да живееме и да растеме во верата.  Ја трошиме нашата енергија обидувајќи се да бидеме некаков духовен надчовек, па затоа често залутаме.  Господ не бара од нас да правиме никакви експерименти.  Потребно е само со понизност и покајание да го носиме нашиот Крст што ни го дал, љубејќи го Бога и ближните.  Тоа е се!
Петнаесет години херојски го носи својот претешок Крст.  А ние?  Можеме ли да трпиме ситници, можеме ли да трпиме и најмали глупости, дали барем да се однесуваме нормално и хумано!?
Тогаш не стигнав, но ќе стигнам.  Ќе го направам штом ќе ја видам.  Ќе ја замолам да се моли за мене и за моите најблиски.  Знам дека една нејзина молитва е поголема од сите мои што сум ги кажал во целиот мој живот.

отец Бојан Крстановиќ